Διαβάζω σε ανακοίνωση της Στατιστικής Αρχής για τη δημογραφία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα:
«Οι πτωχεύσεις επιχειρήσεων, για το σύνολο των τομέων της οικονομίας για το Α’ τρίμηνο 2024 ανήλθαν σε 3».
Στο ίδιο: «Οι εγγραφές νέων επιχειρήσεων, για το σύνολο των τομέων της οικονομίας, το Α’ τρίμηνο 2024 ανήλθαν σε 39.128, παρουσιάζοντας αύξηση 14,4% σε σχέση με το Α’ τρίμηνο 2023 που είχαν ανέλθει σε 34.213 και αύξηση 42,1% σε σχέση με το Δ’ τρίμηνο 2023 που είχαν ανέλθει σε 27.542».
Στις αρχές του έτους, ανακοίνωση του Επιμελητηρίου Πειραιά μετρούσε ως εξής, την επιχειρηματική δραστηριότητα: «Μέσα στο 2023 ιδρύθηκαν οι περισσότερες επιχειρήσεις από κάθε άλλη χρονιά για την οποία υπάρχουν στοιχεία του Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΓΕΜΗ). Κατά μέσο όρο, πέρυσι ιδρύονταν 156 επιχειρήσεις κάθε ημερολογιακή ημέρα ή 220 επιχειρήσεις κάθε εργάσιμη».
Αν λέει κάτι ενδιαφέρον αυτή η αριθμητική είναι ότι το 2024 θα είναι ακόμη καλύτερο. Θυμάμαι τα μήντια να την καταπίνουν αμάσητη τροφή, όταν τα πράγματα πήγαιναν «χάλια», πριν δηλαδή 10 περίπου χρόνια, και να κρώζουν για τη συντέλεια της χώρας.
Η επιχειρηματικότητα είναι μια ρευστή κατάσταση. Από μόνη της η ίδρυση συνεχώς περισσοτέρων επιχειρήσεων δεν θα έπρεπε να ενθουσιάζει. Δεν χρειαζόμαστε πολλές, αλλά καλύτερες και πιο δυνατές.
Αν μάθαινα ότι έχουμε λιγότερες επιχειρήσεις επειδή οι επιχειρηματίες ενώνουν τις δυνάμεις τους και συνεργάζονται σε μεγαλύτερα σχήματα, θα έλεγα «ιδού ένα καλό νέο».
Αν πάλι ιδρύονται νέες επιχειρήσεις επειδή νέοι (ή και παλαιότεροι) άνθρωποι έχουν μια καλή επιχειρηματική ιδέα και θέλουν να δοκιμαστούν στην αγορά, επίσης θα ήταν ένα καλό νέο.
Ελπίζω στο μεταξύ να κάνει τη δουλειά της η ΑΑΔΕ και να μην επιτρέπει, όπως πάντοτε συνέβαινε, σε κακούς επιχειρηματίες, συνήθως φοροφυγάδες, να ιδρύουν μια νέα επιχείρηση επειδή η παλαιά έχει χάσει το «πρόσωπο» στην αγορά και την εφορία.
Η πολύ πρακτική πλευρά αυτής της ανέντιμης τακτικής φαίνεται στα χιλιάδες καφενεία, πολλά εκ των οποίων είναι βιτρίνα για ξέπλυμα χρήματος ή κέντρα διασκέδασης που αλλάζουν όνομα, για να ξεπλύνουν ακόμη πιο αποτελεσματικά το βρώμικο χρήμα βρώμικων κυκλωμάτων.
Τι να κάνουμε, ο κόσμος δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, αγγελικά πλασμένος.
Αυτό όμως που μετρά είναι πόσες μεγάλες επιχειρήσεις έχουμε και πόσες ακόμη μπορούμε να δημιουργήσουμε.
Δεν φτιάχνεις εύκολα μια μεγάλη επιχείρηση. Είναι επίτευγμα. Συνήθως δύο γενεών άλλοτε εκπληκτικών ατομικών προσπαθειών.
Δεν σας λέω τίποτε καινούργιο.
Απλώς είναι απογοητευτικό να ασχολούμαστε τόσο, ως να είναι αυτό το μείζον πολιτικό ζήτημα της χώρας και μάλιστα στο ξημέρωμα ενός νέου Ευρωκοινοβουλίου, με τις περιπέτειες ενός μικρού επιχειρηματία εξ Αμερικής. Ένα «μισό» στέλεχος μιας τοσοδούλας ναυτιλιακής των δύο πλοίων. Ενός junior υπαλλήλου χρηματιστικού κολοσσού ο οποίος μάλιστα του έδειξε την πόρτα κρίνοντάς τον ακατάλληλο.
