Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος φαίνεται να διαλέγει αυτή τη στιγμή Ολυμπιακό. Οι λόγοι αφορούν μόνο τον ίδιο. Εκτός πλάνων Άρσεναλ για περισσότερους από έξι μήνες, έψαξε την κατάλληλη συνέχεια και τη βρήκε εδώ. Παλιότερα, βέβαια, έλεγε άλλα. Ότι δεν είχε καμία διάθεση να επιστρέψει σ αυτό που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο και θα προτιμούσε, όταν θα ερχόταν η τωρινή ώρα, να πάει σε οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα, παρά να ξαναγίνει μέρος σ αυτό που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Αναγκάστηκε να το ξεχάσει. Προφανώς δεν βρήκε ούτε στη Λάτσιο, ούτε στη Νάπολι, ούτε αλλού τις προϋποθέσεις που ζητούσε και προτίμησε το γυρισμό.
Σε πρώτη ανάγνωση, θα περίμενε κανείς να διαλέξει την ΑΕΚ από την οποία ξεκίνησε και στην οποία ωρίμασε ποδοσφαιρικά, πριν κάνει το τεράστιο άλμα διαρκείας προς τις χώρες όπου παίζεται μπάλα υψηλού επιπέδου. Υπάρχουν ακόμη ρομαντικοί, που θα έλεγαν και ότι "το χρωστούσε στην ομάδα που τον ανέδειξε" για να μπει μαζί της, ακόμη και αρχηγός, στην Αγιά Σοφιά όταν ανοίξει το νέο γήπεδο. Θα ήταν το τέλειο φινάλε μιας γεμάτης καριέρας. Το σίγουρο είναι ότι συζήτησε, αλλά προφανώς τα λεφτά που του πρόσφεραν ήταν λίγα ,και δεν κάλυπταν τις απαιτήσεις του.
Είναι και η ευρωπαϊκή προοπτική, που αυτή τη στιγμή την έχει μόνο ο Ολυμπιακός από Ελλάδα στο ορατό μέλλον. Έτσι τον προτίμησε, πιστεύοντας προφανώς ότι για το δικό του status χρειάζεται να συνεχίσει σε ομάδα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, αφήνοντας στην άκρη το συναίσθημα.
Αγνόησε και το γεγονός ότι στην τελευταία του επίσκεψη στο Καραϊσκάκη με τη φανέλα των Λονδρέζων, ένα μεγάλο κομμάτι φανατικών άρχισε να τον γιουχάρει, επειδή μερικοί πίστεψαν ότι έκανε κάποια στιγμή τον τραυματία για να κερδίσει χρόνο, προστατεύοντας το αποτέλεσμα που έψαχνε η ομάδα του. Το ξεπέρασε τότε με μια περιεκτική δήλωση, δείγμα ωριμότητας και "άλλης νοοτροπίας". "Δώδεκα χρόνια μετά επέστρεψα σε ελληνικό γήπεδο. Έστω ως αντίπαλος, έστω σαν ξένος ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία που με γέμισε ιδιαίτερα συναισθήματα.. Στην ποδοσφαιρική μου πορεία μέχρι σήμερα σημασία έχουν οι στιγμές. Έτσι έζησα και χθες μια τέτοια στιγμή, να αγωνίζομαι απέναντι σε ελληνική ομάδα. Κρατάω μόνο αυτό που στο σύνολό του ήταν γενναιόδωρο προς εμένα. Κάποιες μικρές παραφωνίες απλά μένουν έξω από ό,τι με αγγίζει".
Ούτε οργή, ούτε extreme συμπεριφορές, ούτε απλός υπαινιγμός για τον Ολυμπιακό και τον κύριο όγκο των οπαδών του. Τοποθέτησε το μέγεθος του συλλόγου πάνω από την κακή στιγμή, όπως οφείλει οποιοσδήποτε σοβαρός και ώριμος άνθρωπος που ζει στο (και από) το ποδόσφαιρο. Και τέτοιες προσωπικότητες τις έχουμε όλοι ανάγκη, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας...
