Ας υποθέσουμε ότι ο Σαμαράς δε θέλει τίποτε περισσότερο από το να τον ρωτούν, πού και πού, ποια είναι η γνώμη του για κάποια από εκείνα τα ζητήματα τα οποία θεωρεί ο ίδιος σοβαρά και… αδιαπραγμάτευτα.
Αυτό όμως που μετρά για τον πρωθυπουργό δεν είναι ο ίδιος ο Σαμαράς. Έχει τη γνώμη του για τον Πολιτικό Άνδρα και δε νομίζω ότι την έχει αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν. Όσο τα πράγματα τσούλαγαν, ο Σαμαράς, όπως και ο Καραμανλής, και εμφανίσεις στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη έκαναν και τον καλό τους λόγο για όσα καταφέρνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είπαν.
Πάνε μόλις δύο χρόνια, όταν ο πρώην πρωθυπουργός παρουσίασε το Ίδρυμα Αντώνη Σαμαρά, σύμπασα η Νέα Δημοκρατία, με πρώτους τους τον νυν και τον πρώην-πρώην πρωθυπουργό στάθηκαν ήταν στο πλευρό του. Εκείνο το πρότζεκτ όμως δεν προχώρησε όπως το υπολόγιζε ο Αντώνης Σαμαράς.
Τι άλλαξε;
Κάποιοι σκέφτονται πως μπορεί να φταίει το χάσμα που δημιούργησε ο κατά Μητσοτάκην γάμος μεταξύ ιδίων φύλων. Μπορεί. Σίγουρα άλλωστε, από την επόμενη μέρα αυτής της ψηφοφορίας, οι σχέσεις μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της πλειοψηφίας δεν ήσαν πλέον οι ίδιες.
Αν με ρωτούσαν ποιο βάρυνε περισσότερο θα κοιτούσαν στην πλευρά της μοναξιάς, πολιτικής και οικονομικής, που ένοιωσε ο κ. Σαμαράς, αφού ο κ. Μητσοτάκης δεν έδειξε έκτοτε κανένα ενδιαφέρον για το έργο του Ιδρύματος.
Στην πολιτική, μεταξύ όσων θεωρούν εαυτόν ενθρονισμένο στην κορυφή της κομματικής και παραταξιακής ιεραρχίας, οι παρεξηγήσεις γίνονται με την ταχύτητα του φωτός.
Σίγουρα δεν ήταν τυχαία η ανησυχία του Κώστα Καραμανλή για κάποιες εξελίξεις στο Κυπριακό. Τέτοια προσπάθεια από το περιβάλλον του ώστε να παρακολουθήσουν την πρόσφατη ομιλία του όσοι γίνεται περισσότεροι συμπολίτες και συμπολεμιστές, δεν είχε ματαγίνει τα τελευταία χρόνια. Άρα, όσα είπε τότε, τα είπε ως προειδοποίηση. «Ένας προειδοποιημένος άνδρας αξίζει όσο δύο», λένε οι Γάλλοι και δεν έχουν άδικο.
Η «απάντηση» σε εκείνη την προειδοποίηση είναι πιθανόν να ήρθε με τη δημοσιοποίηση των αρχείων της ΚΥΠ για το Κυπριακό. Με την έννοια ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανοίξουν οι σχετικοί φάκελλοι και για την αμέσως επόμενη ιστορική περίοδο.
Δεν μπορώ να γνωρίζω, ούτε νομίζω ότι γνωρίζει κανείς με σιγουριά, αλλά ο κ. Σαμαράς δεν περίμενε τόσο άμεση αντίδραση όπως η διαγραφή του. Τέτοια αποξένωση και σε τέτοιο βάθος, τόσο γρήγορα, προτού καν φθάσουμε στη μεγάλη διαφωνία περί τον προεδρικό θώκο! Λάθος του. Θα έπρεπε, όταν αποφάσισε να μιλήσει, να είχε υπολογίσει ότι δεν μπορούσε να γίνει περαιτέρω ανεκτή μια τόσο συστηματική αντιπαράθεση με το κυβερνητικό σύστημα.
Πώς όμως «ταρακουνάς» έναν πρωθυπουργό που στηρίζεται σε ένα τεράστιο απόθεμα αυτοπεποίθησης; Μόνον θυσιαζόμενος στην πυρά της χλεύης. Η υπενθύμιση-ατάκα του εκπροσώπου για την προηγούμενη φορά που ο κ. Σαμαράς ακολούθησε τη δική του γραμμή χωρίς να διστάσει να αποσταθεροποιήσει την τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αυτήν ακριβώς την αξία.
Τότε ήταν το «Μακεδονικό», τώρα είναι το «Κυπριακό».
Προφανώς, δεν ενόχλησε τον Αντώνη Σαμαρά το πηγαδάκι με τον Ερντογάν. Η σημασία της εκεί παρουσίας του προέδρου της Κύπρου είναι προφανής. Αυτό που κτύπησε καμπανάκια είναι η πρόσκληση Χριστοδουλίδη από τον πρόεδρο Μπάιντεν.
Ο Αντώνης Σαμαράς θεωρεί ότι είναι ο πλέον κατάλληλος εκπρόσωπος των ανυποχώρητων. Δε θα αφήσει το όποιο κύρος (;) απέκτησε στη βαριά μοναξιά της Άνοιξης, για να βλέπει τώρα τον Βελόπουλο να καταχράται την εθνικιστική ατζέντα ή τη Λατινοπούλου να χαριεντίζεται με τα σοβαρά ζητήματα.
Τι θέλει λοιπόν; Θέλει να μην έχει κανένα εμπόδιο σε όσα σκοπεύει να κάνει στις αμέσως επόμενες εβδομάδες. Η άποψη, για παράδειγμα, ότι είναι σειρά της Δεξιάς να βάλει έναν δικό της στην Προεδρία, είναι εξαιρετικά δημοφιλής στις τάξεις των στελεχών βάσης της Νέας Δημοκρατίας. Ποιος άλλος εκτός από τον Καραμανλή, μπορεί να ελέγξει τη φιλοδοξία Μητσοτάκη να κλείσει το Κυπριακό;
Ο Σαμαράς δεν πρόκειται να συμφωνήσει με καμία «λύση» στο Κυπριακό. Δεν πρόκειται να συμφωνήσει με καμία «λύση» για την ΑΟΖ. Δεν πρόκειται να συμφωνήσει με κανένα συνυποσχετικό. Με δύο λόγια, ο κ. Σαμαράς «είναι ο Σαμαράς» και θέλει να έχει τον Μητσοτάκη under control.
Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Είναι όμως πολύ αργά για να αλλάξει ρότα το καραβάνι. Να μην ξεχνούμε πως οι βεδουίνοι, αυτή η ξεχωριστή φυλή ανθρώπων «που βαδίζουν στην έρημο», γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν από δίψα πολύ πριν τις καμήλες τους. Αυτές θα συνεχίσουν το ταξίδι τους φορτωμένες με την πραμάτεια των εθνικών αποσκευών.
