Πολύ θα ήθελα να υπάρχει ένα κόμμα, προφανώς φιλελεύθερο, στο οποίο να μην διαγράφεται κάποιος επειδή «είπε τη γνώμη του». Για να έχουμε, όμως, τέτοια κόμματα, πρέπει ο πολιτικός διάλογος, ιδίως ο εσωτερικός των κομμάτων, να γίνεται και με διαφάνεια αλλά, κυρίως, με μέτρο.
Όνειρα που ποτέ, στην πολιτική μας ιστορία, δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Άλλωστε, ακόμη και οι διαγραφές είναι, συχνά, κινήσεις τακτικής, που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, όπως η διαγραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1958 από το Κόμμα Φιλελευθέρων. Σκεφτείτε ότι ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού δεν διεγράφη ούτε όταν, το 1962, μέσα στην Ένωση Κέντρου, το διάδοχο «φιλελεύθερο» κόμμα, πρότεινε τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ!
Συγκρούσεις είχαμε συχνά στους κόλπους της καραμανλικής ΝΔ. Βαθύτατες και σίγουρα οξύτατες. Όπως η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, την οποία είχαν σχεδιάσει οι Κων. Μητσοτάκης και Στέφανος Μάνος, εναντίον της οποίας κινήθηκαν μεγάλοι ταγοί της παράταξης, όπως ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, ακόμη και ο πολύ νεαρότερος, τότε, Αντώνης Σαμαράς.
Αλλά και ο Κώστας Καραμανλής, το 1998, είχε διαγράψει τους Στέφανο Μάνο, Γιώργο Σουφλιά και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, οι οποίοι μάλιστα αρνήθηκαν να περάσουν από το πειθαρχικό, όπως ακριβώς και ο κ. Σαμαράς. Ο πρώην, τότε, πρόεδρος Μιλτιάδης Έβερτ είχε στείλει επιστολή στον διάδοχό του, συστήνοντας ψυχραιμία. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται κανείς να στείλει καμία επιστολή στον σημερινό πρόεδρο.
Όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη είναι γνωστά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, από την κολυμβήθρα στην οποία βαπτίστηκε.
Υπ’ αυτή την έννοια, είναι φανερό πως πιστεύει ότι το αγγλικό ρητό «Keep your friends close but your enemies closer» (το οποίο κακώς αποδίδεται στον φοβερό μάστορα της πολιτικής στρατηγικής Sun Tzu ή στον πατέρα του Michael Corleone, διάδοχο του Νονού), δεν έχει καμία πρακτική εφαρμογή στα πολιτικά πράγματα του κόμματος, του οποίου ηγείται με αξιοσημείωτη επιτυχία από το 2016.
Ο Πρωθυπουργός είχε προφανώς ετοιμαστεί, πρακτικά και ψυχολογικά, για τη διαγραφή του κ. Σαμαρά, εφόσον ο τελευταίος όχι απλώς θα επέμενε στις δημόσιες αυτοναφορικές τοποθετήσεις, αλλά προδήλως εχθρικές, αλλά θα επεδίωκε να εκβιάσει τη μείζονα στρατηγική επιλογή του κ. Μητσοτάκη, που αφορά στην προσέγγιση (που μοιάζει ακατόρθωτη…) με την Τουρκία.
Θα ήταν προτιμότερο, για να μην έχουμε τις σημερινές «αιματοχυσίες», που καθόλου δεν αρέσουν στα μεσαία και χαμηλότερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, να είχαν πραγματικά μοιραστεί οι δυό τους ένα γεύμα στα Βόρεια Προάστια, ψίθυρος που διαψεύστηκε χθες από τον κ. Τσούτσια, τον επί του Τύπου του κ. Σαμαρά.
Ίσως, αν τα είχαν βρει για τους τύπους, ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να συνεχίζει, με περιοδικές διατυπώσεις των απόψεών του, μέχρι να τον βαρεθούμε, ενώ ο κ. Μητσοτάκης θα είχε τον χρόνο να δοκιμάσει τις αντοχές των υλικών με τα οποία έστειλε στο τραπέζι του Προκρούστη τον Γιώργο Γεραπετρίτη.
Τώρα, πολλά παίζονται από τη στάση του Κώστα Καραμανλή. Να αφήσει ασχολίαστη τη διαγραφή Σαμαρά, μοιάζει απίθανο. Να απαντήσει στην πρόταση Σαμαρά, που ζήτησε από τον κ. Μητσοτάκη να προτείνει τον κ. Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μάλλον δεν θα το κάνει.
Όπως είπαμε, για να υπάρχει φιλελεύθερο άρωμα, χρειάζεται οι φιλοδοξίες και οι συμμαχίες να είναι διαφανείς και να παραμένουν υπό έλεγχο. Αυτό, όμως, χάθηκε και δεν πρόκειται, μέχρι τουλάχιστον τις προσεχείς εκλογές, να το ξαναβρούμε.
Ούτε ο κ. Νίκος Δένδιας, πρώην υπουργός Εξωτερικών, δεν μπορεί να βγάλει άκρη. Είναι προφανές ότι ο υπουργός Άμυνας θα προτιμούσε να προχωρήσει η ελληνοτουρκική ατζέντα, ώστε να έχει χρόνο να εμφανιστεί ότι μπορεί αυτός και όχι ο κ. Σαμαράς, να είναι ο ρυθμιστής των επόμενων βημάτων.
Με την έξωση Σαμαρά, ο κ. Μητσοτάκης εφαρμόζει με μαεστρία το βασικό δίδαγμα από την Τέχνη του Πολέμου: «να φαίνεσαι αδύναμος όταν είσαι δυνατός και δυνατός όταν είσαι αδύναμος» προκειμένου να γνωρίζεις καλύτερα «πότε θα δώσεις τη μάχη στην οποία σε προκαλούν και πότε πρέπει να την αποφεύγεις».
Τέτοιες συγκρούσεις οδηγούν συχνά σε αποσταθεροποίηση. Όμως, η χώρα χρειάζεται τη Σταθερότητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Να και κάτι που δεν το είχαμε υπολογίσει, στο οποίο, όμως, θα χρησιμεύσουν τα σκληρά δημοσιονομικά πλεονάσματα που, με προθυμία, χτίζει ο Κωστής Χατζηδάκης.
