Αν η Ελλάδα κέρδιζε το λαχείο και είχε μόνον δύο επιλογές, είτε να αυξήσει κάποια επιδόματα, είτε να αποπληρώσει μέρος του δημόσιου χρέους, τι θα έπρεπε να διαλέξει;
Η απάντηση είναι, προφανώς, πολιτική και τεχνοκρατική.
Η πολιτική απάντηση είναι δυο λογιών.
Η πολιτικάντικη είναι να τα μοιράσει η κυβέρνηση.
Η υπεύθυνη διαχείριση όμως δείχνει το δρόμο μείωσης του κρατικού χρέους.
Το ίδιο δείχνει και η τεχνοκρατική προσέγγιση.
Παραδόξως, για κάποιον που καυχιέται ότι έχει βγάλει λεφτά με τα χρηματοοικονομικά, σε βαθμό μάλιστα να έχει ισχυριστεί ότι ξέρει καλύτερα «οικονομικά» από τον Μητσοτάκη, ο Κασσελάκης πρόλαβε, εχθές στις 7 και 48 το βραδάκι, μέσα στον καύσωνα και τον πολιτικό «χαμό», να κατηγορήσει την κυβέρνηση διατυπώνοντας το εξής ερώτημα:
«Για ποιο λόγο την ώρα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει τα επιτόκια δανεισμού (ήδη προχώρησε σε -0,25%) ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχωράει σε αυτήν την κίνηση που θα ζημιώσει σίγουρα τη χώρα;»
Εκτός από το δυσνόητο του συλλογισμού του, που όμως καταλήγει σε βαρύτατο και μάλιστα προσωπικό χαρακτηρισμό, «παπαρολογεί». Κυριολεκτικώς.
Κάθε φορά που μιλά για σημαντικά θέματα που έχουν να κάνουν με τα χρηματοοικονομικά του κράτους, καταλαβαίνω γιατί τον παρεκάλεσαν στην Goldman Sachs να τους αδειάσει την καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή.
Πάμε παρακάτω…
Από πού θα πάρουμε τα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή 8 δισεκ. ευρώ;
Από το περίφημο «μαξιλάρι» των 37 δισ., που δήθεν μάζεψαν με αυτοθυσία οι Τσίπρας-Τσακαλώτος και δήθεν τα άφησαν «προίκα» στον Μητσοτάκη. Ειδικότερα, ένα μέρος από το δάνειο που μας υποχρέωσαν να πάρουμε κι ένα άλλο μέρος από τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους, που έτσι κι αλλιώς «κάθονται».
Για να μπορέσει να το κάνει αυτό η Ελλάδα, λόγω των αυστηρών μνημονιακών δεσμεύσεων που ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και οφείλει να γνωρίζει ο Κασσελάκης) οποιαδήποτε σοβαρή απομείωση του «μαξιλαριού» χρειάζεται την έγκριση των Βρυξελλών.
Η έγκριση θεωρείται δεδομένη (τυπικά θα επικυρωθεί τον Σεπτέμβριο από τον Επόπτη). Έχουν ήδη δοθεί δύο προηγούμενες εγκρίσεις, η μια για την οριστική αποπληρωμή του αρχικού (και πανάκριβου) δανείου διάσωσης από το ΔΝΤ.
Έγκριση για να δαπανηθούν σε άλλες λειτουργίες του κράτους, όσο σημαντικές κι αν τις κρίνει η Ελληνική Κυβέρνηση, δεν επρόκειτο ποτέ να υπάρξει. Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί τα χρήματα αυτά είναι προϊόν του «εξτρά» κοινοτικού δανείου που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ δεν το χρειαζόμασταν, όταν δέχθηκε να υποταχθεί στις οδηγίες των κοινοτικών.
Δεύτερον, η Ελλάδα δέχθηκε ότι, τα μισά περίπου χρήματα του «μαξιλαριού», δεν θα τα κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά θα τους ζητούμε την «άδεια», ώστε να κρίνουν εκείνοι αν, στο μεταξύ, είμαστε «καλά παιδιά».
Δέχθηκε δηλαδή το τότε οικονομικό επιτελείο να δανειστούμε γύρω στα 10 δισ. χωρίς σπουδαίο λόγο. Να τα έχουμε να κάθονται και να πληρώνουμε τόκους, επειδή οι κοινοτικοί και οι αγορές (κυρίως αυτές) δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στη σωφροσύνη της Ελλάδας.
