Με έκπληξη (δεν θα έπρεπε!) άκουσα την κυρία Κωνσταντοπούλου να ζητεί το εξής παράδοξο. Ενόσω ζητεί να εξαντλήσει ο κ. Τριαντόπουλος την προανακριτική στη Βουλή, ζητεί να εξαιρεθούν οι βουλευτές της ΝΔ από τη διαδικασία, επειδή, λέει εκείνη, «είναι προκατειλημμένοι και θα βγάλουν λάδι τον δικό τους». Μα τότε, τι τη θέλει την προανακριτική; Για να κάνει μερικές ακόμη από τις ατελείωτες αγορεύσεις, στο στυλ του διάσημου ιησουίτη εισαγγελέα Φουκέ;
Και για ποιο λόγο να μην εξαιρεθούν τότε οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας; Αυτοί κι αν είναι φανερά προκατειλημμένοι, όπως δηλώνουν δημόσια σε κάθε ευκαιρία.
Δεν είναι απλώς παράδοξη η θέση της Ζωής Κ. Είναι επικίνδυνη. Παρόμοιες «ερμηνείες» περί των επιλεκτικών δικαστικών ενεργειών, ανάλογα με τον «πελάτη» που έχει βάλει η ίδια στο στόχαστρο για μια κατευθυνόμενη δικαστική δίωξη, ιδίως σε περιπτώσεις που αφορούν πολιτικά πρόσωπα, έγιναν μόνον σε σταλινικά και άλλα φασιστικά «δικαστήρια».
Δεν έχω καμία αμφιβολία για τη «καλή δουλειά» που θα έκανε η Ζωή Κ. στην «εκτέλεση» των αντεπαναστατών, αν ζούσε στην εποχή εκείνων των καθεστώτων. Ο ρόλος της πηγαίνει γάντι. Αυτόν περιφέρει από τη μια στην άλλη τηλεόραση, πάντοτε αναντίλεκτη («δεν νομίζω ότι αυτό που κάνεις είναι σωστό» είπε απειλητικά σε δημοσιογράφο). Ο «αγών» της είναι πολιτικός και καθεστωτικός. Δεν την ενδιαφέρει ούτε το δίκαιο, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε οι νόμοι, ούτε καν η κοινή λογική.
Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να επικρατήσει. Η ίδια και οι προς αυτήν «φιλικοί παράγοντες». Με κάθε μέσον. Ο σκοπός (της) αγιάζει τα μέσα. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία η διαδικασία, αρκεί εμείς, «οι άλλοι», να της προσφέρουμε το σκοινί με το οποίο θα κρεμάσει τις δικές μας αξίες.
Είναι εξαιρετικά σαφής. Δεν θέλει να ξεκινήσει η δίκη των Τεμπών. Πρακτικώς αδιαφορεί για τη Δικαιοσύνη που θα αποδώσει η δίκη. Σιγά μην την ενδιαφέρει πότε και πως θα δικαστούν όσοι πράγματι ευθύνονται επειδή προκάλεσαν το δυστύχημα. Ακόμη κι αν εμφανιζόταν κάποιος να πει πως «εγώ φόρτωσα δεξαμενές με εύφλεκτα στο βαγόνι» το μυαλό της δεύτερης σε δημοσκοπική επιρροή πολιτικού, σήμερα, θα ήταν στον σκοπό που έχει λοκάρει: να ανατρέψει την έννομη τάξη.
Δεν το κρύβει άλλωστε. Όσα έκαναν, όσοι τα έκαναν, να βάλουν δυό τρένα στην ίδια γραμμή με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, είναι αδιάφορο στη «λογική» Κωνσταντοπούλου, που είναι η άλλη όψη της λογικής Βελόπουλου. Αρκεί να καθήσουμε στο σκαμνί τον πρωθυπουργό και να του φορτώσουμε τα πάντα όλα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το έργο.
Στα τέλη του 1988, ολόκληρο το 1989 και σε όσα ακολούθησαν είδαμε το ίδιο έργο. Ένας από τους πιο φανατικούς κατηγόρους του Ανδρέα Παπανδρέου, που έπαιξε σπουδαίο ρόλο παρασκηνιακά ώστε να επηρεαστεί η κοινή γνώμη και να συγχρονιστούν οι αρχηγίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης εκείνης της εποχής, ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος.
Αυτός είναι το φροϋδικό και δικονομικό πρότυπο. Και τότε, όπως και σήμερα, ισχυροί παράγοντες πήραν θέση υπέρ της εμπλοκής του τότε πρωθυπουργού Παπανδρέου στα συμπαρομαρτούντα του σκανδάλου Κοσκωτά. Παρόλο που ποτέ δεν συγκεντρώθηκαν επαρκή στοιχεία για την παραπομπή Παπανδρέου και αντί να ερευνηθούν οι «τρύπες» στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και οι ευθύνες όσων έπρεπε να έχουν κάνει τους απαραίτητους ελέγχους, ο στόχος τότε, με την κουστωδία των βασικών μέσων ενημέρωσης της εποχής, ήταν να δικαστεί ατιμωτικά ο Παπανδρέου. Με αποτέλεσμα όμως την αθώωσή του, τον Ιανουάριο του 1992.
Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου θέλει να εκτελέσει τον Μητσοτάκη. Τελεία, πάμε παρακάτω. Όσο η μάνα Καρυστιανού και κάποιοι άλλοι χαροκαμένοι συγγενείς θα της αναγνωρίζουν την ευκαιρία να τους παρασύρει στην πλεύση του απύθμενου μίσους που, κάποτε, δικαιολογεί ο απέραντος πόνος της απώλειας αγαπητού προσώπου, τόσο θα το εκμεταλλεύεται. Όσο καταρρίπτονται οι θεωρίες για τη συνωμοσία της συγκάλυψης, τόσο θα φανερώνονται οι πολιτικές και προσωπικές σκοπιμότητες της ακραίας εργαλειοποίησης.
