Συνήθως οι συγκρίσεις που γίνονται ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία αφορούν τον γεωπολιτικό τους ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα, τις αμυντικές, πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες τους, καθώς και στην ισορροπία στον τομέα των δυνάμεων της αεροπορίας, του ναυτικού και του στρατού ξηράς, που τα τελευταία δυο χρόνια δείχνει να μεταβάλλεται αισθητά.
Ωστόσο θα ήταν επιπόλαιο αν δεν προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε και τα οικονομικά μεγέθη των δύο χωρών πέρα και έξω από το στερεότυπο, πως η τουρκική οικονομία καταρρέει. Διότι η δυναμική των οικονομιών παίζει πρωτεύοντα ρόλο, στη σύγκριση των δυο χωρών. Ας βγάλουμε λοιπόν μια στιγμιαία φωτογραφία των δυο οικονομιών.
Οι δαπάνες του Ελληνικού κράτους για το 2021 ανέρχονταν στα €105,8 δισ., την ίδια στιγμή που τα έσοδα βρίσκονταν στα €89,81 δισ. Οι αντίστοιχες δαπάνες του Τουρκικού κράτους για το 2021 ανέρχονταν στα €88,87 δισ., με τα έσοδα να είναι €78,18 δισ.
Η σχέση του Ελληνικού χρέους προς τα ΑΕΠ βρισκόταν το 2021 στο 193,3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), ενώ του Τουρκικού χρέους ήταν αντίστοιχα στο 39,7% του ΑΕΠ. Όσον αφορά τα ΑΕΠ των δυο χωρών, της Ελλάδας για το 2021 ήταν στα $216,38 δισ. και της Τουρκίας στα $851 δισ.
Όσον αφορά τις αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα δαπάνησε μέσα στο 2021 το 3,8% του ΑΕΠ, ενώ η Τουρκία το 2,1% του ΑΕΠ μέσα στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το κόστος από την παρουσία των Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε άλλες χώρες, όπως είναι η Λιβύη, η Σομαλία, το Κατάρ, το Σουδάν, το Ιράκ, τη Συρία, το Αζερμπαϊτζάν και την Αλβανία. Η Ελλάδα δαπάνησε για παραγγελίες αμυντικών συστημάτων από το εξωτερικό $5,31 δισ. μέσα στο 2021, ενώ παράλληλα τρέχει το πρόγραμμα των Rafale, των αναβαθμίσεων των F-16, και των παραγγελιών των Γαλλικών φρεγατών.
Οι Ελληνικές εξαγωγές στρατιωτικού υλικού ανήλθαν το 2021 στα $17 εκατ. ευρώ. Οι αντίστοιχες Τουρκικές εξαγωγές υπερέβησαν τα $3 δισ., ενώ οι Τουρκικές εταιρείες που κατασκευάζουν οπλικά συστήματα με την ευρύτερη έννοια σύναψαν μέσα στην ίδια χρονική περίοδο νέες συμφωνίες ύψους $8,5 δισ.
Και εδώ βρίσκεται η «Αχίλλειος Πτέρνα» της χώρας μας. Την ίδια στιγμή που η Τουρκία έχει περισσότερες από 8 αεροναυπηγικές επιχειρήσεις, περισσότερες από 30 επιχειρήσεις στρατιωτικών ψηφιακών και ηλεκτρονικών συστημάτων, 12 μονάδες ναυπήγησης, 17 μονάδες παραγωγής πυραυλικών συστημάτων, μια στρατιωτική βιομηχανία που κατασκευάζει περισσότερα από 60 διαφορετικά τεθωρακισμένα άρματα και οχήματα, και περισσότερες από 100 εταιρείες που κατασκευάζουν όπλα, βόμβες, ραντάρ και πάσης φύσεως πυρομαχικά, η Ελληνική αμυντική βιομηχανία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αναπαυόμενη κάτω από το σκιά του κρατικού τομέα.
Την ίδια στιγμή που στη λίστα με τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες της παγκόσμιας αμυντικής βιομηχανίας, φιγουράρουν 7 Τουρκικές, όπως είναι η ASELSAN, η Turkish Aerospace Industries (TAI), η BMC, η Roketsan, η Defense Technologies Engineering and Trade Inc. (STM), η FNSS και η Havelsan, εδώ στη χώρα μας ασχολούμαστε ακόμα με τη διάσωση των κατεστραμμένων αμυντικών εταιρειών του Δημοσίου, τα δίκαια των εργαζομένων, τις τοποθετήσεις «δικών μας» διοικητικών συμβουλίων και την υποταγή σε στερεότυπα δεκαετιών.
Με την αναγκαστική αύξηση των αμυντικών δαπανών, η Ελλάδα θα πρέπει να απορροφά ολοένα και μεγαλύτερο μέρος τους, μέσω της εγχώριας παραγωγής ή και συμπαραγωγής αμυντικών συστημάτων. Οι εκροές προς τις χώρες που μας προμηθεύουν με οπλικά συστήματα δεν θα μπορούν να συνεχίζονται εσαεί, εκτός και αν θέλουμε να τιναχτεί η οικονομία της Ελλάδας στον αέρα. Πρέπει να αναζητηθούν λύσεις «out of the box», για την ελληνική αμυντική βιομηχανία.
Λύσεις που θα προσφέρουν όχι μόνο εξοικονόμηση πόρων, αλλά απόκτηση καινοτομίας και τεχνογνωσίας στο χώρο της αμυντικής και τεχνολογικής βιομηχανίας. Η συμφωνία συνεργασίας της Γαλλικής Naval Group που έχει αναλάβει την κατασκευή των φρεγατών, με εγχώριες εταιρείες όπως είναι η Mevaco, η Akmon, η IDE Intracom, η Scytalis, η Prisma και άλλες, κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Ωστόσο πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα και πολύ ταχύτερα.
