Αντιγράφω από χθεσινό άρθρο του πτέραρχου Ιατρίδη στο liberal.gr:
«Το Iron Beam διαφέρει από τα παραδοσιακά αντιαεροπορικά συστήματα που χρησιμοποιούν πυραύλους για την καταστροφή των αεροπορικών απειλών. Αντ' αυτού, το Iron Beam χρησιμοποιεί έναν κατευθυνόμενο λέιζερ για να επιτεθεί και να καταστρέψει αεροπορικούς στόχους. Η χρήση λέιζερ παρέχει τη δυνατότητα για πιο γρήγορες αντιδράσεις και ακριβέστερη κατεύθυνση της ενέργειας, κάνοντας το Iron Beam ιδανικό για την αντιμετώπιση μικρών, γρήγορων και λειτουργικά άμεσων αεροπορικών απειλών. Με πολύ μικρό κόστος (6 δολλάρια, έναντι 40.000 δολλαρίων του πυραύλου Tamir του IRON DOME).»
Αυτό είναι το νεότερο από τα συστήματα υπεράσπισης του Ισραήλ. Σημειώστε ένα πολύ σημαντικό μέρος των συστημάτων έχουν «εφευρεθεί» και κατασκευαστεί από ισραηλινούς επιστήμονες και τεχνικούς.
Σκεφτείτε τώρα, για μια στιγμή, να μην είχε καταφέρει το Ισραήλ την αναχαίτιση της σοβαρής επίθεσης του Ιράν. Πού θα βρισκόμασταν σήμερα;
Προφανώς στα πρόθυρα μιας παγκόσμιας σύρραξης.
Αντιλαμβάνομαι ότι, για κάποιους, πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια, ρίχνοντας το ανάθεμα στους σιωνιστές που «σκοτώνουν» του Παλαιστίνιους. Υπάρχουν κι αυτοί!
Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι, για κάποιους άλλους, προτεραιότητα έχει να κρατήσουμε μακριά τον Αραβικό Κόσμο, γιατί αν σταματήσει η ροή πετρελαίου την πατήσαμε. Ακούγεται πιο λογικό!
Αντιλαμβάνομαι όμως περισσότερο ότι, στην πλευρά του Κόσμου στην οποία ζούμε και ανήκουμε, μετά το τέλος του Παγκόσμιου Πολέμου, η επιλογή είναι δεδομένη.
Η Ιερουσαλήμ, που απέχει μόλις 1.000 χιλιόμετρα από την Αθήνα, θα έχει κάθε βοήθεια που λογικά μπορεί να της παρασχεθεί, όταν την χρειαστεί.
Βεβαίως, όταν ξέσπασε η πρώτη σύγκρουση με την Αίγυπτο, ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, στο πίσω μέρος του στρατηγού Κίσιντζερ ήταν μια «πονηρή ουδετερότητα» των ΗΠΑ. Δεν κράτησε πολύ: στις 19 Οκτωβρίου 1973 ο αραβικός ΟΠΕΚ, υπό την καθοδήγηση του πολυμήχανου Γιαμανί, υπουργού πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, έθεσε εμπάργκο πετρελαίου στην Αμερική και οι ΗΠΑ δεν είχαν δεύτερη επιλογή παρά την στήριξη του νέου, ακόμη, κράτους.
Την ίδια εκείνη στιγμή πρότεινε σε μεγάλα κράτη (αλλά και σε μικρότερα όπως η Ελλάδα), να μην ταχθούν υπέρ του Ισραήλ με αντάλλαγμα τη διατήρηση των πετρελαϊκών ροών. Η χώρα μας, υπό δικτατορική κυβέρνηση, πήγε να κάνει κάτι ανάμεσα, σύντομα όμως «την πάτησε» θριαμβευτικά. Πληρώσαμε το πετρέλαιο το ίδιο ακριβά με όλους τους άλλους και ο τότε πληθωρισμός χτύπησε κι εμάς το ίδιο σοβαρά.
Επί δεκαετίες διατηρήσαμε αυτήν την επαμφοτερίζουσα στάση. Μάλιστα υπό την παπανδρεϊκή «εμπνευσμένη ουδετερότητα» η Ελλάδα κράτησε αποστάσεις από το κράτος του Ισραήλ.
Χρειάστηκε ένας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να πραγματοποιήσει την πρώτη επίσημη επίσκεψη στο Τελ Αβίβ τον Μάιο 1992.
Σήμερα, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν έχουμε πλέον διλήμματα τέτοιου είδους.
Στην υπόθεση της Μέσης Ανατολής, οι Γάλλοι έχουν την κατάλληλη έκφραση: «les dés sont jetés» ή, ακόμη καλύτερα «alea jacta est», όπως είπε ο Καίσαρας για να δείξει ότι «ο κύβος ερρίφθη».
Από τη στιγμή που ένα αυτονόητο, δεδομένο, σημείο στήριξης του μεταπολεμικού κόσμου αμφισβητείται από τους μουλάδες που δυναστεύουν το σπουδαίο κράτος του Ιράν, θα μας βρουν απέναντι στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν μια παγκόσμια σύρραξη.
Όλα αυτά, όμως, υπό μια, σοβαρή και αμετακίνητη, προϋπόθεση: την αυτοσυγκράτηση της παρούσας ενωτικής βεβαίως, κυβέρνησης υπό τον Νετανιάχου.
Ο καθείς κρίνεται από τις πράξεις του. Ακόμη περισσότερο στις πιο δύσκολες στιγμές. Γιατί κανείς, τελικά, δεν είναι υπεράνω του κοινού συμφέροντος.
