Γεμίσαμε χαζοβιόληδες και δήθεν. Μάγκες μόνον όταν όλα γύρω μυρίζουν παστρικά την «ασφάλεια του καθεστώτος». Καθεστώτος μιας νέας τάξης πραγμάτων. Όπως την συσκευάζουν και τη διανέμουν σε συσκευασία βολικών ιδεών οι άνθρωποι της δήθεν «αριστεράς».
Έτσι και ο γλυκανάλατος «ηθοποιός» Βλάχος.
Πιστεύω τον Άδωνι (Γεωργιάδη), γιατί δεν έτυχε να έχω απολαύσει το ταλέντο του, ότι κάτι μπορεί να καταφέρει στη ζωή του όταν αρχίσει να την καταλαβαίνει και από την ανάποδη.
Όταν όμως πρόκειται για τις ζωές των άλλων, εμπιστεύομαι τον Άρη (Πορτοσάλτε). Ανθρωπο που γνωρίζω καλά, που τον είδα να δοκιμάζεται σε πολύ δύσκολες στιγμές. Άνθρωπο για τον οποίο μπορώ χωρίς κανένα δισταγμό να μαρτυρήσω για την τιμιότητά του, την ευθύτητά του και την άπειρη ανεκτικότητά του.
Προφανώς ο Βλάχος το παίζει αριστερός αμφισβητίας. Προφανέστατα όμως ούτε που σέβεται κανέναν, ούτε που σέβεται όσους διαφωνεί κι ας τους οφείλει το δικαίωμα στη διαφωνία. Δικαίωμα που ο ίδιος καταχράται. Κρυπτόμενος υποκριτικώς.
Όλα δεν αντιμετωπίζονται με δήθεν χιούμορ και χοντρή πλάκα. Όλα δεν είναι για ξεπέτα και εύκολο χειροκρότημα.
Τίποτε δεν κατάλαβε από τον ρόλο που υποδύθηκε (κυριολεκτικώς) στο τρομερό έργο του Ντάριο Φο.
Θέλει άλλα σπλάχνα για να ακουμπάς τη βαθιά παράδοση του ευρωπαϊκού αναρχισμού, ειδικά όταν τα βάζει με τους καραμπινιέρους και να πάρεις μυρωδιά ότι οι ιδέες είναι όπλα οπλισμένα. Έστω από τις πτώσεις στο κενό, που τόσο έξυπνα περιγράφει ο μεγάλος συγγραφέας, κάτι όφειλε να έχει καταλάβει. Αλλά, πώς να το κάνουμε, ηθοποιός δεν σημαίνει υποχρεωτικώς… Φως.
Καμία άλλη επιβεβαίωση δεν χρειαζόμαστε ότι ο Βλάχος είναι ένα ακόμη φασιστάκι της αριστεροσύνης. Γι αυτό σκέφτηκε το έγκλημα. Να εξαφανίσω αυτόν που δεν χωνεύω. Που με κερδίζει στην πολιτική. Που με κερδίζει στη μαχητικότητα της καθημερινής τριβής.
Αν έστω και λίγο γνώριζε κάτι από την ιστορία των συγκρούσεων, δεν θα είχε τολμήσει να σκεφτεί το «σάκο με τα κορμιά του Άδωνι και του Άρη» που θέλει να τους εξαφανίσει. Δηλαδή να τους απαλλοτριώσει.
Θα προλάβαινε ο νους του να σκεφτεί την παραλληλία με όλες εκείνες οι αφηγήσεις από τη Μακρόνησο, μιας άλλης δύσκολης και τραγικής εποχής, όταν κάποιοι δολοφόνοι πνίγαν τους ατίθασους μέσα σε σακιά παρέα με πανικόβλητα ζωντανά, κατά τον μύθο πάντα.
Αλλά, επειδή δεν περιμένω από τον Βλάχο να ξέρει κάτι από τα παραπάνω, τουλάχιστον τους μαφιόζους θα τους έχει δει στο σινεμά να βάζουν με δεξιότητα τους προς εξολόθρευση ανθρώπους «μέσα σε ένα σάκο».
Άρα, ας αφήσουν τις περικοκλάδες όσοι συμπαθούν τον συμπαθητικούλι «καλλιτέχνη». Ήταν απολύτως σαφές γιατί σκέφτηκε ό,τι σκέφτηκε και εξίσου σαφές τι εννοούσε με την προστακτική «Βάλτε».
Από τη δολοφονία χαρακτήρων, μέχρι τη δολοφονία ανθρώπων είναι μια απόσταση που κάποιοι, ειδικά σε αυτόν τον τόπο, τη διέσχισαν πολλές φορές, πολύ γρήγορα, χωρίς να έχουν μετανοιώσει. Και μετά, οι δολοφόνοι του τρόμου, αράδιαζαν σινδονιάδες με δήθεν αντιστασιακές αρλούμπες σε πρόζα δήθεν βαθέων επιχειρημάτων.
Οι περισσότερες από τις αρλούμπες στηριζόντουσαν -και τότε και σήμερα- σε στρεβλωμένες «πληροφορίες», σχιζοφρενικές «αναλύσεις» και άλλα παρόμοια «σύμβολα», πιστευτά τις εποχές εκείνες. Όπως σήμερα τα καταπίνουν μέσω «σόσιαλ» πάμπολλοι, ιδίως νεότεροι συμπολίτες
Δεν παίζεις με τις ζωές των άλλων. Ούτε χτίζεις καριέρα με αστεϊσμούς σε βάρος ανθρώπων. Είναι απολύτως προφανές ποιόν σάκο εννοούσε ο Βλάχος.
Κι αν πάλι δεχτώ μιαν αγαθή παρόρμηση, έτσι για να διασκεδάσει τα «παιδιά», και πάλι μια συγγνώμη είναι απαιτητή και πολύ καλύτερη από την υποκριτική προθυμία του να μοιραστεί τον σάκο.
Άσε που δεν είμαι σίγουρος ότι θα τον ήθελαν, οι δύο άλλοι, για… παρέα.
