Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπήρξε μία εξαιρετική πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανής, θεσμική αλλά ταυτόχρονα και ανθρώπινη και άνθρωπος με ήθος που στάθηκε πέρα και πάνω από κόμματα, τιμώντας τον θεσμό με το παραπάνω.
Και γράφω «υπήρξε», γιατί με βάση την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, πιθανότατα δεν θα ξαναπροταθεί για δεύτερη θητεία.
Θύμα ίσως των συγκυριών, αν όχι των πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ο Σύριζα δεν θα την ξαναψήφιζε, γιατί τη θεωρεί πλέον κάτι σαν κυβερνητικό ενεργούμενο. Κριτική που την αδικεί κατάφωρα.
Για ΚΚΕ, υπόλοιπη Αριστερά και ακροδεξιά φυσικά ούτε λόγος.
Αλλά υπάρχουν ως γνωστόν ενστάσεις και εντός του κυβερνώντος κόμματος, από εντελώς άλλη οπτική και αφετηρία.
Υπέπεσε βλέπετε στο θανάσιμο σφάλμα να γιορτάσει με ένα ποτήρι κρασί την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο των ομοφυλοφίλων.
Νομοσχέδιο που έλυσε μεταξύ άλλων κι ένα υπαρκτό πρόβλημα χρόνων, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα των παιδιών τους.
Μεγάλο αμάρτημα, μεγαλύτερο κι απ´ το προπατορικό που προσέβαλε τα ιερά και όσια της φυλής και του έθνους.
Λες και δεν ήταν αυτό δέσμευση και μέρος του προεκλογικού προγράμματος της ΝΔ, που εγκρίθηκε δις μέσα στο 2023, με ευρεία μάλιστα πλειοψηφία.
Ο αντίλογος ήταν ότι η διευθέτηση δεν αφορούσε παρά ελάχιστους και έγινε φασαρία για το τίποτε. Και μάλιστα, μια φασαρία που είχε πολιτικό κόστος.
Λες και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν στο ζύγι ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που αφορούν. Η θεσπίζονται μέτρα για την αναγνώριση τους, ανάλογα με το αν έχουν πολιτικό κόστος η όχι.
Σε ένα μήνα από τώρα θα ξέρουμε τι ακριβώς θα συμβεί.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, η Πρόεδρος θα έχει την αγάπη μας και την εκτίμησή μας.
Και πάμε τώρα στο δια ταύτα.
Προφανώς και η επιλογή του προσώπου είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού. Και προφανέστατα μια επιλογή χωρίς αναφορές στο στενό πολιτικό χώρο της ΝΔ, θα είχε πολλές πιθανότητες να εξασφαλίσει μια ευρεία πλειοψηφία, που είναι και το ζητούμενο για το κύρος του θεσμού.
Εάν λοιπόν όπως διαφαίνεται, δεν ανανεωθεί η θητεία της νυν ΠτΔ, μια τέτοια επιλογή θα ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος.
Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1994 έως το 2002, με σημαντική συνεισφορά στην ένταξη στην ευρωζώνη, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από το 2002 έως το 2010, αναπληρωτής καθηγητής στο Columbia, επισκέπτης καθηγητής στο Harvard, τακτικός καθηγητής στο ΕΚΠΑ, μέλος και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, πρωθυπουργός της χώρας σε μια πολύ ταραγμένη περίοδο, όπου είχε καθοριστική συμβολή στην παραμονή της στην ευρωζώνη μαζί με τους Στουρνάρα, Σαμαρά και Βενιζέλο.
Ως Πρωθυπουργός δεν καταδέχθηκε ποτέ να πάρει τον μισθό του.
Τραυματίστηκε σοβαρά το 2017, από έκρηξη παγιδευμένου φακέλου μέσα στο αυτοκίνητό του όταν και ουδείς από την τότε κυβέρνηση Τσίπρα τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο.
Υποθέτουμε λοιπόν, ότι σε μια τέτοια υποψηφιότητα, θα ήταν πολύ δύσκολο για το ΠΑΣΟΚ να πει όχι ενώ δίνει και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και στον Σύριζα να εξιλεωθεί και να αποποιηθεί κάποιες τουλάχιστον από τις πολύ κακές στιγμές του παρελθόντος του. Έστω και εκ των υστέρων και έστω και με καθυστέρηση μιας 7ετιας.
Σε κάθε πάντως περίπτωση η επιλογή του προσώπου θα σηματοδοτήσει πολλά και θα επαναπροσδιορίσει ενδεχομένως λεπτές πολιτικές ισορροπίες.
Και με αυτή την έννοια, το 2025 προβλέπεται να είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πολιτικά χρονιά.
