Ο επικεφαλής της ΔΥΠΑ προανήγγειλε την δημιουργία ενός ακόμη προγράμματος επιδότησης για τη δημιουργία θέσεων εργασίας για νέους. Τα κίνητρα που θα δίδονται στους εργοδότες θα είναι ισχυρά με στόχο τα νέα παιδιά να αποκτήσουν το εφόδιο που ζητείται στην αγορά εργασίας αλλά δεν είναι εύκολο να αποκτηθεί: εμπειρία.
Είναι η απροθυμία των εκπροσώπων της «generation Z» να ασχοληθούν με… δουλειές του ποδαριού; Φταίει το brain drain της προηγούμενης 10ετίας που στέρησε εκατοντάδες χιλιάδες νέους από τη χώρα; Μπαίνει στην εξίσωση η συνεχής μείωση των γεννήσεων που πλέον έχει αρχίσει να αποτυπώνεται και στις παραγωγικές ηλικίες; Το γεγονός είναι ένα: οι νέοι εργαζόμενοι γίνονται ολοένα και λιγότεροι ενώ η ανεργία στις τάξεις τους παραμένει εξαιρετικά υψηλή.
H έρευνα του ΟΟΣΑ με τα στοιχεία του Δεκεμβρίου του 2023 το αποδεικνύει. Μεταξύ όλων των χωρών μελών του ΟΟΣΑ, η Ισπανία είναι αυτή που έχει την υψηλότερη ανεργία στους νέους ηλικίας 15 έως 24 ετών με 28,6%, ακολουθεί η Σουηδία με το 24%, 3η η Πορτογαλία με το 23,1%, τέταρτη η Χιλή με 22,4% και Πέμπτη η Ελλάδα με 22,3%. Ο ένας στους τέσσερις νέους δεν έχει δουλειά. Μπορεί να μην είναι η εφιαλτική επίδοση του 2013 όταν οι 6 στους 10 δεν κολλούσαν ένσημα, δεν παύει όμως να είναι ένα πολύ υψηλό ποσοστό. Ειδικά αν το συγκρίνεις με τους μέσους όρους: 14,7% στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 10,6% στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ, 8,9% στις επτά ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.
Η υψηλή ανεργία των νέων υπονομεύει το μέλλον πολλών. Καταρχήν των ιδίων. Όσο περνούν τα χρόνια χωρίς ένσημα, τόσο μειώνεται η μελλοντική σύνταξη των ανθρώπων αυτών όσο και αν οι ίδιοι προφανώς δε σκέφτονται στα 20 και στα 24 τι θα γίνει ύστερα από… μισό αιώνα. Υπονομεύει όμως το μέλλον και των σημερινών 50άρηδων οι οποίοι θα χρειαστεί να βρουν… χρηματοδότες για τη σύνταξή τους.
Όχι, δεν πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός τη σύνταξη. Τη μισή σύνταξη χρηματοδοτούν οι φόροι μας. Την υπόλοιπη μισή την πληρώνει το κράτος με τις ασφαλιστικές εισφορές οι οποίες θα πρέπει να διατηρηθούν στο ύψος τους. Και για να συμβεί αυτό να πρέπει να αυξηθεί –επειγόντως- ο αριθμός των ασφαλισμένων. Με προγράμματα επιδότησης; Έστω και έτσι. Το ζητούμενο παραμένει: πολλές και καλά πληρωμένες θέσεις εργασίας.
