-Είπε ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς: «Τίτλοι τέλους για τους συνθέτες-στιχουργούς. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πνευματικά δικαιώματα. Οι συνθέτες και οι στιχουργοί δεν δίνουν συναυλίες ως γνωστόν, άρα η καταστροφή τους είναι θέμα ημερών».
-Είπε η τραγουδίστρια Δήμητρα Γαλάνη: «Εδώ χρειάζεται το Υπουργείο Πολιτισμού και δεν ακούμε τίποτα. Γι’ αυτό υπάρχει βαθιά δυσαρέσκεια και λυπάμαι που το λέω: είναι λίγη η παρουσία της κύριας Μενδώνη. Ψάχνουμε Υπουργό. Ψάχνουμε για Υπουργό Πολιτισμού».
-Τέλος είπε ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος: «Διάβασα με μεγάλη προσοχή τη συνέντευξη που έδωσε η κυρία Μενδώνη. Μια συνέντευξη άνευ ουσίας. Έβγαλα ένα συμπέρασμα από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε το θέμα της ΑΕΠΙ, δηλαδή των πνευματικών δικαιωμάτων: Η κυρία Μενδώνη μπορώ να ομολογήσω ότι υπήρξε, και είναι, μια πολύ αποτελεσματική Γενική Γραμματέας. Τον Υπουργό αναζητάμε. Τον εμπνευσμένο Υπουργό αναζητάμε».
Διαβάζοντας τα παραπάνω σκέφτηκα (για πρώτη φορά) πως και οι τρεις έχουν απόλυτο δίκιο. «Και λίγα είπαν», μονολόγησα.
Πράγματι τα πνευματικά δικαιώματα είναι το «Άλφα» και το «Ωμέγα» για την επιβίωση συνθετών, στιχουργών, τραγουδιστών κλπ. κλπ.
«Δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου»…
Και το ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα είναι:
-«Μα, καλά. Η κυρία Μενδώνη τι ακριβώς έκανε εννέα (9) ολόκληρους μήνες από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού; Με τι ησχολείτο»;
Πριν απαντήσω στην ερώτησή μου, σκέφθηκα (για δεύτερη φορά) ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι «παλιά καραβάνα» οπότε σίγουρα θα έχει δίκιο…
Σε αυτό το σημείο σκέφθηκα (για τρίτη φορά) πως είναι προτιμότερο να ανακαλέσω στοιχεία από την προσωπική μου «κάρτα μνήμης».
Θυμήθηκα λοιπόν ότι από το 1963 - που είναι στον χώρο ο Σταύρος Ξαρχάκος - δηλαδή πριν από 57 χρόνια, πέρασαν από το αρμόδιο Υπουργείο, πρώτα Προεδρίας και στη συνέχεια Πολιτισμού, μεγάλα ονόματα από όλο (κυριολεκτικά) το φάσμα του πολιτικού κόσμου.
Ενδεικτικά – για την ιστορία - αναφέρω:
Μελίνα Μερκούρη, η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού, ήταν εννέα (9) χρόνια «στο τιμόνι». Άλλα ονόματα που θυμάμαι: Γεώργιος Μυλωνάς, Δημήτριος Νιάνιας, Κωνσταντίνος Τρυπάνης, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα, Τζαννής Τζαννετάκης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Βουλγαράκης, Μιχάλης Λιάπης, Αντώνης Σαμαράς, Ντόρα Μπακογιάννη.
Επίσης : Θάνος Μικρούτσικος, Σταύρος Μπένος, Ευάγγελος Βενιζέλος, Ελισάβετ Παπαζώη, Θεόδωρος Πάγκαλος, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, Παύλος Γερουλάνος, Τατιάνα Καραπαναγιώτη.
Και πρόσφατα : Αριστείδης Μπαλτάς, Νίκος Ξυδάκης, Λυδία Κονιόρδου, Μυρσίνη Ζορμπά.
Αυτά τα 57 χρόνια λοιπόν το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων δεν λύθηκε. Παρέμεινε ένας δυσεπίλυτος γόρδιος δεσμός ακόμα και για υπουργούς – καλλιτέχνες που ήξεραν το θέμα καλύτερα από όλους.
Και όμως: Το άφησαν άλυτο. Ούτε η ριζοσπαστική αριστερά διακυβέρνηση φώτισε την υπόθεση. Την άφησε στο σκοτάδι.
Δικαιολογημένα λοιπόν – μετά από 57 χρόνια – ο Σταύρος Ξαρχάκος και οι συν αυτώ εξεγείρονται και διαμαρτύρονται για την αφλογιστία της κυρίας Μενδώνη επί εννέα (9) ολόκληρους μήνες. Τόσο απλά…