Το τελευταίο αυτό δικαιολογείται πλήρως από την τωρινή κριτική Κασσελάκη, ο οποίος επερωτά τον πρωθυπουργό:
«Γιατί αρνείται πεισματικά να επενδύσει στην Υγεία, στη Στέγαση, που έχουν πολύ μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη απόδοση από αυτά που αποπληρώνει πρόωρα;»
Στην ανωτέρω πρόταση ο πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύει την κοινωνική ωφέλεια (υγεία) με την εκμετάλλευση επενδύσεων σε ακίνητα (απόδοση) όπως μπερδεύει τις τρέχουσες δαπάνες του κράτους (υγεία) με τις επενδυτικές δαπάνες (ακίνητα).
Το χειρότερο όμως είναι πως θεωρεί ότι η αποπληρωμή χρέους είναι δαπάνη του κρατικού ταμείου, ίδια με όλες τις άλλες. Στοιχειώδης γνώση δημόσιας οικονομικής θεωρίας θα του θύμιζε ότι είναι απομείωση υποχρεώσεων.
Ευτυχώς, η διαγραφή χρέους που προτίθεται να κάνει ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) δεν θα γίνει με νέα φορολογικά έσοδα, δεν θα μπει δηλαδή κάποιος φόρος.
Ούτε θα μειωθούν κάποιες εγκεκριμένες δαπάνες του προϋπολογισμού. Δηλαδή, δεν θα τα πάρουμε από κάπου αλλού, δεν θα μας λείψουν για να τα ρίξουμε στο χρέος, όπως έκανε στην εποχή του ο δικτάτορας Τσαουσέσκου που έριξε σε ακόμη χειρότερη εξαθλίωση του Ρουμάνους.
Πρόκειται για εσωτερικές κινήσεις στον λογαριασμό κρατικών δανείων χρέους και τίποτε περισσότερο.
Ρίχνει όμως το δηλητήριο του λαϊκισμού και ελπίζει πως όλο και κάποιος θα τσιμπήσει.
Τα δανεικά δεν είναι ποτέ δικά σου λεφτά. Τα χρωστάς και αξίζει να δανειστείς μόνον όταν είσαι σίγουρος ότι μπορείς, δανειζόμενος, να δημιουργήσεις μεγαλύτερο πλούτο, από τον οποίο θα ξεπληρώσεις τα δάνειά σου
Αν το κράτος θέλει -και πρέπει να θέλει- να επενδύσει στην υγεία και την κρατική στέγη, μπορεί να το κάνει όποτε το αποφασίσει, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε χρόνο. Θα βάλει στον προϋπολογισμό για το 2025 τις σχετικές δαπάνες και θα τις αντικρούσει με τα ανάλογα κρατικά έσοδα.
Όμως, ο στόχος της εν λόγω αποπληρωμής χρέους είναι εντελώς διαφορετικός.
Δείχνουμε, πολύ ορθά, στις διεθνείς αγορές, στους οίκους αξιολόγησης και στους αυστηρότατους κριτές μας, ότι η Ελλάδα στέκεται πλέον γερά στα δημοσιονομικά της πόδια και είναι σε θέση να αποπληρώνει τα χρέη της.
Δείχνουμε ότι έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει ορθολογική κρατική διαχείριση και ότι δεν πρόκειται να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, που οδήγησαν στην τραγική κρίση χρέους του 2010.
Αυτό, όσο κι αν δεν μπορεί να το καταλάβει ο Κασσελάκης, είναι «χρυσάφι» για μια χώρα που έχει ένα βουνό από χρέη στην πλάτη της. Που μόλις πρόσφατα πήρε την πρώτη, τη χαμηλότερη, επενδυτική βαθμίδα και έχει ακόμη αρκετές να κερδίσει μέχρις ότου φτάσει να μπορεί να δανείζεται όπως οι άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Σημειώνω με την ευκαιρία πως αν ακολουθήσει κανείς την οικονομική… σκέψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, γρήγορα θα διακρίνει τις ομοιότητες με ανάλογες παλαβομάρες που επεδίωξε να εφαρμόσει όταν ήταν υπουργός και κατά καιρούς συνεχίζει να διατυπώνει ο κ. Βαρουφάκης. Σαν πρώτα ξαδέλφια ένα πράμα…
Φαντασθείτε να τον κάνετε και… πρωθυπουργό!
