Όλα μαζί και ταυτοχρόνως δεν μπορεί να συμβαίνουν. Λυπάμαι πολύ, ειδικά επειδή συμφωνώ με την τραγική μητέρα που πήρε την πρωτοβουλία των υπογραφών, αλλά κάποιοι τα λέμε πολλά χρόνια πριν.
Υπάρχει μέγιστο πρόβλημα με τον έλεγχο των πράξεων και των παραλείψεων όσων βρίσκονται ψηλά στην πυραμίδα των ευθυνών.
Πλην όμως, είναι διαφορετικό ζήτημα τα γεγονότα και οι μοιραίες παραλείψεις όσων υπηρετούν στον σιδηρόδρομο από τις ευθύνες των πολιτικών σε διάφορες κυβερνήσεις.
Αυτό που σκότωσε τους 57 ανθρώπους στα Τέμπη είναι η καταπάτηση σειράς κανόνων ασφαλείας και, υπό, δύσκολη είναι αλήθεια, διερεύνηση δολοφονικής απάτης με το φορτίο.
Αν δεν είχε ποτέ υπάρξει η «717», αν δεν είχε αναταχθεί με τον ίδιο αριθμό έργου, το «717» θα δικαιολογείτο έστω και μια από τις σωρευτικές παραβιάσεις της «αλφαβήτας» των κανόνων που πρέπει να τηρούνται από το προσωπικό των σιδηροδρόμων;
Γιατί, στις χιλιάδες των συρμών παντού στον κόσμο, που κινούνται κάθε στιγμή, χωρίς να διαθέτουν οι περισσότερες σούπερ συστήματα κυκλοφορίας και πρόληψης, δεν επαναλαμβάνονται παρόμοιες τραγωδίες;
Οι καθυστερήσεις ή ό,τι άλλο αποκαλύψει μια ψύχραιμη ανασκολόπηση της σύμβασης 717 είναι σοβαρότατο ζήτημα, αλλά είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Που πρέπει, οπωσδήποτε, να βρεθεί κι αυτό μπροστά στη δικαιοσύνη.
Το σημείωνα εδώ τις προάλλες: «Είναι προφανές ότι οι εξεταστικές, προανακριτικές και άλλες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, που διαχωρίζουν τις ευθύνες των πολιτικών προσώπων, πρέπει να καταργηθούν. Μόνον στο δικαστήριο έχουμε δώσει, ως πολιτεία και κοινωνία, την αρμοδιότητα να καταλογίσει με δίκαιο τρόπο τις ευθύνες και να μοιράσει τις ποινές.»
Τα «πορίσματα» της επιτροπής, της πρώτης που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία της μειοψηφίας, όπως το επιτρέπει η νέα ρύθμιση που εισηγήθηκε η πλειοψηφία της ΝΔ στην προηγούμενη Βουλή, δεν φώτισαν τίποτε περισσότερο από όσα, λίγο-πολύ, είχε καταγράψει η πολύ αρχική έρευνα του δυστυχήματος.
Οι διαφορές μεταξύ όσων τότε καταλάβαμε όλοι και όσων γράφουν τα κόμματα στα διαφορετικά τους πορίσματα είναι πολιτικές και τίποτε άλλο.
Στα γεγονότα συμφωνούν όλοι. Ανθρώπινο «χέρι» και ανθρώπινη «ελαφρότητα» έβαλαν τα δύο τρένα σε τροχιά μοιραίου. Και το έκαναν γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει σύστημα αποτροπής του δικού τους λάθους. Αγνόησαν ακόμη και τα, λιγοστά αλλά υπαρκτά, εργαλεία ελέγχου και αποτροπής διέθεταν.
Αυτό αποδεικνύεται και από τα όσα, ευτυχώς χωρίς συνέπειες, αποκαλύπτονται (σκεφτείτε πόσα τέτοια γίνονται και δεν τα μαθαίνουμε…) αυτές τις μέρες με τα λιγοστά δρομολόγια που συνεχίζονται. Και πάλι παραβιάσεις του κόκκινου σηματοδότη. Και πάλι βλάβες που φέρνουν αναστάτωση και μεγαλώνουν την ήδη εγκατεστημένη αναρχία.
Μένει όμως κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Ποιος και με ποιόν τρόπο θα κρίνει τις παραλείψεις των πολιτικών προϊσταμένων; Και ποιες πρέπει να είναι οι ποινές;
Αυτό είναι ζήτημα σοβαρό, που πρέπει να το λύσει το πολιτικό σύστημα. Τα πορίσματα είναι, ως προς αυτό, παντελώς άχρηστα. Όσο η πολιτική ηγεσία δεν αντιμετωπίζει αυτό το θέμα, τόσο θα φουσκώνει η αντισυστημική απογοήτευση, τόσο θα βρίσκουν έδαφος οι πιο σκοτεινές θεωρίες, τόσο θα εμπεδώνεται η πεποίθηση της ατιμωρησίας.
Θα μελαγχολήσετε, αλλά δεν θα χάσετε αν ανατρέξετε σε μια άλλη τραγωδία και πάλι με δεκάδες άδικα χαμένους συνανθρώπους, που εμπιστεύθηκαν, πριν 23 χρόνια περίπου, το μοιραίο «Σαμίνα».
