Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένος να «συζητά» με έναν παράλογο, αν και εύκολα αναγνωρίσιμο λαϊκιστή της «δήθεν αριστεράς». Σε όλη την άλλη Ευρώπη το μέγα θέμα είναι, προφανώς, το επιτυχημένο αμάλγαμα στα Δεξιά.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΡΡ) θα παραμείνει στην κορυφή, αλλά με σημαντικά λιγότερους ευρωβουλευτές. Γύρω στους 180. Θα είναι η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση στην οποία η κεντροδεξιά θα δεν να μειώνεται η επιρροή της, αλλά θα παραμείνει κυρίαρχη.
Αντιθέτως, η Αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο (GUE/NGL) θα είναι και αυτή τη φορά ένας μικρός σχηματισμός. Γύρω στους 56 βουλευτές, αφού προ ολίγου πήγαν μαζί τους 8 βουλευτές από άλλους χώρους. Υπάρχει περίπτωση να μειωθούν όμως αν το γερμανικό BSW (ΝΙ) ενταχθεί σε μια πιο «δική του» ομάδα.
H Συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Δημοκρατών (S&D) παραμένει δεύτερη δύναμη και βρίσκεται τώρα στις 138 έδρες, χωρίς πάντως τους Σλοβάκους του HLAS.
Ο κεντρώος φιλελεύθερος σχηματισμός, που συγκροτήθηκε μετά τις νίκες Μακρόν, το Renew Europe (RE) μπορεί να διαθέτει 86 έδρες. Μπορεί όμως και λιγότερες αν επιβεβαιωθεί η απομάκρυνση των Ολλανδών του VVD, οι οποίοι είναι πιθανόν να υποστηρίξουν στη χώρα τους κυβερνητικό σχηματισμό με επικεφαλής το «πιο δεξιό» PVV(ID).
Εδώ ξεκινούν τα μπερδέματα. Ήδη ο δεξιός συνασπισμός Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) «έδιωξε» τους πιο ακραίους Γερμανούς του AfD, με αποτέλεσμα να μην ελπίζει σε περισσότερες από 68 έδρες.
Πιο δεξιά υπάρχει αισιοδοξία αλλά και εγωισμοί. Ο εθνικιστικός-συντηρητικός πόλος (ECR) εκτιμάται πως θα έχει μια δύναμη 75 εδρών. Έντεκα λιγότερες συγκριτικά με πριν ένα μήνα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αποχώρησαν οι Ρουμάνοι «ομοϊδεάτες» του AUR. Αν αλλάξει κάτι αυτό θα οφείλεται στην επανένταξη των Ούγγρων του κυβερνητικού Fidesz (NI), εξέλιξη που μπορεί να θεωρηθεί αιτία αποχώρησης των Τσέχων του ODS.
Υπάρχουν βεβαίως και όσοι δεν δηλώνουν πολιτική «ετικέτα», οι ανεξάρτητοι, το πλήθος των οποίων αυξήθηκε κατά 28 νέα «μέλη» μέσα σε ένα μήνα και εκτιμώνται τώρα σε 76 έδρες.
Ας δούμε τι συμβαίνει σε κάποιες χώρες της Ένωσης.
Σε Βέλγιο, Αυστρία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία, Λετονία, ο τόνος είναι «πιο Δεξιά».
Σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρο, Φινλανδία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβενία και Ισπανία, η κλασική κεντροδεξιά προηγείται.
Σε Δανία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σουηδία, κερδίζει το σοσιαλδημοκρατικό κέντρο.
Τι θα βγει από αυτή την πολιτική Βαβέλ;
Τίποτε δεν είναι σίγουρο, αυτή τη στιγμή. Εκτός από ένα: για να εκλεγεί η/ο επικεφαλής της Επιτροπής, ειδικά αν παραμείνει υποψήφια στη θέση αυτή η Von den Laυen απαιτούνται 361 βουλευτές και αυτό απαιτεί νέου τύπου συμμαχίες. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο.
Η περίπτωση Draghi είναι πολύ δελεαστική. Το σημαντικό είναι ότι θα ανακατέψει την τράπουλα. Κυρίως επειδή θα προσφέρει την ευκαιρία στη Μελόνι και σε άλλους «πιο δεξιούς» να προσεγγίσουν την παραδοσιακή Λαϊκή Δεξιά ταυτόχρονα όμως με δυνάμεις του Κέντρου, όπως η τάση Μακρόν.
Άρα, το νέο κοινοβούλιο της Ευρώπης θα είναι πολύ διαφορετικό όχι μόνον ως αποτέλεσμα της λαϊκής ψήφου, αλλά των μετεκλογικών διαπραγματεύσεων.
Με άλλα λόγια, οι πολίτες θα ψηφίσουν αλλά οι πολιτικοί θα εξεύρουν βιώσιμες λύσεις. Σκοπός είναι να συνεχίσει να λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάπως έτσι, ενώ οι ψηφοφόροι θα αποφασίσουν κατά κανόνα με «εθνικά» κριτήρια, οι υπερεθνικοί κομματικοί θεσμοί θα συνεχίσουν τη «δουλειά» εκεί που θα την έχουν αφήσει οι πολίτες.
Η πιθανότητα να συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο αντιευρωπαϊστών, όχι ανοικτά αλλά συγκεκαλυμμένα, θα είναι, από την επόμενη εβδομάδα, ένας πολύ υπαρκτός κίνδυνος. Πρέπει να αποσοβηθεί, ακόμη και με παράδοξες συμμαχίες.
Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση της επιθετικής Ρωσίας, είναι εύκολο να διχάσει την Ευρώπη και το ίδιο θα συμβεί αν εκλεγεί ο Τραμπ στην Αμερική και ξεκινήσει μια διαδικασία αμερικανικής αποστασιοποίησης.
Είναι απίθανο πάντως πόσο, κάποια μαύρα γεγονότα, όπως η δολοφονία του νεαρού αστυνομικού στη Γερμανία, μπορούν να επηρεάσουν την τύχη της Ευρώπης.
Σε κάθε περίπτωση, πολλά θα εξαρτηθούν από τις αντιδράσεις εκείνων που, μέχρι πριν λίγο καιρό, ονομάζαμε ακροδεξιούς. Ενώ πιστεύαμε ότι απλώς θα μεγαλώσουν σε δύναμη αλλά δεν θα επηρεάσουν την επόμενη μέρα, ήδη φαίνεται ότι η νέα Ευρώπη θα χρειαστεί να στηθεί επί μιας κάποιας συμφωνίας μαζί τους.
Η Ευρώπη ετοιμάζεται να κλίνει «επί δεξιά»; Μπορεί. Όπως μπορεί να κάνει επί τόπου στροφή και να συνεχίσει στη σιγουριά του ριζοσπαστικού φιλελεύθερου Κέντρου.
Τίποτε δεν είναι, αυτή τη στιγμή, δεδομένο.
Προηγούνται οι πολίτες, έπονται οι πολιτικοί.
