Την τρίτη Κυριακή από σήμερα πάμε στις κάλπες. Οχι όλοι. Λίγοι. Πιθανότατα οι μισοί από όσες και όσους έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν.
Σύμφωνα με το άρθρο 39 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δίνει το στίγμα της ευρωπαϊκής ταυτότητας, «κάθε πολίτης της Ένωσης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο κράτος μέλος κατοικίας του, υπό τους ίδιους όρους με τους υπηκόους του εν λόγω κράτους».
Δικαίωμα, όμως, εξίσου ιερό με εκείνο του πολίτη που συμμετέχει, είναι και εκείνο όσων συνειδητά αποφασίζουν να μείνουν μακριά απ' αυτήν.
Θα συνεχίσουν να έχουν τις όποιες απόψεις τους. Εφ' όλης της ύλης. Των εσωτερικών και ευρωπαϊκών πραγμάτων. Των διεθνών ζητημάτων ακόμη και των επιστημονικών ή της γένεσης ακόη και της τελικής καταστροφής του Κόσμου, των θεϊκών και άθεων πιστεύω. Οτιδήποτε.
Σε αυτήν εδώ τη γωνιά της Γης, όλοι εκφράζονται «ελεύθερα».
Περισσότερο από τότε που έχουμε την Ένωση. Η συγκεκριμένη ελευθερία ήταν μικρότερης εμβέλειας όταν τα πάντα ρυθμιζόντουσαν αποκλειστικά εντός της εθνικής κυριαρχίας.
Όλα όμως δείχνουν ότι μια μεγάλη μερίδα πολιτών στην Ευρώπη, αλλά και στα καθ' υμάς, θα πάνε στην κάλπη με σκοπό να βλάψουν την Ένωση. Επιλέγουν περιοριστική ελευθερία γνώμης.
Αν το δούμε από άλλη σκοπιά, το θέτω και πάλι κομψά, κάποια ψηφοδέλτια δηλώνουν απερίφραστα ότι θα προσπαθήσουν να διαλύσουν την Ένωση. Εκ των ένδον. Θέλουν να «μας τη φέρουν» δηλαδή, υμών των ευρωπαϊστών. Θέλουν να συρρικνώσουν το 66 ετών κοινοτικό κεκτημένο. Να το φέρουν στα μέτρα των απόψεων που έχουν σύμφωνα με την οποία η δική τους χώρα να μείνει μακριά από την εξέλιξη της Ευρώπης.
Κυρίως να σταματήσει ή, το λιγότερο, να καθυστερήσει η εξέλιξη προς ένα πιο δυναμικό ομοσπονδιακό ορίζοντα.
Πρώτοι στη λίστα είναι όσοι τοποθετούνται δεξιότερα της λαϊκής δεξιάς. Δίπλα τους οι κομμουνιστές γενικώς. Τρίτοι, οι αποπροσανατολισμένοι και διμούτσουνοι κάθε είδους.
Οι επικίνδυνοι, στην παρούσα συγκυρία, είναι οι πρώτοι.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στο σύνολο της Ένωσης, από τους 705 ευρωβουλευτές, οι δύο συγγενείς ομάδες των αντιευρωπαϊστών της ακροδεξιάς μπορεί να αθροίζονται κοντά στους 160, από 127 σήμερα.
Σε αυτή την περίπτωση θα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα μετά εκείνης του Λαϊκού Κόμματος, που αναμένεται να πέσει στους 174 από 221 σήμερα.
Με τρίτη ομάδα τους σοσιαλδημοκράτες, που υπολογίζονται πως θα είναι λιγότεροι από 150, έναντι 191 στην απερχόμενη Ευρωβουλή (στοιχεία Politico Poll of Polls, To Βήμα, 18/5).
Τι τους «θρέφει» όμως όλους αυτούς; Όχι η ιδεολογία τους, την οποία επιμελώς αποκρύπτουν, αλλά οι ασάφειες, αδυναμίες και καθυστερήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα πολλά τελευταία χρόνια.
Η Ευρώπη, μετά το μεγάλο άλμα της Ενιαίας Αγοράς, της υιοθέτησης του Ευρώ και της ευρύτατης Διεύρυνσης έμεινε στάσιμη. Εχασε την ανάσα της. Ολιγώρησε έναντι Κίνας, Ρωσίας και ισλαμικού τόξου. Επαναπαύθηκε στη made in US παγκοσμιοποίηση και υπερθεμάτισε σε μια σχεδόν δοκιχωτική αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Τώρα είναι επιτέλους η ώρα να ξαναδεί όλα τα παραπάνω με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Τα μεγάλα θέματα της προσεχούς πενταετίας του Ευρωκοινοβουλίου είναι η ανάγκη και οι διαδικασίες κοινού αμυντικού στρατιωτικού συστήματος, η αναδιοργάνωση της παλαιού τύπου αγροτικής πολιτικής των επιδοτήσεων, ο προσανατολισμός στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και, βεβαίως, η μετανάστευση, με αιχμή τη συσσωμάτωση ατόμων με ισλαμιστικές πεποιθήσεις στη χριστιανική Ευρώπη των Ευαγγελίων.
Υπάρχουν βεβαίως και άλλα ζητήματα, πολύ πιο πρακτικά αλλά σίγουρα με τεράστιο ειδικό βάρος. Τα οποία μάλιστα διώχνουν τους πολίτες από τα λαϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Συνδέονται όλα με τις οικονομικές αδεξιότητες στην αντιμετώπιση του παγκόσμιου παραγωγικού ανταγωνισμού και τη διεύρυνση της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και μικρομεσαίων αστών εντός των 27 της Ευρώπης.
Πρακτικώς, το χέρι της οικονομικής δυσφορίας εντός καθεμιάς χώρας, τρίβει το άλλο χέρι, του αποπροσανατολισμού ιδεών για τη θέση της Ευρώπης στον Κόσμο. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Μετά από πολλές δεκαετίες πολιτισμικά εδραιωμένης αυτοπεποίθησης και συνεχούς οικονομικής βελτίωσης της ατομικής ευημερίας, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στην ευρωπαϊκή υπεροχή.
Στην Ελλάδα ζήσαμε με τον χειρότερο τρόπο τις επιπτώσεις για όλους όταν αποπροσανατολίζεται ένα σεβαστό κομμάτι των πολιτών. Αλλά, όταν κάναμε τη βλακεία του δημοψηφίσματος, η Ευρώπη ήταν εκεί για να μας διασώσει ξανά, με ακριβότερο, εννοείται, τίμημα. Όταν ενέκυψε η πανδημία ήταν και πάλι εκεί για να μπορέσουμε να δανειστούμε τεράστια ποσά παρόλο το πανύψηλο χρέος.
Αν λείψει όμως η Ευρώπη, δεν υπάρχει κανείς άλλος.
Άρα, λίγο πριν την κάλπη, το αναπόδραστο συμπέρασμα είναι ότι η μόνη επιλογή είναι να διαλέξουμε μεταξύ όσων είμαστε βέβαιοι ότι πιστεύουν ολόψυχα στην Ένωση.
Χωρίς «αν και εφόσον και ίσως».