Οι περισσότερες από αυτές τις εκατοντάδες επιχειρηματικές προσπάθειες που καταγράφουν οι ως άνω στατιστικές, είναι άνθρωποι που και όνειρα έχουν, και εργατικότητα, και ικανότητες αγοράς.
Οι περισσότεροι από αυτούς (κάτι) πετυχαίνουν.
Στήνουν μια καλή μπίζνα, κάνουν μια καλή ζωή, συντηρούν όπως οι εργάτριες μέλισσες κηφήνες του δημοσίου, μαζί όμως και, ευτυχώς, πάμπολλους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη, αλλά και την ίδια την υπόσταση του κράτους, όπως εξηγούσα εχθές.
Με δύο λόγια, δημιουργούν προστιθέμενη αξία, συντηρούν το εμπόριο, εξυπηρετούν ανάγκες του πληθυσμού, πουλάνε σε άλλους τόπους και στηρίζουν λιγότερο ή περισσότερο, καλύτερα ή χειρότερα, τη συνολική πορεία της οικονομίας.
Αυτό είναι που μετρά.
Κι όμως, ο μικρούλης επιχειρηματίας από τη Florida, το Massachussets και το Delaware θέλoντας να εντυπωσιάσει τις λιγοστές εκατοντάδες των οπαδών που συγκεντρώθηκαν στην παραλιακή περατζάδα της συμπρωτεύουσας, τους προσβάλει όλους λέγοντας ότι κανείς δεν τα καταφέρνει όπως αυτός.
Φαντάζομαι πόσα γέλια ρίχνουν σε βάρος του οι μικροί και επιτυχημένοι επιχειρηματίες εδώ στο Ελλάντα μας.
Ξέρω πολλούς (όπως κι εσείς) μικρομεσαίους που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από τον κ. Κασσελάκη και δεν έστησαν βίντεο-γουόλ για να το επιδείξουν.
Ξέρω πολλούς που αγοράζουν εξίσου ακριβά σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά δεν πάνε για πρωθυπουργοί. Ούτε για μια μέρα….
Μια τσίπα την έχουν (ακόμη) οι άνθρωποι. Γνωρίζουν πως δεν πληρώνουν πάντα όσο πρέπει τους εργαζομένους τους. Θυμούνται ότι δεν πληρώνουν πάντα ολόκληρο τον φόρο που αναλογεί στην πραγματική κερδοφορία τους.
Ο κ. Κασσελάκης μπορούσε καλύτερα. Εξάλλου, κάποιες από τις σκέψεις του είναι σωστές και θα άξιζαν να τεθούν στο τραπέζι για τα επόμενα βήματα της Ελλάδας. Κακώς γίνεται τόσο τοξικός.
Επιπλέον, τα όσα σωστά λέει, δεν ταιριάζουν στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα συμπαθούν οι ψηφοφόροι τους οποίους προσπαθεί να μαγέψει μέχρι την κάλπη.
Ελάχιστη ενσυναίσθηση να είχε, σε ποια χώρα βρίσκεται και σε ποιόν λαό απευθύνεται, θα είχε αντιληφθεί πως τα όσα σοβαρά υπάρχουν ανάμεσα στο σωρό της φλυαρίας του, δεν ταιριάζουν με τον κόσμο που ακολουθεί το κόμμα το οποίο βρήκε σε τιμή ευκαιρίας στα αζήτητα της πολιτικής αγοράς.
Αυτοί που καμώνονται ότι τον «θαυμάζουν» και μάλλον θα τον ψηφίσουν, είναι οι ίδιοι που θα τον κατασπαράξουν αύριο. Ευτυχώς προτού προλάβει να γίνει πρωθυπουργός, που σημαίνει ότι θα είναι πιο ανώδυνο για τον ίδιο και τον σύζυγό του.
Στο μεταξύ, εκείνοι (οι μεγαλύτεροι…) που του κλείνουν το μάτι και, προφανώς, τον ενισχύουν, αρκούνται να απολαμβάνουν το διαρκές βρισίδι που ρίχνει στον Μητσοτάκη.
Κάνουν λάθος και αυτοί. Απλώς ανακατεύουν τα γλοιώδη ύδατα του μικροπολιτικού βούρκου.
Μετά το εξελάκι στην οθόνη, έχασε και το glare που άρεσε στις πρωινές κυρίες (και κυρίους) της τηλεόρασης. Ηδη, οι ίδιοι που του έδωσαν τα φτερά της τρυφηλής δημοσιότητας αντιλαμβάνονται ότι ο Στέφανος γίνεται πλέον pathetic persona.
