Οι ψήφοι όσων αυτοπροσδιορίζονται σαν Κεντρώοι, είναι αυτές που έχουν το καταλυτικό και τελικό βάρος στη ζυγαριά των εκλογών. Οι ψήφοι της Δεξιάς είναι δεδομένοι, με κάποιες μικρές μετατοπίσεις μετ’ επιστροφής προς την Ακροδεξιά και οι ψήφοι της Αριστεράς, πηγαίνουν και έρχονται από τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τις βουνοπλαγιές του σταλινισμού.
Για πολλά χρόνια οι κεντρώες ψήφοι ήταν προσκολλημένες στο ΠΑΣΟΚ και δη στο λεγόμενο εκσυγχρονιστικό ή σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Μετά πέρασαν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας επί Κώστα Καραμανλή για να δραπετεύσουν απελπισμένες προς το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων στήριξαν μέχρις εσχάτων, την παραμονή της χώρας στη Ευρωπαϊκή οικογένεια.
Το 2015 όμως, ήταν η χρονιά της μαζικής μετατόπισης του παλαιού ΠΑΣΟΚ προς το Σύριζα. Μιας μετατόπισης που συμπαρέσυρε και μεγάλο τμήμα του κεντρώου χώρου, που εξουθενωμένο από την κρίση, πίστεψε στις υποσχέσεις Τσίπρα, στα προγράμματα Θεσσαλονίκης, καθώς και στις μαγικές λύσεις για τα πάντα.
Οι δυσάρεστες και επώδυνες εκπλήξεις, που επιφύλαξε η διακυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου και η ανάληψη της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οδήγησαν με σημαντική ευκολία αυτές στις ψήφους στις εκλογές του 2019, στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Και η αλήθεια είναι πως οι δυνάμεις αυτές, σύμφωνα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων παραμένουν γύρω από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, δείχνοντας εμπιστοσύνη και εκφράζοντας τη βούληση να την ξαναψηφίσουν στις εκλογές του 2023.
Κι αυτό συμβαίνει, παρ’ όλο που η κυβέρνηση έχει μείνει πίσω σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που ενδιαφέρουν τους κεντρώους ψηφοφόρους και παρ’ όλο που στο χώρο της κεντροαριστεράς αναδείχθηκε ένας νέος αρχηγός με άρωμα ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Έχουν ουσιαστικό λόγο να κινηθούν προς τα αριστερά αυτές οι ψήφοι; Υπάρχει κάποια πολιτική πρόταση που να φαντάζει ελκυστική; Υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που έχουν το ειδικό βάρος να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των ημερών; Πέτυχε αυτά τα τρία χρόνια η αντιπολίτευση να δομήσει ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό αφήγημα, πέρα από το στείρο τοξικό καταγγελτικό λόγο; Κομίζει η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, μια φρέσκια επιχειρηματολογία και ένα μοντέρνο εναλλακτικό κυβερνητικό πρόγραμμα.
Η απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα, είναι αρνητική. Και ειδικά μετά από τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, τα fake news με το νεκρό κοριτσάκι στον Έβρο, αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράν, θρυμματίζονται με εμφατικό τρόπο όλα τα τοτέμ που είχε σηκώσει η αντιπολίτευση στοχεύοντας κατά της κυβέρνησης.
Τα παραμύθια για τη χούντα που καταπιέζει τους μπαχαλάκηδες στα Πανεπιστήμια, τους φυλακισμένους τρομοκράτες ή τους αντιεμβολιαστές παλαιότερα στις πλατείες, παίρνουν απάντηση από τα βίαια γεγονότα στο Ιράν, όπου το θεοκρατικό καθεστώς καταπατά πραγματικά τα δικαιώματα των πολιτών και ειδικά των γυναικών. Ένα καθεστώς στο οποίο είχε προστρέξει άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας και η ακολουθία του, προσπαθώντας να έρθει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα παραμύθια για τα γεγονότα στον Έβρο και η προσπάθεια δυσφήμησης και Ορμπανοποίησης της κυβέρνησης, κατέρρευσαν από τους ίδιους τους εμπνευστές τους.
Η «υπεράσπιση της ειρήνης και του ανθρώπου» που είχε υιοθετηθεί ξεδιάντροπα από την Αριστερά, αντί για την σαφή καταδίκη της εγκληματικής εισβολής των Ρώσων, των εγκλημάτων πολέμου, των ομαδικών τάφων των αμάχων, έχουν ξεπεραστεί ήδη από την ίδια τη ζωή.
Έτσι ξεσκεπάστηκαν με τον καλύτερο τρόπο όλες οι υποκρισίες, όλες οι ιδεοληψίες, μαζί με όλες τις φθηνές αντιπολιτευτικές κορώνες.
Και ήρθαν οι δυο ομιλίες του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο και στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, να ισχυροποιήσουν τη θέση του κεντρώων ψηφοφόρων γύρω από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αναφερόμαστε στην ουσία των ομιλιών του. Και όχι στα υπόλοιπα. Διότι σε αντίστοιχες ομιλίες των αρχηγών της κομμάτων της αντιπολίτευσης στεκόμασταν όχι στο περιεχόμενο που ήταν δυστοπικό, αλλά στη βασική αδυναμία τους να συντάξουν και να εκφέρουν προτάσεις στην αγγλική γλώσσα. Θυμίζοντας μαθητές της δεύτερης προκαταρκτικής τάξης φροντιστηρίου «εγγλέζικων», σε κάποια επαρχιακή κωμόπολη της δεκαετίας του ’60.
Οι ομιλίες του πρωθυπουργού τόσο στο Κογκρέσο όσο και στον ΟΗΕ, ίσως να μην ικανοποίησαν τους κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστές και πασιφιστές της Αριστεράς και τους υπερπατριώτες της Ακροδεξιάς. Ωστόσο, ικανοποίησαν τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, που δεν άγονται και φέρονται από τα συνθήματα, που δεν γοητεύονται από τις κραυγές και τη εχθρότητα, αλλά που ασπάζονται τον ρεαλισμό και τον ορθό λόγο.
Τους πολίτες που αναγνωρίζουν πως υπάρχει ένα τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε για να είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όσον αφορά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για την υπεράσπιση των κοινών ανθρώπινων αξιών μας. Τους πολίτες που πιστεύουν πως η αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους ξεπερνά την «κόκκινη γραμμή» τους. Γι’ αυτό το λόγο κι έχουν κτισθεί συμπαγείς αμυντικές συμφωνίες με άλλες χώρες. Που πιστεύουν πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να προστατεύει τα σύνορά της, με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, κόντρα στην εργαλειοποίηση των μεταναστών από τη Τουρκία.
Τους πολίτες που αντιλαμβάνονται πως οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας είναι πολύπλοκες και πολύπλευρες. Πως οι λύσεις δεν είναι καθόλου απλές. Και πως απαιτούν συμβιβασμό, προσπάθεια, θέληση, πυγμή και αποφασιστικότητα.
Τους πολίτες του κεντρώου χώρου, που δεν έχουν κανένα λόγο να επιστρέψουν στην επανάληψη χάους που υπόσχεται ο Σύριζα ή να δοκιμάσουν πειραματισμούς πάνω σε μπαγιάτικες λύσεις που εξαγγέλλει η πρώην παρέα της ΠΑΣΠ Κομοτηνής.
