Του Γιώργου Φιντικάκη
Αδύναμη ρευστότητα, πιεστικές υποχρεώσεις πληρωμών τόκων και δανείων, μειούμενα έσοδα, κάνουν τραπεζίτες και αναλυτές, να αμφισβητούν ολοένα και περισσότερο τη βιωσιμότητα της ΔΕΗ σε βάθος χρόνου.
Αντιλαμβάνονται ως μονόδρομο την πώληση του 17% σε στρατηγικό επενδυτή προκειμένου η επιχείρηση να βρει κεφάλαια, θεωρούν ανεφάρμοστη την «λύση» για πώληση μόνο λιγνιτικών μονάδων, και συμφωνούν ότι ο βασικός της μέτοχος, δηλαδή η κυβέρνηση, δεν έχει σχέδιο για το πώς αυτή θα κρατηθεί όρθια.
Στο ερώτημα αν βλέπουν «ξαφνικό θάνατο» της ΔΕΗ, απαντούν όλοι αρνητικά. Αλλά όχι επειδή πιστεύουν ότι θα βρει τις λύσεις για να διασφαλίσει την επόμενη ημέρα της, όσο επειδή είναι σίγουροι ότι ακριβώς επειδή πρόκειται για συστημικό μαγαζί, που αν καταρρεύσει θα συμπαρασύρει μαζί και τη χώρα, καμία κυβέρνηση δεν θα αφήσει αυτό να συμβεί.
Την ίδια λοιπόν στιγμή που η κοινή γνώμη παρακολουθεί ένα βαρετό πινγκ- πονγκ δηλώσεων και ευθυνών για τον δημόσιο ή μη χαρακτήρα της ΔΕΗ, τραπεζίτες και αναλυτές παραθέτουν στοliberal.gr τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών.
Στο δια ταύτα, αφαιρώντας πληρωμές για τόκους και δάνεια από τοcash flow της εταιρείας, προκύπτει η εικόνα μιας πολύ πιεσμένης ρευστότητας, που είναι και το νούμερο ένα πρόβλημά της. Σχολιάζοντας την εικόνα της ΔΕΗ με βάση τα στοιχεία του 2015, η καθαρή ταμειακή της ροή από λειτουργικές δραστηριότητες (netcash from operating activities), ήταν 1,1 δισ. ευρώ, από τα οποία θα πρέπει κανείς να αφαιρέσει δαπάνες κεφαλαίου 700 εκατ. ευρώ (capex), και πληρωμές για τόκους 200 εκατ. ευρώ.
Το δύσκολο 2017
Στη φετινή χρονιά, καλείται να αποπληρώσει συνολικά 650-700 εκατ. ευρώ. Εξ αυτών, ένα μεγάλο ομόλογο 200 εκατ. ευρώ στα τέλη Απριλίου-αρχές Μαΐου, που η ΔΕΗ θα εξοφλήσει με το ισόποσο δάνειο το οποίο πήρε από τις τράπεζες, ενεχυριάζοντας ως αντάλλαγμα ίσης αξίας συμβάσεις με πελάτες της.
Από εκεί και πέρα στηρίζει τις ελπίδες της για ενίσχυση του cash flow, στα έσοδα από την πώληση του 24% του ΑΔΜΗΕ στην κινεζική State Grid ύψους 320 εκατ. ευρώ, και στα έσοδα περίπου 330 εκατ. ευρώ από τη διάθεση ποσοστού 25% του ΑΔΜΗΕ στην εταιρεία Ενεργειακή Συμμετοχών με βασικό μέτοχο το Δημόσιο. Αν τα χρήματα αυτά δεν φτάσουν εγκαίρως στα ταμεία της, τότε από το φθινόπωρο τα πράγματα θα ζορίσουν επικίνδυνα.
Το ευκολότερο 2018, και ο «κάβος» του 2019
Το 2018, καλείται να αποπληρώσει ομόλογα γύρω στα 350 εκατ. ευρώ, ποσό που μπορεί να φαντάζει μικρό, αλλά δεν είναι, για μια εταιρεία με την περιορισμένη ρευστότητα της ΔΕΗ. Το 2019 όμως είναι ο μεγάλος «κάβος», αφού οι υποχρεώσεις σε τόκους και δάνεια αγγίζουν τα 1,9 δισ. ευρώ. Καλείται να αποπληρώσει ένα 5ετές ομόλογο ύψους 500 εκατ. ευρώ, ένα δεύτερο ομόλογο ύψους 200 εκατ. ευρώ προς την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, και να αναχρηματοδοτήσει δάνεια προς τράπεζες ύψους 1,2 δισ. ευρώ.
Αν μέχρι τότε δεν έχει καταφέρει να ελέγξει τα ληξιπρόθεσμα χρέη ύψους 2,6 δισ ευρώ, και δεδομένου ότι λόγω της μνημονιακής δέσμευσης για μείωση του μεριδίου της από 88,5% σήμερα σε 50% το 2020, θα έχει χάσει μεγάλο μέρος του τζίρου της, το εγχείρημα δεν βγαίνει.
Τα πάντα φυσικά θα εξαρτηθούν από την πορεία της οικονομίας. Εφόσον αυτή ανακάμψει, τα ληξιπρόθεσμα θα μειωθούν, ενώ αν η ανάκαμψη δώσει τη θέση της σε μια πιο ορμητική ανάπτυξη, η αποκλιμάκωσή τους θα γίνει γρηγορότερα, αλλά τόσο στο ένα, όσο και στο άλλο σενάριο, νοικοκύρεμα δίχως μαζικές αποκοπές δεν πρόκειται να έρθει. Ποια κυβέρνηση θα το επέτρεπε ποτέ, μπροστά στο πολιτικό κόστος που αυτό συνεπάγεται;
Την ώρα λοιπόν που ο καμβάς των προσκλήσεων που έχει μπροστά της η εταιρεία είναι τόσο σύνθετος, ουδείς θίγει δημοσίως, αυτό που όλοι συζητούν κατ' ιδίαν. Πως μια επιχείρηση με το μισό από το σημερινό τζίρο, θα συνεχίσει να απασχολεί 18.000 εργαζόμενους.
Όλοι διαγκωνίζονται ποιος θα προασπίσει καλύτερα «στα λόγια» τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ, και ουδείς κάθεται να σχεδιάσει το μέλλον μιας εταιρείας, εξαντλημένης από τα βάρη και τα αδιέξοδα που της έχουν φορτωθεί στο όνομα ακριβώς του δημοσίου χαρακτήρα της.
Φωτογραφία: SOOC
