Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η εικόνα της κυβέρνησης αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε πάει στη Θεσσαλία (και μια και δυό και τρείς φορές).
Αν, επιπλέον, δεν είχε εγκαταστήσει το κυβερνητικό κλιμάκιο στον τόπο της τραγωδίας, αν δεν είχε ο ίδιος περιγράψει τις ενέργειες και ένα κάποιο σχέδιο για την επούλωση των πληγών. Ακόμη λιγότερο δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να υπήρξαν κυβερνητικά στελέχη που τόλμησαν να πουν στον πρωθυπουργό κάτι του τύπου «καλύτερα να προφυλαχθεί» από τις αναμενόμενες (και απολύτως δικαιολογημένες), ίσως ακραίες (που δεν ήσαν τελικά), αντιδράσεις των πληγωμένων συμπολιτών μας.
Κανείς, πλην μερικών έξαλλων μεταξύ των αντιπολιτεύσεων, δεν μπορεί να κατηγορήσει την παρούσα διακυβάρνηση ότι δεν είχε κάνει όσα μπορούσε ώστε να μην κινδυνεύσουν άνθρωποι, ζώα και περιουσίες από την αντεπίθεση του Πλανήτη που μας φιλοξενεί. Γιατί σε αυτό συμποσούται η νόθευση των ισορροπιών που κάνουμε, τα τελευταία διακόσια, τουλάχιστον, χρόνια και ονομάζουμε, σήμερα, κομψά, κλιματική κρίση.
Η απόσταση της πολιτικής στάσης Μητσοτάκη από την αμοράλ συμπεριφορά του αλησμόνητου Τσίπρα το βράδυ της τραγωδίας στο Μάτι είναι αβυσσαλέα. Προφανώς, όλοι λέμε «ευτυχώς που είναι αυτός στα πράγματα και όχι ο άλλος…». Πλην όμως αυτό το είπαμε στις πρόσφατες κάλπες και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να το επαναλαμβάνουμε ως να χρειάζεται να πάρουμε ένα ακόμη αγχολυτικό χάπι.
Γιατί, στην ίδια γραμμή πολιτικής ανάλυσης, δε νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλοί συμπολίτες, ιδίως μεταξύ όσων εμπιστεύονται τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δε θα ήθελαν να τον ακούσουν, προτού μιλήσει την άλλη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, να έχει ανακοινώσει ένα πιο πειστικό κυβερνητικό rotation από αυτό που έκανε λίγο μετά τη, λαμπρή αλλά μεθυστική όπως φαίνεται, εκλογική του νίκη.
Το έγραφα και τις προάλλες: «ο λαός θα έχει σύντομα την ευκαιρία να στείλει μήνυμα 112 στην κυβέρνηση».
Το λέω αυτό γιατί αν κάτι απέδειξε αυτό το καλοκαίρι είναι ότι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ μεγάλοι. Και, χειρότερα ακόμη, είναι κίνδυνοι που δεν μπορούμε να τους υπολογίσουμε/προβλέψουμε με ακρίβεια. Δέχομαι, κυρίως γιατί δεν έχω τα στοιχεία για να μπορώ να εκτιμήσω μόνος μου, ότι κάποιες ενέργειες και έργα θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει μετά την προειδοποίηση του Ιανού πριν τρία χρόνια. Ακούω όμως και την εκτίμηση γνωστικών επιστημόνων που λεν πως ακόμη και να είχαν τελειώσει κάποια από αυτά τα έργα, η Θεσσαλία θα είχε και πάλι καταποντιστεί.
Με πείθει ότι κανείς μηχανικός δε μας διαβεβαιώνει ότι τα σχέδια των έργων, που είναι επιστημονική τεχνική δουλειά, θα γινόντουσαν με προδιαγραφές για τέτοια λαίλαπα. Ο κανόνας είναι να κάνουμε έργα για να αντιμετωπίσουμε έστω τη χειρότερη κακοκαιρία των πολλών προηγουμένων ετών.
Ξέρουμε τώρα ότι πρέπει να σχεδιάσουμε άμυνες για το απρόβλεπτο. Αυτό όμως είναι πρακτικά και οικονομικά ανέφικτο. Και γι αυτό είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος της πολιτικής προστασίας. Γιατί πρέπει να προνοήσει για το πολύ χειρότερο από αυτό που λένε οι μετεωρολόγοι. Ειρήσθω εν παρόδω, δε νομίζω ότι στάθηκαν στο ύψος της εκτίμησης που - δικαιολογημένα - τους (και προσωτικά ακόμη περισσότερο) τους έχουμε τοποθετήσει.
Είναι απολύτως σαφές ότι ενώ δεν μπορείς να σχεδιάσεις με άνεση ούτε την πρόληψη, ούτε την αποφυγή τόσο ακραίων φαινομένων, αυτό που μπορείς σίγουρα να κάνεις είναι να προειδοποιήσεις τον πληθυσμό για τον πιθανό τεράστιο κίνδυνο. Αυτό φαίνεται ότι δεν έγινε και ο αρμόδιος υπουργός δεν έχει δώσει πειστικές εξηγήσεις.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι πρέπει να υποχρεώσεις τον πληθυσμό να πειθαρχεί χωρίς τσιριμόνιες στο σήμα κινδύνου που εκπέμπει το συγκροτημένο κράτος. Και γι αυτό υποστηρίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει, όταν απαιτείται, με τη χώρα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», να βγάζει τον στρατό από τα στρατόπεδα και να μη φοβάται τι θα πουν κάποιοι νοσταλγοί της αντίστασης. Δεν παραβλέπω βεβαίως ότι, όταν επιτέλους ξύπνησε το κράτος, οι προσπάθειες όσων έσπευσαν να βοηθήσουν τους πληγέντες συμπολίτες μας ήσαν συστηματικές και αξιέπαινες.
Με άλλα λόγια, η κύρια ανασυγκρότηση του κράτους που χρειαζόμαστε ξεκινά από τον ανασχηματισμό του επιτελείου στο ανώτατο επίπεδο, περνά από τη σαρωτική αλλαγή των διαδικασιών κρατικών έργων και καταλήγει στην πειθαρχία των πολιτών. Στο μεταξύ κάποιος πρέπει να διευκολύνει τον πρωθυπουργό, έστω για να τον «υποχρεώσει» να μας πείσει ότι το σύστημα rotation έχει αξία πριν και μετά από κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Με τη σκληρή πραγματικότητα, εν προκειμένω…
