Αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι «προοδευτικός», το πιθανότερο είναι να θεωρεί εαυτόν και «αριστερό». Επομένως, η κριτική που του ασκεί η πλευρά της πλειοψηφίας είναι μάλλον άδικη. Στο μυαλό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όσο τέλος πάντων «μυαλό» χρειάζεται για να κάνεις τέτοιο σερί λαθών, πολιτικών πάντοτε, αν δεν είσαι αριστερός, δεν μπορείς να είσαι προοδευτικός. Να λοιπόν ο τετραγωνισμός του κύκλου.
Ο κ. Ανδρουλάκης, για παράδειγμα, μας εξήγησε, ασκαρδαμυκτί, τα ακόλουθα:
Δε θέλει «σε καμία περίπτωση» να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη. Του το ζήτησε κανείς; Μήπως το υπονόησε ο σημερινός πρωθυπουργός; Μήπως τον «στρίμωξαν» οι δημοσιογράφοι;
Τίποτε από όλα αυτά. Έκρινε ο ίδιος πως έπρεπε να το πει και το είπε.
Δεν ήθελε να αποκαλύψει το όνομα του/της εκλεκτού για την Προεδρία. Είναι σαφές ότι δεν είχε ποτέ τέτοιο όνομα. Κυρίως μάλιστα ότι δεν είχε ποτέ σκεφτεί τον Τάσο Γιαννίτση. Πριν τον δει στην κηδεία Σημίτη, μόνον κακές αναμνήσεις θα είχε από την προσπάθεια Γιαννίτση στο ασφαλιστικό. Σίγουρα κάτι θα θυμάται, αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ήταν μαζί με τα άλλα παιδιά, για τις διαδηλώσεις εναντίον Γιαννίτση. Σίγουρα ως νεολαίος, θα ήταν στις προηγηθείσες κατά μερικά χρόνια διαδηλώσεις πασόκων εναντίον των προτάσεων Σπράου. Αν το σχέδιο Σπράου είχε προχωρήσει, το ναυάγιο Γιαννίτση δε θα είχε χρειαστεί να δοκιμαστεί με τέτοια, καταστροφική, καθυστέρηση.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος ΠΑΣΟΚ περίμενε μήπως και προτείνει ο Μητσοτάκης τον Ευάγγελο Βενιζέλο και γι αυτό δεν είχε πρόχειρο τον δικό του υποψήφιο. Πρότεινε τον Γιαννίτση μόνον και μόνον για να έχει κάποιον να ψηφίσει και να μη βρεθεί χωρίς πράσινο ψηφοδέλτιο στην πρώτη ψηφοφορία της Προεδρίας.
Στην πολιτική υπάρχει η στρατηγική υπάρχει και η τακτική. Χωρίς το δεύτερο όμως, είναι ανόητο να ισχυρίζεσαι ότι έχεις ιδέες για το πρώτο από τα παραπάνω. Αυτό το κάνουν μόνον κομμουνιστές και συνοδοιπόροι, αλλά αυτούς, εσχάτως, τους τρολάρει ρήαλ τάιμ ο Αδωνις Γεωργιάδης, προς τέρψιν μεγάλη των πραγματικών νεοδημοκρατών.
Ο κ. Ανδρουλάκης νόμιζε ότι διαθέτει, εσχάτως, τακτική. Επί δύο χρόνια μιλά για τη μείωση του ΦΠΑ ως να πρόκειται για το ελιξήριο της ακρίβειας. Πιστεύει ότι έβαλε τον στριμωγμένο Μητσοτάκη να παρέμβει στις τράπεζες και, μετά, στις ασφαλιστικές. Νομίζει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο για τους αγρότες, αν βεβαίως βρει τον χρόνο να πάρει στη Βουλή. Αυτά είναι θέματα τακτικής, γιατί οι προτάσεις του επ’ αυτών των ζητημάτων, ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης.
Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει. Εξυπηρέτησε όμως τα μάλα τον πρωθυπουργό, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά όλα τα σχετικά προβλήματα. Άδραξε όμως ο κ. Μητσοτάκης την ευκαιρία να δείξει σε πολλούς μεταξύ εκείνων που τον αμφισβητούν τι σημαίνει η πιθανότητα έλευσης του ΠΑΣΟΚ στα κυβερνητικά πράγματα, έδειξε ότι η κυβέρνηση διαθέτει καλά ρεφλέξ και είναι ικανή να υπερκεράσει την αντιπολίτευση.
Το χειρότερο όμως για τον κ. Ανδρουλάκη είναι ότι δείχνει να μπερδεύει τις τακτικές εκλάμψεις, με τον στρατηγικό στόχο. Είναι στόχος του να γίνει πρωθυπουργός μέσω ενός Συνασπισμού Αριστερών;
Οι τελευταίες δηλώσεις Ανδρουλάκη δείχνουν αυτό το τελευταίο: θέλει να μιμηθεί το εις τη Γαλλία «Νέο Λαϊκό Μέτωπο». Αυτό εννοεί όταν λέει ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί με όποιον επιθυμεί να συζητήσει με το ΠΑΣΟΚ στη βάση του προγράμματος ΠΑΣΟΚ.
Καθόλου παράδοξο. Ως προς αυτό, ο κ. Ανδρουλάκης γνωρίζει πεντακάθαρα ότι το κόμμα του Ανδρέα ήταν ένα μέτωπο, ένας συνασπισμός τάσεων, φιλοδοξιών, ρευμάτων, κινήσεων, κομμάτων και κομματιδίων.
Αν αυτή είναι η στρατηγική, γιατί την αποκρύπτει με σπασμωδικές κινήσεις τακτικής; Δεν υποψιάζεται ότι οι πολίτες, ειδικότερα στην Ελλάδα, είναι καχύποπτοι; Λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές άλλο έριξαν στην κάλπη και άλλο βγήκε απ’ αυτήν.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης είναι ειλικρινής θα πρέπει να ψηφίσει όλους τους άλλους υποψηφίους προέδρους μαζί με τον κ. Γιαννίτση. Αν δεν το κάνει, απλώς θα έχει δείξει ότι στην προσπάθειά του να στριμώξει τον Μητσοτάκη, στριμώχνεται ο ίδιος περισσότερο από τους προοδευτικούς φίλους του. Φαντασθείτε να γίνουν και κυβέρνηση του τόπου...
