Πώς θα ψηφίζαμε αν κριτήριο για την πολιτική επιλογή μας ήταν η Ελλάδα μετά από 3 ή 5 ή 10 χρόνια; Θα ρίχναμε το ίδιο ψηφοδέλτιο; Παραδεχόμαστε κάποτε ότι κάναμε λάθος, όταν, κάποιες φορές και μάλλον πιο συχνά από όσο οφείλουμε ως «συνδειδητοποιημένοι πολίτες» δεν σκεφτήκαμε όσο μακριά μας επιβάλλει το καθήκον του συνειδητού πολίτη;
Η απάντηση ανήκει στην καθεμιά και τον καθένα μας.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί ψηφίζουν με αυτό το κριτήριο. Κοιτούν μακριά. Οι περισσότεροι μεταξύ τους είναι πολίτες που εμφανίζουν σταθερότητα στην επιλογή τους. Αυτό είναι θετικό κι ας είναι «κομματική» η σταθερότητα.
Σε τελευταία ανάλυση σε όλη την καπιταλιστική και φιλελεύθερη Δύση, οι πολίτες χωρίζονται, κατά πρώτον, σε μερικές μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές οικογένειες. Γι αυτό, πρόβλημα δεν έχω, με όσους λένε εγώ είμαι δεξιός, ΠΑΣΟΚ ή αριστερός ή εθνικιστής και… «δεν αλλάζω». Αρκεί να αναγνωρίζουν και να σέβονται όλοι την κάλπη.
Η ίδια η κάλπη όμως δεν είναι φτιαγμένη, τουλάχιστον όχι στις Δημοκρατίες, ως κουτί προγραμματισμού για το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της.
Το αντίθετο.
Η κάλπη χρησιμεύει για fine tuning, το οποίο βεβαίως, πιο συχνά από όσο πιστεύει η κάθε πολιτική οικογένεια.
Γι' αυτήν τη «διόρθωση», την «αλλαγή πορείας», την «ανατροπή» ή απλώς για την παραδοχή του ισχυρότερου ότι, τουλάχιστον, «πήρε το μήνυμα» θα παλέψουν στις επόμενες 58 μέρες τα κόμματα.
Γι' αυτό δεν θα ακούσετε, στη διάρκεια αυτής της συζήτησης, πολλά για όσα υπόσχονται να επιτύχουν στα επόμενα 3/5/10 χρόνια.
Ενώ θα πνιγούμε σε βαρύτατους χαρακτηρισμούς για κάποια, μερικά τραγικά δυστυχώς, σε ονειρικές «υποσχέσεις» για την επόμενη μέρα, σε «αποκαλύψεις» για τα οικογενειακά και προφανώς σε κάποιες σκοτεινές πλεκτάνες που εξυφαίνονται για να μπερδέψουν τους πολίτες.
Παραδόξως, ο leader του λαϊκισμού, είναι ο μόνος που προβάλλει συγκεκριμένο στόχο: ο κ. Βελόπουλος υπόσχεται μηνιαία σύνταξη 3.000-4.000 ευρώ για όλους, αφού μέσα σε μια 3ετία θα καταφέρει, λέει, να βρει το πετρέλαιο, να το πουλήσει και να αναδιοργανώσει το συνταξιοδοτικό σύστημα.
Pas mal, που λένε και οι φίλοι μου οι Γάλλοι.
Ούτε οι Σαουδάραβες δεν το κάνουν. Ενώ οι Νορβηγοί που είναι αρχέγονοι πολεμιστές, προτιμούν να τα βάζουν στο συνταξιοδοτικό ταμείο για να νοιώθουν δυνατοί και σίγουροι έναντι όσων αναποδιών μπορεί να συμβούν σε 3/5/10 χρόνια.
Τι πρέπει να κάνει όμως κάποιος που σκέφτεται και τη σύνταξή του και τα παιδιά του και τη χώρα του, θέλει δηλαδή να πάνε καλύτερα τα πράγματα σε αυτόν τον μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα;
Εδώ υπάρχει μια πραγματική δυσκολία. Αν στείλεις μήνυμα στην παρούσα διακυβέρνηση, για όσα αξίζει να λάβει ισχυρότατο μήνυμα, και το «μήνυμα» οδηγήσει σε μπαχαλοποίηση της πολιτικής σταθερότητας;
Ο φόβος αυτός μαζεύει το χέρι του ψηφοφόρου που σκέφτεται να αλλάξει χρώμα στο ψηφοδέλτιο που έριξε το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ορθώς. Τα όσα θα συμβούν στον ορίζοντα, στον οποίο σας καλώ σήμερα να σκεφτείτε, θα επηρεαστούν, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο πιστεύουμε, από την επικείμενη ψήφο μας.
Κάθε φορά, το πουλόβερ άρχισε να ξεχειλώνει απ’ αφορμή των Ευρωεκλογών.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κάναμε στραβοτιμονιές και δεν είναι ελαχίστως σοφό να πάμε στην κάλπη χωρίς να το έχουμε στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μας.
Η πολιτική στροφή του 2009 επιτάχυνε την επωαζόμενη καταστροφή. Η πολιτική αστάθεια του 2012 επιβράδυνε την πολυτραυματική διόρθωση. Η πολιτική τρέλα του 2015 άνοιξε το βάραθρο για να πέσουμε μέσα. Η μεγάλη επαναφορά του 2019 έσωσε τη χώρα μέσα στην πανδημία και την αστάθεια του διεθνούς εμπορίου που έφερε την ακρίβεια, μαζί με τους πολέμους, στην Ευρώπη.
Σκεφτείτε λοιπόν σε αυτόν τον ορίζοντα. Έχουμε εκλογές σε 3 χρόνια. Θα ξαναέχουμε ευρωεκλογές σε 5 χρόνια. Και, τελικά, μια σταθερή πολιτική, ιδίως στην οικονομία, θα φέρει απτά και θετικά αποτελέσματα στον ορίζοντα της 10ετίας.
Να, τελικά, που, ακόμη κι όταν δεν κάνουμε αυτή την εκλογική αριθμητική και πάλι τον ορίζοντα στον οποίο εγγράφονται οι πολιτικές αποφάσεις των εκλογέων, σκεφτόμαστε.
Τελευταίο, αλλά όχι σε σημασία, ακριβώς στις αρχές του 2033, δηλαδή σε δέκα χρόνια, θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το κρατικό χρέος δεν θα ξαναγίνει ο εφιάλτης της ελληνικής οικονομίας. Ρύθμιση έχουμε μέχρι το 2032.
Μέχρι τότε πρέπει να έχουμε αποκτήσει μια εθνική οικονομία που δημιουργεί πραγματικές υπεραξίες. Ακόμη κι αν βρίσκαμε, αύριο, πετρέλαιο. Αφού και πάλι δεν θα μπορούσε ο κ. Βελόπουλος να το «μοιράζει» αλείφοντας με λαϊκισμό τη δημοσκοπική του αύρα.
Σκεφτείτε πιο μακριά και βγάλτε από μέσα σας το άγχος της επόμενης κάλπης.
