Φανταστείτε, δι' ολίγον, τι θα συνέβαινε αν αντιδρούσε η Ελλάδα, ως χώρα και κράτος, με τον τρόπο που ζητούν οι διάφορες αντιπολιτεύσεις και σχολιαστές, σε επεισόδια και αφορμές, ουκ ολίγες, που εμφανίστηκαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Ας αρχίσουμε με τα ελαφρά. Πού είχαν πάντως τεράστια απήχηση σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό πολιτών.
Αφορμή ο εντελώς ιδιότυπος διαγωνισμός γκράφικς με κάποιες καλές φωνές και πολλά εξαντρίσιτις. Η παρουσία της γλυκύτατης ισραηλινής, που έδειξε ατσάλινο επαγγελματισμό. Η αφελής και παιδιάστικη υπνηλία της «εθνικής μας εκπροσώπου», που γυρίζει ηττημένη και άμυαλη.
Ζητήθηκε (ευτυχώς όχι από κόμματα, αλλά από τους κύκλους που αυτά συντηρούν στα πληρωμένα σόσιαλ) να καταγγείλει η Ελλάδα το Ισραήλ. Με κάποιον τρόπο, αλλά θεαματικά. Εκθειάστηκε η ανάλογη ολλανδική απειλή, μάλλον επειδή τιμωρήθηκαν για ανάρμοστη συμπεριφορά. Αναρριχήθηκε σε δημοτικότητα η ατάλαντη Ιρλανδός ακροβολίστρια πανκ. Άρες μάρες.
Ευτυχώς, καταλήξαμε με μια όμορφη αγκαλιά της δικιάς μας (μπράβο της…) προς το παιδί που κέρδισε τελικά τη βραδιά.
Πάμε στα κάπως σοβαρότερα.
Ο Ράμα, όπως κάθε εξέχον μέλος των σκοτεινών αδελφοτήτων, ίσως επειδή θεωρεί εαυτόν κρυφο-καλλιτέχνη, αποφάσισε να σκηνοθετήσει έναν αθηναϊκό δρόμο προς τον …θρίαμβο.
Κι εγώ πίστευσα, αρχικώς, ότι έπρεπε να βρεθεί μια (α)κομψή αιτία για να εμποδιστεί το πέρασμα Ράμα, αυτή τη στιγμή, από την πρωτεύουσά μας.
Αφού όμως δεν βρέθηκε τρόπος, οι συμβουλές-απαιτήσεις των αντιπολιτευομένων να εμποδιστεί δια της «βίας», προσφέρονται για αβίαστον γέλωτα ή για τα κλάματα. Ειδικά μάλιστα όταν ήδη κατηγορείται, από τους ίδιους, το κυβερνών κόμμα ότι προκάλεσε την πρόκληση Ράμα, επειδή έβαλε τον Φρέντυ Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιό της.
Αν η εμφάνιση κινδύνευσε να θεωρηθεί προκλητική (ευτυχώς, τελικά, δεν ήταν), η απαγόρευσή της manu militari θα ήταν ο οριστικός εμπρησμός και η ακύρωση των όποιων ωφελειών αναμένουμε να υπάρξουν με την ανάδειξη σε ευρωβουλευτή του νομίμου δημάρχου Χειμάρρας.
Τα ίδια (αλλά πολύ σοβαρότερα) με τον Ερντογάν.
Ως γνωστόν, ο Τούρκος πρόεδρος επέλεξε να συνδυάσει την εξαιρετική αναπαλαίωση του θαυμάσιου μνημείου της Μονής με μια ιστορική προσβολή, λίγο πριν την τακτική ελληνο-τουρκική συνάντηση κορυφής.
Ατόπημα; Πολύ παραπάνω. «Αχρείαστη πρόκληση» είπε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, που θα χρειαστεί να βάλει στο τραπέζι ένα (ακόμη) δυσάρεστο θέμα.
