Βεβαίως και δεν θα υπάρχουν μόνον 30άρηδες στην αυριανή πολιτική σκηνή. Αλλά είναι η ώρα τους. Μπαίνουν στην Πολιτική.
Θέλουν θέση στις δομές εξουσίας. Απαιτούν να ερωτηθούν για τις προτεραιότητες της χώρας.
Δεν είναι «επαναστάτες», δεν είναι συντηρητικοί, είναι σίγουρα ρεαλιστές, αλλά θέλουν να πάρουν το μερίδιο της Ιστορίας που πιστεύουν πως τους ανήκει.
Ποιοι είναι, όμως, αυτοί οι 30άρηδες;
Δεν είναι, υποχρεωτικά, όσων η ηλικία αρχίζει με το «3». Άνετα μπορεί να είναι (κάπως) νεότεροι. Εξίσου άνετα μπορεί να διάγουν μέσα στις δύο επόμενες ηλικιακές μερίδες.
Είναι θέμα νοοτροπίας. Αλλά και εμπειριών.
Δυσάρεστων. Στρεσογόνων. Καταπιεστικών. Συγκρουσιακών.
Απολύτως αποπροσανατολιστικών, κάποιες στιγμές.
Κάντε τον λογαριασμό: όποιος είναι σήμερα μεταξύ 25 και 45 ετών ξεκίνησε να υπόκειται στην κοινή μοίρα, να έχει δηλαδή αντίληψη του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος μεταξύ των ετών 1995 και 2015.
Περίοδος μεγάλων μεταβολών -και πολιτικών και κοινωνικών και οικονομικών. Περίοδος αλμάτων και αντιφάσεων.
Στο κοντέρ τους είναι καταγεγραμμένες τρεις, τουλάχιστον, διαφορετικές Ελλάδες.
Η μία Ελλάδα, πριν την κρίση. Γνώρισε τις καλές μέρες. Επί δύο δεκαετίες (σχεδόν) όλα πήγαν «κατ’ ευχήν». Εισοδήματα, περιουσία, δουλειές και… χρέη. Όλα ανοδικά.
Ειδικά επειδή ξεκινούσαμε από τα χαμηλά, όταν έσκασε η μεγάλη κρίση είχαμε, σαν τη βακτριανή καμήλα, δύο αποθήκες να βοηθήσουν μέχρι να περάσουμε τις ερήμους της κρίσης.
Η άλλη Ελλάδα ξεκινά καταμεσίς της κρίσης. Και πριν καλά-καλά βγει απ’ αυτήν, «τρώει στην κεφάλα» άλλη μια κρίση, αναπάντεχη και βάναυση, με την πανδημία του κορωνοϊού.
Βρέθηκαν στη μέση της δίνης και αφάθηκαν αβοήθητοι ή, τουλάχιστον, έτσι αισθάνονται. Νοιώθουν αδικημένοι από την έλλειψη προοπτικών κοντινών στις φιλοδοξίες τους και διπλά αδικημένοι όταν οι τιμές τρέχουν γρηγορότερα από το υπόλοιπο του τραπεζικού τους λογαριασμού.
Η Τρίτη Ελλάδα είναι του Λαού. Κάτι σαν το «Τρίτο Κράτος» που υπέδειξε ο αββάς Σιεγές στην πυρά της Γαλλικής Επανάστασης.
Είναι οι πολλοί και, δυστυχώς, συνεχώς περισσότεροι, που κινδυνεύουν να μείνουν «εκτός λογαριασμού». Εκείνους τους λογαριασμούς που κάνουν οι πλούσιοι και ισχυροί, οι οποίοι, προφανώς, υποδεικνύουν στους πολιτικούς τις «κατάλληλες επιλογές». Παγιδευμένοι μεταξύ κατώτατης αμοιβής και μαύρης εργασίας.
Το μείγμα είναι εκρηκτικό.
Χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια καλή διαχείριση των προτεραιοτήτων για να τους καταλάβεις και να τους προτείνεις απαντήσεις καλά επεξεργασμένες.
Χρειάζονται κάτι περισσότερο από έναν άξιο και αποτελεσματικό διαχειριστή για να του εμπιστευτούν το Μέλλον. Το δικό τους και των παιδιών τους.
