Η Ιταλία βρίσκεται στη δίνη μιας σοβαρής τραπεζικής κρίσης., αλλά η κυβέρνηση της σπαταλά χρόνο και χρήμα προσπαθώντας να τις διασώσει, ισχυρίζεται ο αναλυτής της Societe Generale, Albert Edwards.
Μετά από χρόνια χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης, ο έγκυρος αναλυτής θεωρεί ότι οι τράπεζες θα εξακολουθήσουν να δέχονται πιέσεις αν δεν υιοθετηθούν δραστικά μέτρα. Το πρόβλημα των επισφαλών δανείων είναι μόνο ένα σύμπτωμα της ιταλικής οικονομίας και όχι η ασθένεια της. «Η ιταλική οικονομία είναι ετοιμοθάνατη, και αντ'' αυτού γίνονται μεγάλες προσπάθειες για τη διάσωση των τραπεζών, χωρίς να είναι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας» ανέφερε σε συνέδριο στο Λονδίνο ο Edwards, όπως μεταδίδει το marketwatch.
«Η προσιτή και ανοιχτή οικονομία είναι θεμελιώδους σημασίας για βιώσιμη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη». Η Ιταλία βρίσκεται στην 50η θέση ως προς την ευκολία επιχειρηματικής δράσης, μία από τις χειρότερες επιδόσεις ανάμεσα στα αναπτυγμένα κράτη. Η κρίση της χώρας προκαλείται από τάσεις αποπληθωρισμού, που θυμίζουν την αποκαλούμενη ''''χαμένη δεκαετία'''' της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 90».
Η Ιταλία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, σε συνεχείς εναλλαγές ύφεσης και μικρής ανάκαμψης και οριακά επέστρεψε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά από ύφεση το δεύτερο τρίμηνο του 2016. Ταυτόχρονα το ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται στο 11,9% πάνω από δύο μονάδες δηλαδή υψηλότερα από τον μέσο όρο της ευρωζώνης που είναι στο 9,8%.
Η πολιτική αναστάτωση που έχει δημιουργηθεί, μετά το χαμένο δημοψήφισμα του Matteo Renzi και την παραίτησή του τον περασμένο Δεκέμβρη, έκανε τους επενδυτές να αποχωρήσουν από τη σχεδιαζόμενη διάσωση της Banca Monte dei Paschi di Siena, την οποία ανέλαβε η πλέον η κυβέρνηση, επωμιζόμενη τουλάχιστον 6,6 δισεκατομμύρια για τη διάσωσή της, ενώ συνολικά 20 δις είναι προγραμματισμένο να εκταμιευτούν για την κεφαλαιακή ενίσχυση των Ιταλικών τραπεζών. Την Παρασκευή η μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, UniCredit, ανακοίνωσε ότι θα αντλήσει από τις αγορές 8,57 δισ. μόνο για να εξισορροπήσει επισφαλή δάνεια που έχει στη κατοχή της.
«Η κεφαλαιοποίηση των Ιταλικών τραπεζών, όσο εκείνη δεν αποχωρεί από τη ζώνη του Ευρώ, είναι χάσιμο χρόνου». Το σκεπτικό είναι ότι οι παρούσες εμπορικές σχέσεις, της Ευρωζώνης ευνοούν μόνο τις Γερμανικές εξαγωγές. Ο Οικονομολόγος εκτιμάει ότι τα πολλά κράτη-μέλη ασφυκτιούν λόγω του ισχυρού νομίσματος, και θα ευνοούνταν με ένα πιο αδύναμο, την ισοτιμία του οποίου θα μπορούσαν τα ίδια να καθορίζουν. Η επιστροφή στην ιταλική λίρα, και η συνακόλουθη υποτίμησή της, θα έκανε πολύ πιο φτηνά και ανταγωνιστικά τα Ιταλικά προϊόντα.
«Η Ιταλία ποτέ δεν αντιμετώπισε κάποια φούσκα που έσκασε, όπως για παράδειγμα η Ιρλανδία η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Από την ένταξη της στην Ευρωζώνη το 1999 και μετά, η άποψή μου είναι ότι η οικονομία της χώρας ποτέ δεν αναπτύχθηκε πραγματικά, και αυτό δεν πρόκειται και να αλλάξει τώρα».