Ο πρόεδρος Ανδρουλάκης όμως το πήγε μακριά. Ζήτησε την ακύρωση της σημερινής συνάντησης. Δηλαδή, όσα, ίσως όχι πολλά αλλά πάντως κρίσιμα, έχουν επιτευχθεί τους τελευταίους μήνες, να πάνε στράφι.
Πλην όμως, όλες οι πρωτεύουσες, όπως λέγαμε κάποτε, περιμένουν από εμάς, να πιέσουμε για την εξεύρεση λύσεις στα 1+1 θέματα πράγματι μας χωρίζουν από τους γείτονες. Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα κάνει καλά να ξαναδιαβάσει τις ακροβασίες του ιδρυτή της παράταξης στην οποία προσώρας υπηρετεί.
Να μη στέλναμε κανέναν στην ενθρόνιση Πούτιν, είπαν άλλοι. Ούτε αυτό θα απηχούσε τη ρεαλιστική και μακρόπνοη ισορροπία των ρωσο-ελληνικών σχέσεων. Προτιμότερη η ήπια εκδοχή, την οποία επέλεξαν και οι Γάλλοι, παρά την προ ολίγων ημερών «απειλή» του Μακρόν για «φυσική» στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στο πλευρό της ουκρανικής αντίστασης προς τον κατακτητή.
Αλλά τα ίδια δεν ισχύουν και με την, προ ημερών, απειλή του Βούλγαρου πρωθυπουργού Μπορίσοφ να μας κλείσει την τροφοδοσία με αέριο; Θα έπρεπε να την κλείσουμε μόνοι μας γιατί …θυμώσαμε;
Ορκίστηκε η νέα πρόεδρος των Σκοπίων στη «Μακεδονία». Ε, και; Γι αυτό την εξέλεξαν. Τι θα έκανε, την πρώτη μέρα μάλιστα. Τώρα όμως θα αρχίσουν οι επιπτώσεις. Να καταγγείλει αμέσως τώρα, όπως έσπευσαν κάποιοι, ένθεν κακείθεν, να ζητήσουν, η κυβέρνηση τις Πρέσπες; Όταν το μόνο θετικό που είχε αυτός, ο κακός συμβιβασμός, ήταν η υποχρεωτική κινητοποίηση των Βρυξελλών;
Θα μπορούσα να συνεχίσω. Ας κάνουμε όμως μια σούμα.
Αν κάθε φορά που συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα ή ακούγονται, πιο συχνά, προκλητικές παλαβομάρες υπό τη μορφή βαρύγδουπων δηλώσεων, κλείναμε με πάταγο τις διπλωματικές πόρτες, η Ελλάδα θα απομονωνόταν πλήρως, δια μακρόν και καθοριστικά.
Η διπλωματία και οι διεθνείς σχέσεις, ειδικά στη δική μας περιοχή, όπως προσπάθησα να εξηγήσω σε προηγούμενο μου άρθρο εδώ, ήταν πάντοτε και μάλλον θα είναι για πολύν καιρό ακόμη, μια δύσκολη άσκηση ισορροπιών και ψυχραιμίας.
Μπορεί τα διάφορα τρολς και οι επαγγελματίες ακραίοι να ζητούν υψηλούς τόνους, μπινελίκια και δήθεν «ηρωικές» συγκρούσεις. Γι αυτό έχουμε Δημοκρατία και Ελευθερία λόγου. Αλλά η (εκάστοτε) κυβέρνηση πρέπει να βλέπει μακρύτερα. Και να ασκεί Διπλωματία.
Το μόνο που (ακόμη) μου λείπει, είναι μια πιο ενεργός ανάληψη πρωτοβουλιών εκ μέρους του πρωθυπουργού στη σύμπηξη κοινής ατζέντας. Όχι σε όλα, ούτε σε κάθε έναν χειρισμό. Αλλά στον πυρήνα μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής.
