Αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ερχόταν στον Παναθηναϊκό κάπου το 2016, αντί του Στραματσόνι, θα μιλούσαμε ίσως για μια επιλογή με καλές προοπτικές. Η ομάδα, θα γλίτωνε πολλά απ όσα τράβηξε στη συνέχεια και το πιθανότερο να βρισκόταν σήμερα σε καλύτερη κατάσταση. Ομως, πλέον, έχουμε 2021. Οταν ο Σέρβος κόουτς αποχώρησε το 2013 από τον ΑΠΟΕΛ, πήγε για μια τριετία στα Εμιράτα και την Αλ Νασρ για τα πολλά – εύκολα πετροδόλαρα και μετά ουσιαστικά εξαφανίστηκε. Αραξε και περίμενε την επόμενη ευκαιρία…
Σήμερα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο κόσμος τον θυμάται ως όνομα, αλλά δεν έχει πια εμπιστοσύνη σε κανένα και σε τίποτα. Αν κρίνουμε από τις αναρτήσεις στο Twitter και στο Facebook, σχεδόν όλοι τον αντιμετωπίζουν όχι απλά με καχυποψία αλλά με απαξίωση, που δεν έχει να κάνει με το πρόσωπό του, αλλά με οποιονδήποτε «σωτήρα» θα εμφανιζόταν αυτή τη στιγμή. Χάθηκε ακόμη και η απλή ανοχή προς τις επιλογές του κλαμπ συνολικά. Μόνο λίγοι αποστασιοποιημένοι και ψύχραιμοι, παρουσιάζονται πιο διαλλακτικοί.
Η περίπτωση έχει αρκετά θετικά και φυσικά κάποια αρνητικά. Η πρόσληψη μοιάζει σαν ένα παιχνίδι «κορώνα – γράμματα» μιας ομάδας που ψάχνει απεγνωσμένα το πολυπόθητο restart. Από τα θετικά του, ότι καταφέρνει να φτιάχνει ομάδες, με όλη τη σημασία της λέξης, βασισμένος σε φτηνά υλικά - αρκεί να τον αφήσουν. Παλιάς κοπής μάνατζερ, που δεν συνεργάζεται με τεχνικούς διευθυντές και άλλα τέτοια… μοντέρνα, κρατάει για τον εαυτό του τον απόλυτο έλεγχο στις μεταγραφές και θέλει την επίβλεψη σε ό,τι έχει να κάνει με τα αποδυτήρια. Προσπαθεί, και τις περισσότερες φορές καταφέρνει καλές σχέσεις με τους παίκτες, ενώ δεν διστάζει να τους αποφορτίσει, κάνοντας πλάκα μαζί τους όποτε κρίνει ότι χρειάζεται. Φτάνει να βλέπει ότι δούλεψαν στο 100%. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Στις αρχές της καριέρας του, στον Ηρακλή, έγινε πρωταγωνιστής ενός καυγά με τον Πολωνό σέντερ φορ Μάρτιν Μίετσελ κι έφαγε μια παντόφλα στο κεφάλι που έμεινε… ιστορική, αλλά αυτά είναι περασμένα και ξεχασμένα!
Στα 59 του χρόνια είναι fan της δυνατής προπόνησης, θεωρείται από τους καλούς στην τακτική, ενώ το μυστικό της επιτυχίας του εντοπίζεται στη δυνατότητα δημιουργίας «δεμένων» ομάδων, με επιθετικό προσανατολισμό. Δύσκολα, δηλαδή, κλείνεται στην άμυνα, όπως βλέπαμε επί Μπόλονι. Εξίσου δύσκολα επίσης θα παίξει με αφέλεια, όπως στο πρόσφατο 4-1 από τον Ολυμπιακό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα… Ήταν στη ρεβάνς των play offs του Champions League, τη χρονιά που ο ΑΠΟΕΛ πήγε μέχρι τους «8». Αντίπαλος, η πολωνική Βίσλα Κρακοβίας, που είχε νικήσει με 1-0 στην Πολωνία. Στη Λευκωσία, οι πρωταθλητές Κύπρου προηγήθηκαν με 2-0, αλλά δέχτηκαν το γκολ που θα τους απέκλειε στο 71’. Η ομάδα διέθεται 20 λεπτά μπροστά της να βάλει το γκολ της πρόκρισης. Και τότε την είδαμε να το κυνηγάει με ασυνήθιστη ψυχραιμία, δίχως άγχος, βιασύνες και σέντρες, σέντρες, σέντρες... Μια σαφής εντολή του προπονητή, με τους παίκτες να υπακούν απόλυτα. Δικαιώθηκε στο 87’, όταν ήρθε το 3-1, από συνδυασμό τριών παικτών, με τη μπάλα πάντα στο χορτάρι και όχι στον αέρα.
Φυσικά δεν γίνεται να απουσιάζουν και τα αρνητικά. Αρκετοί τον κατηγορούν ότι δεν «διαβάζει» καλά τους αγώνες, αργεί να κάνει αλλαγές και όταν τις κάνει, δεν είναι πάντα οι καλύτερες. Αμφίβολο επίσης, κατά πόσο μπορεί να φέρει στον Παναθηναϊκό καλύτερους ποδοσφαιριστές απ αυτούς που υπάρχουν, έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα. Απ όποια πλευρά και να το δούμε, πάντως, στην κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα, όλα είναι ρίσκο και θα κριθούν από τα πρώτα κιόλας αποτελέσματα… Δεν είναι και λίγα τα λεφτά που θα παίρνει: 900 χιλιάρικα καθαρά το χρόνο!
