Η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, δείχνει την ποιότητα της Δημοκρατίας. Μη το παρακάνουμε, βεβαίως, με τα δικά μας, όταν ο επικεφαλής των πάλαι ποτέ γκωλικών-σιρακικών-σαρκοζικών και βάλε, στη Γαλλία, σπεύδει, άνευ καμίας συνεννόησης με τους δικούς του, να τα βρει με τη Μαρίν Λε Πεν.
Υπάρχουν όμως τα αναπάντεχα, που κάνουν τη ζωή ελαφρύτερη.
Παράδειγμα. Με το ψηφοδέλτιο λίστα Βελόπουλου εξελέγησαν δύο «ονόματα». Η πρώτη και ο τελευταίος στη λίστα. Ο κ. Φραγκούλης, κτηνίατρος και ήδη ευρωβουλευτής. Είχε εκλεγεί, το 2019, ο κ. Βελόπουλος, με 159 χιλιάδες σταυρούς σε ένα σύνολο 236 χιλιάδων ψηφοφόρων (4,2%), αλλά προτίμησε το ελληνικό Κοινοβούλιο. Ευτυχώς, γιατί τι θα κάναμε χωρίς αυτόν στη Βουλή!
Ο νεαρός βουλευτής, συμπαθέστατος, όσες φορές τον συνάντησα σε τηλε-πάνελ, ήταν πάντα στις Βρυξέλλες. Κατά σύμπτωση ήταν και ο τελευταίος στη λίστα και πήρε, τώρα, 111 χιλιάδες σταυρούς σε ένα σύνολο 370 χιλιάδων ψηφοδελτίων υπέρ της Ελληνικής Λύσης (9,30%).
Σημειώστε εδώ ότι ο κ. Βελόπουλος δεν πήρε όλες τις ψήφους των βουλευτικών από τον συνδυασμό «Σπαρτιάτες» γιατί θα είχε συλλέξει 475 χιλιάδες. Κάπου «έχασε» 100 χιλιάδες οπαδούς της ρωσόστροφης ακροδεξιάς.
Το ωραίο είναι ότι με την αξιολάτρευτη κτηνοτρόφο Γαλατώ Αλεξανδράκη, η οποία πήρε το αμέσως μεγαλύτερο πλήθος σταυρών (51 χιλιάδες), πιθανώς επειδή ήταν στην κεφαλή της λίστας Βελόπουλου. Προφανώς δεν θα γνωρίσει ποτέ το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά τα κατάφερε μια χαρά στον τόπο της, τον Έβρο, όπου υπερδιπλασίασε το ποσοστό της «Λύσης» (σε 14 από 6,4%).
Στον αντίποδα η «Νέα Αριστερά». Οι αποστάτες του αριστερού Σύριζα φούνταραν με ποσοστό 2,45% και 97 χιλιάδες ψηφοδέλτια. Καθόμαστε και αναλύουμε την «ήττα» Μητσοτάκη, το βούλιαγμα Κασσελάκη και την αποδρομή Ανδρουλάκη, αλλά το ποσοστό της «όχι και τόσο Νέας» Αριστεράς αποτελεί ηχηρή ήττα των ανθρώπων που ήσαν «απαραίτητοι» και κατείχαν υψηλά υπουργικά πόστα στο κυβερνητικό σύστημα των Τσίπρα-Καμμένου: Χαρίτσης, Τσακαλώτος, Ηλιόπουλος, Αχτσιόγλου, Αναγνωστοπούλου, Τζανακόπουλος. Φωτίου, Πέρκα, Τζούφη.
Αυτοί πρέπει να (αυτό)διαλυθούν. Με ποιόν τρόπο θα το κάνουν είναι δική τους υπόθεση.
Οι υπόλοιπες «αντιπολιτεύσεις», Νατσιός-Νίκη, Λατινοπούλου-Φωνή, Ζωή-Πλεύση κ.λπ. είναι άνευ πολιτικής σημασίας. Όσο για το ΚΚ «κατάφερε» να πάρει 65 χιλιάδες περισσότερους ψήφους από τον περασμένο Ιούνιο (367 από 302 χιλιάδες) μέσα στο καλύτερο μηντιακό κλίμα που θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει.
Όλα τα παραπάνω είναι μάλλον πληκτικά.
Μένει το ψαχνό: Κασσελάκης, Ανδρουλάκης, Τσίπρας, Παπανδρέου και τα άλλα «παιδιά».
Η συνένωσή τους, με κάποιον τρόπο, δηλαδή με όλους τους τρόπους, αποτελεί μονόδρομο.
Πρέπει, μάλιστα, να το κάνουν γρήγορα. Αν καθυστερήσουν, είναι σα να λένε στον Μητσοτάκη «δοκίμασέ με-τσάκισέ με». Δεν θα είναι ωραίο θέαμα.
Κυρίως γιατί μπορεί και να το κάνει. Ιδίως αν εξελιχθεί μια κάποια, ακόμη και υποδόρια, αμφισβήτησή του εντός της Νέας Δημοκρατίας. Δεν θα γίνει τώρα κοντά, αλλά δεν θα αργήσει κιόλας.
Άρα, για την ώρα, οι αποφάσεις επωάζονται στο μυαλό όσων σπονσοράρουν την παράσταση Κασσελάκη. Οι οποίοι μάλλον δεν διαφέρουν και πολύ από όσους είναι σε θέση να επηρεάσουν τη μοίρα του Ανδρουλάκη.
Η μάχη, για μιαν ακόμη φορά, μεταφέρεται στο Κέντρο. Εκεί που πάρκαραν οι εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που θέλουν την Ελλάδα να πάει καλύτερα και να πάει ταχύτερα. Αφού βεβαίως ξεκαθαρίσει το «πού θέλει να πάει».
Η πολιτική δεν είναι μόνον tactics. Χρειάζονται φιλόδοξοι στόχοι. Χαμένες δεν θα πάνε ούτε μια κάποια προοδευτική πλατφόρμα αλλαγών (με τη δυτική έννοια), ούτε μια δοκιμασμένη μέθοδος (με τη νεοελληνική έννοια).
Τουλάχιστον αυτοί είναι ζωηροί και δεν θα πλήξουμε!
