Τι άλλαξε τελικά στο τοπίο της πρώην αριστερής αντιπολίτευσης; Λίγα πράγματα. Η δημοσκοπική άνοδος- έκπληξη του κόμματος της Ζωής. Η επιβεβαιωμένη έλλειψη εκλογιμότητας των αναχωρητών της Νέας Αριστεράς. Η δημιουργία «κινήματος» από τον αριστερο-κεντρώο Κασσελάκη.
Α! Και η εξεύρεση προθύμου προέδρου στον παλαιωμένο Σύριζα.
Μαζί με το ΚΚ, τον ξεχασμένο Βαρουφάκη και τα κλασικά μικρότερα σχήματα, η αριστερά είναι ο χώρος που εκμεταλλεύτηκε, πολιτικά προφανώς, όσο κανένας άλλος τη Μεγάλη Κρίση. Κρατικό χρέος. Δημόσια ελλείμματα. Ύφεση και ανεργία. Μειωμένα εισοδήματα. Αυξήσεις φόρων. Όλα όσα τρέφουν την απαισιοδοξία, τη μιζέρια και την κοινωνική αναταραχή. Όλα όσα τροφοδότησαν, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στη χώρα μας, την άνοδο των ποσοστών επιρροής τους επί των ψηφοφόρων.
Μόνον που έπειτα από εννέα νικηφόρες εκλογικές καμπάνιες, στις οποίες περιλαμβάνονται δύο νίκες στη Βουλή, δύο στην Ευρωβουλή, δύο στις Περιφέρειες και 2 σε Δημοτικές αναμετρήσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παραμένει ο κυρίαρχος πολιτικός.
Από αυτή τη θέση, δεν έχει κανένα λόγο να ψάχνει για αποχρώσεις μεταξύ όλων των συνιστωσών της «αριστερής» πλευράς της πολιτικής ζωής. Εξάλλου, πρόκειται για ανθρώπους που δεν επένδυσαν ποτέ σε κάποια θετική ατζέντα, ακόμη κι όταν υποχρεώθηκαν, από δικά τους λάθη, να υποστούν τον αυτοεξευτελισμό τους υπηρετώντας πολιτικές σκληρής σταθεροποίησης.
Καθώς μιλάμε, το δημοσκοπικό άθροισμα όλων όσων τοποθετούν εαυτόν στην αριστερά, περιστρέφεται γύρω στο 25%. Πολύ μικρότερο από εκείνο που ακόμη στην κάλπη του 2019 συνέχιζε να «μαγεύει» την ταλαιπωρημένη χώρα. Επιπλέον, ο κατακερματισμός και οι εγωισμοί καθιστούν αβλαβές το όποιο ποσοστό. Παρόλο που παραμένει απρόβλεπτα σημαντικό όταν σκεφτούμε πόσα υπέφερε η χώρα από την απερισκεψία τους.
Σημαντικό αλλά όχι έτοιμο να συνενωθεί σε μια υπολογίσιμη, στην κάλπη του 2027, μετωπική δύναμη. Δεδομένου, μάλιστα, ότι το ΚΚ αρνείται παγίως να συμπράξει με «όλους αυτούς» και ότι όλες αυτές οι «προσωπικότητες» δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούν σε ένα κάποιο «κοινό πρόγραμμα» αλά γαλλικά.
Άρα, το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο του. Ακόμη κι αν ο Νίκος Ανδρουλάκης πεισθεί να συνεργαστεί σε ένα κάποιο μέτωπο με κάποιους από όλους αυτούς τους μικρούς «αρχηγούς», δύσκολα θα κατόρθωνε ο νέος αυτός σχηματισμός να διεκδικήσει εκλογική αυτοδυναμία.
Επομένως, το ξεκαθάρισμα, επιτέλους, των λογαριασμών στον ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα έχει κάποιο αποτύπωμα.
Το μόνο ενδιαφέρον είναι τι μπορεί και τι τελικά θα επιτύχει ο Κασσελάκης και το κίνημά «του».
Μέχρι να μας δείξουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης κάτι πιο σαφές για όλα αυτά, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να αγνοεί τη δεξιά της αντιπολίτευση. Έχει καιρό, αν τελικά φθάσουν τα ελληνοτουρκικά σε σημείο ωρίμανσης.
Αυτός ο τόσο μεγάλος κατακερματισμός είναι η αιτία που οδηγεί την κυβέρνηση να ασχολείται τόσο πολύ, χωρίς σπουδαίο λόγο, με όσα ευφάνταστα λέγει το ΠΑΣΟΚ. Κάποια «αντιπολίτευση» πρέπει να υπάρχει. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να περνά η ώρα στην πολιτική σκηνή.
Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωταγωνιστής Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει βαριεστημένος. Μάλλον επειδή πράγματι είναι…
