Όλα τάχαμε, οι παραινέσεις του πρώην πρωθυπουργού μας έλειπαν. Βγήκε ο Τσίπρας και έγραψε με περισπούδαστο ύφος: «Η Δικαιοσύνη δεν είναι αποσταθεροποίηση αλλά σταθερότητα». Μπά; Δεν το ξέραμε!
Ο ίδιος όμως, στο ίδιο άρθρο, σημειώνει πως δεν είναι αποσταθεροποίηση «η αποδεδειγμένη με χίλιους τρόπους απόπειρα συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών». Πότε και πώς «αποδείχτηκε» η συγκάλυψη; Τι σημαίνει «απόπειρα»; Σιγά μην μπει στον κόπο να τα εξηγήσει.
Το πολιτικό του κομπόδεμα το έδεσε ο κ. Τσίπρας σε παρόμοιες ιστορικές και πολύ δύσκολες πολιτικές περιστάσεις. Όταν η κοινωνία, ιδίως οι νέοι άνθρωποι, εξερράγησαν, δικαίως, για την αποτρόπαια δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου, καβάλησε το κύμα και την ευκαιρία. Η οποία, εν μέρει, του προσφέρθηκε λόγω της εφεκτικής αντιμετώπισης των ταραχών από την τότε πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.
Μήπως βρήκε κάτι να πει για να κατευνάσει τις συγκρούσεις στην πρώτη προσπάθεια να αποφύγουμε την πτώχευση και να συγκρατήσει όσους έβαλαν (αλλά και τους πολλούς που με αποτρόπαιο τρόπο «δικαιολογήσαν») τη φωτιά που σκότωσε τους εργαζομένους στο υποκατάστημα της Marfin; Μήπως καταδίκασε τους δολοφόνους; Μήπως πήγε να κλίνει το γόνυ στο διακριτικό μνημείο; Μήπως φρόντισε να βρεθούν αυτοί που έκαψαν τους ανθρώπους, αντί να αφήσει να καλλιεργείται ο μύθος ότι το έκαναν οι «ασφαλίτες»;
Την ίδια διχαστική και εμπρηστική στάση κράτησε και όταν η Ελλάδα βυθιζόταν στο αδιέξοδο, εκεί, στο Σύνταγμα, στην άνω-κάτω πλατεία, ένα χρόνο αργότερα. Όπως ακριβώς έκανε πυρπολώντας την έσχατη ώρα έναν έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές την προηγουμένη του άκυρου δημοψηφίσματος το οποίο, δυστυχώς, δεν εμπόδισε ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όπως επαίσχυντα έπραξε -και μια και δυο φορές- όταν ακόμη δεν είχαν σφουγγίσει τα δάκρυά τους οι άνθρωποι για τους 103+ νεκρούς στο Μάτι όπου ποτέ δεν σηκώθηκαν τα αεροπλάνα και οι καμένοι θα σπαταλούσαν μια έστω μικρή πρώτη βοήθεια, όπως ποτέ δεν νοιάστηκε για τη σταθερότητα που θα προσέφερε η Δικαιοσύνη για τους 24 της Μάνδρας.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν κάποιοι «παράγοντες» βλέπουν, στο πρόσωπο του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μια κάποια «χρυσή εφεδρεία» για να προκύψει μια κυβέρνηση μαριονέτα. Αν υπάρχουν τέτοιοι «παράγοντες», σίγουρα κάνουν παρέα με τους άλλους «παράγοντες» που δεν βλέπουν την ώρα να αντικαταστήσουν τον Μητσοτάκη με κάποιον που θα συνομιλεί ευπειθέστερα μαζί τους.
Ίσως, πάλι να είμαι υπερβολικός και να πρέπει να μείνω στο των ημερών επιβεβλημένο: «δεν αντέχει να λείψει ο γδάρτης από τη Σαρακοστή».
