Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι ο Τραμπ και οι κολλητοί του έχουν στο τσεπάκι τους τον Πούτιν κι επομένως θα βρουν τον τρόπο να σταματήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πριν αφεθούμε σε παρόμοια παραμύθια για μιαν ανέφικτη «ειρήνη», ας διαβάσουμε τις δύο καταληκτικές παραγράφους ενός παλαιότερου κειμένου:
«Είμαι πεπεισμένος ότι η πραγματική κυριαρχία της Ουκρανίας είναι δυνατή μόνο σε συνεργασία με τη Ρωσία. Οι πνευματικοί, ανθρώπινοι και πολιτισμικοί δεσμοί μας σχηματίστηκαν για αιώνες και έχουν τις ρίζες τους στις ίδιες πηγές, έχουν χαλυβδωθεί από κοινές δοκιμασίες, επιτεύγματα και νίκες. Η συγγένειά μας έχει μεταδοθεί από γενιά σε γενιά. Είναι στις καρδιές και στη μνήμη των ανθρώπων που ζουν στη σύγχρονη Ρωσία και την Ουκρανία, στους δεσμούς αίματος που ενώνουν εκατομμύρια οικογένειές μας. Μαζί ήμασταν πάντα και θα είμαστε πολλές φορές πιο δυνατοί και πιο επιτυχημένοι. Γιατί είμαστε ένας λαός.»
Ο πρόεδρος Πούτιν δημοσίευσε αυτό το κείμενο, των 7.500 χιλιάδων λέξεων, τον Ιούλιο 2021, με τον τίτλο «Σχετικά με την ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών». Όσοι το διάβασαν, τότε, και ήσαν επαρκώς ενημερωμένοι, κατάλαβαν ότι ο νεορώσος Τσάρος έψαχνε την ευκαιρία που είχε μείνει στη μέση το 2014 για να συνεχίσει τον πόλεμο της… Κριμαίας.
Εκ μέρους των ΗΠΑ, στο μεγαλοπρεπές τραπέζι, που ετοίμασαν οι Σαουδάραβες για να ξεκινήσουν οι συζητήσεις ειρήνευσης κάθισε, βεβαίως, ο υπουργός Εξωτερικών Ρούμπιο, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει ένα κάποιο ύφος σοβαρότητας και συνέχειας στην αμερικανική διπλωματία.
Δεξιά του πάντως ήταν ο Στηβ Γουίτκοφ, ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τραμπ στη Μέση Ανατολή. Μιας που ήταν στην περιοχή, είπε να καθίσει απέναντι από τον Λαβρόφ, υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας τα τελευταία είκοσι (20) χρόνια.
Πριν επιστρέψει ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο Γουίτκοφ ήταν πολιτικός σύμβουλός του, υπεύθυνος της ερανικής συγκέντρωσης εκλογικών κεφαλαίων και φιλικός συμπαίκτης του στις παρτίδες γκολφ. Όταν είχε καταθέσει στη δίκη του Τραμπ για απάτη στη Νέα Υόρκη το 2023, ο Γουίτκοφ είχε εξηγήσει πως η φιλία τους ξεκίνησε το 1986 όταν κέρασε στον Τραμπ ένα σάντουιτς σε ένα ντελικατέσεν, επειδή ο Ντόναλντ είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του. Στην κανονική του ζωή ασχολείται με ακίνητα στη Νέα Υόρκη και τα έχει πάει λαμπρά.
Αν και το «φιλαράκι» του προέδρου δεν διαθέτει κάποια διπλωματική εμπειρία (ούτε ο υπουργός διαθέτει όμως…) ο πρόεδρος Τραμπ έχει πει γι αυτόν ότι πρόκειται για «μέγα διαπραγματευτή», ιδιότητα που επιβεβαιώθηκε με την πρόσφατη εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς αλλά και την απελευθέρωση Αμερικανού πολίτη από τις ρωσικές φυλακές.
Αν σε κάποιους τα παραπάνω δεν ακούγονται καλά, να σας ενημερώσω ότι αυτά συνηθίζονται στις παρέες, τις πολιτικές, όταν παίρνουν ανά χείρας την εξουσία. Το θέμα είναι τι μπορεί να καταφέρουν και όχι τι άλλο έκαναν στη ζωή τους. Αρκεί πως έχουν την εμπιστοσύνη του εντολέα τους.
Το πραγματικό θέμα είναι πράγματι τι μπορεί να καταφέρει ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος, σε μια τόσο ιστορική σχέση, όπως την περιγράφει ο Πούτιν στο ανωτέρω μνημονευθέν άρθρο. Όχι πολλά πράγματα, κατά την άποψή μου.
Σίγουρα θα ζητήσει από τη σημερινή ηγεσία της Ουκρανίας να υπογράψει την απόδοση στη Ρωσία των περιοχών επί των οποίων είχε αναπτύξει όχι και τόσο μυστικές στρατιωτικές εκστρατείες τα προηγούμενα χρόνια με μισθοφόρους/δολοφόνους οι οποίοι υποτίθεται ότι εξέφραζαν το κίνημα αυτονομίας των ρωσοφόνων στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Αφού είχε κάνει τα ίδια στην Κριμαία και τελικά κανείς δεν του ζήτησε να την επιστρέψει στην Ουκρανία, γιατί να μην το ξανακάνει; Όταν μάλιστα τα «νέα» του εδάφη ενώνονται με την Κριμαία;
Ο Πούτιν εξηγεί διεξοδικά στο άρθρο του, αλλά τα έχει πει και σε άλλες περιστάσεις, ότι αν δεν ήταν ο Λένιν και οι γραφειοκρατικές εμμονές του ιστορικού κομμουνιστή, οι οποίες πάντως κατέληξαν στη συγκρότηση της αυτοκρατορίας των σοβιέτ, οι Ουκρανοί δεν θα είχαν και πολλές ευκαιρίες να κρατήσουν τα ιδιαίτερα εθνικά, πολιτισμικά και εδαφικά χαρακτηριστικά τους. Ούτε βεβαίως θα είχαν την «τύχη» να γίνουν τα πειραματόζωα του Στάλιν με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη Πείνα σε καιρό ειρήνης και δίχως φυσικά φαινόμενα: Από τα πέντε εκατομμύρια νεκρών του Holοdomor, τα τέσσερα ήσαν Ουκρανοί. Γι αυτό το «επεισόδιο» ούτε μια λέξη δεν βρήκε να γράψει ο Πούτιν.
Σιγά μην ασχοληθεί με κάτι από όλα αυτά ο Τραμπ. Θα είναι όμως πολύ δύσκολο να βρει κάποιον Ουκρανό για να υπογράψει. Άρα, Ειρήνη δύσκολα θα δουν κι αυτοί κι εμείς, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και, δυστυχώς, θα έχουμε ακόμη λιγότερη Ειρήνη όταν οι σημερινοί Αμερικανοί «διαπραγματευτές» θα έχουν φύγει από το τραπέζι, γιατί έληξε η θητεία τους πίσω στις ΗΠΑ
