Αν υπάρχει ένας βουλευτής, έστω ένας, που πιστεύει ότι η διαδικασία επιβεβαίωσης της εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα βοηθήσει «να λάμψει η αλήθεια για τα Τέμπη» ας κάνει «ένα βήμα μπροστά».
Όσοι έχουμε αρκετά χρονάκια στη δημοσιογραφική μας «πλάτη», έχουμε ξαναδεί το συγκεκριμένο έργο. Οι πληροφορίες διοχετεύονται, καταλλήλως ερμηνευμένες, τυπώνονται και αξιοποιούνται αμέσως από την αντιπολίτευση. Αν έχουμε προτίμηση σε ποιαν αντιπολίτευση, φροντίζουμε να υπάρχει μια κάποια προηγούμενη συνεννόηση.
Αμέσως ζητείται να καθίσει η κυβέρνηση στο σκαμνί. Η κυβέρνηση κάθεται. Και μετά οι βουλευτές της πλειοψηφίας πρέπει να ψηφίσουν αν συνεχίζουν να έχουν εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.
Οι βουλευτές ψηφίζουν.
Η αντιπολίτευση δηλώνει πως έκανε «ό,τι ήταν δυνατόν». Η κυβέρνηση υπογραμμίζει ότι κέρδισε μια ακόμη μάχη και «κοιμάται ήσυχη» για τους προσεχείς έξι μήνες. Τέλος ιστορίας.
Δεν είναι όμως πάντοτε δεδομένη η ψήφος εμπιστοσύνης. Ούτε που χρειάζεται να φτάσουμε στην αποστασία. Γίνεται και με λιγότερα πυρά. Ένας ή δύο βουλευτές αρκούν.
Είναι όμως εξίσου προφανές, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς βουλευτής της πλειοψηφίας που να είναι διατεθειμένος να κρατήσει εφεκτική στάση στην ψηφοφορία που θα γίνει το Σάββατο. Αλλά μια πρόβα τζενεράλε δεν βλάπτει. Μπορεί κάποια στιγμή να ωριμάσουν οι καταστάσεις και τότε…
Κάτι άλλωστε έπρεπε να γίνει. Όταν όσοι συγγενείς έχουν αναλάβει την εκπροσώπηση και των υπολοίπων, πιστεύουν ότι η αλήθεια θα λάμψει στο Στρασβούργο, είναι αναμενόμενο ότι οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης νοιώθουν λειψοί, παρωχημένοι, ανίκανοι. Η ευκαιρία που έδωσε το ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Το Βήμα», τους δίνει μια ευκαιρία να εμφανιστούν στη σκηνή.
Πλην όμως, αν πρόκειται ποτέ να μάθουμε τη ροή των γεγονότων και την κατανομή των ευθυνών σε πραγματικούς όρους, εξετάζοντας δηλαδή τα πραγματικά γεγονότα και τις ενέργειες των πραγματικών συντελεστών εκείνης της μοιραίας βραδιάς τότε το πιο σημαντικό, το πιο βιαστικό καθήκον είναι η έναρξη της δίκης.
Τις τελευταίες μέρες σωρεύονται πρωτοβουλίες και συμπτώσεις που, αντικειμενικά, θα καθυστερήσουν τη δίκη. Ιδίως από την πλευρά των δικηγόρων των ανθρώπων που θρηνούν τους ανθρώπους τους.
Προφανώς, το πολυσέλιδο πόρισμα της επιτροπής διερεύνησης της Βουλής είναι πιο δύσκολο να κατατροπωθεί στη δίκη από όσο υποσχόντουσαν οι συγκεκριμένοι δικηγόροι.
Ακόμη και οι πιο εξαντρίκ χαριτωμενιές της pro bono προέδρου Ζωής πρέπει να μεταφραστούν σε πραγματικά επιχειρήματα όταν θα ξεκινήσει το πραγματικό δικαστήριο.
Έχει, τελικά, κάποια χρησιμότητα η μομφή Ανδρουλάκη; Έχει. Μια. Είναι η τελευταία ευκαιρία των πολιτικών να φουντώσουν τους μύθους και να εκμεταλλευτούν τα βαριά συναισθήματα που μας πλακώνουν πριν τις προσεχείς εκλογές.
Όμως, επί της ουσίας, όσο ταχύτερα ξεκινήσει η δίκη, τόσο ουσιαστικότερη θα είναι η λύτρωση.
