Του Γιάννη Σιδέρη
Δύο και μία μείνανε ως την Κυριακή που από ό, τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, παίρνει μαζί της μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή που ξεκίνησε με κραυγές, μούντζες, ασυγκράτητο μίσος, ανάσυρση του εμφυλίου από το μνήμα της ιστορίας, γεμανοτσολιάδες και προδότες, προσπάθεια μπουκαρίσματος στη Βουλή, στοχοποιήσεις, συγκρούσεις, δολοφονίες χαρακτήρα και δολοφονίες αθώων (Μαρφίν), χυδαιολογία, λαϊκές συνελεύσεις όπου τα απλοϊκά πτερόεντα έπειθαν τον κόσμο, και η συμπερασματική κατάληξη ήταν ότι «μας τα χρωστάν οι καταπιεστές και θα μας τα δώσουν, εάν αντισταθούμε».
Στο ενδιάμεσο υπήρξε η παιδική χαρά που ονομάστηκε διαπραγμάτευση και μας γέμιζε περηφάνια. Τώρα αποκαλύπτεται στην ολότητά της, καθώς βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα, ότι δεν ήταν παρά μια μαύρη κωμωδία. Οι πρωταγωνιστές ανεπίγνωστοι, απαίδευτοι, αφελείς, ιδεοληπτικοί και ανύποπτοι για την σθεναρότητα των ευρωπαϊκών «τειχών» που φιλοδόξησαν να καταρρίψουν, μας οδηγούσαν στον γκρεμό, στην οικονομική ασφυξία, στην παράδοση των ασημικών της πατρίδας. Ήταν αυτοί που τυμπάνιζαν «αντισταθείτε», και ήταν από αυτούς που έχει περιγράψει ο ποιητής σ΄ όλα τα' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι».
Και «αντισταθήκαμε» (ως λαός) και δώσαμε 62% στο τραγελαφικό δημοψήφισμα. Το πληρώσαμε λίγο ακριβά, αλλά συνεπαρμένοι από τη μέθη της αντίστασης αφού «σηκώσαμε κεφάλι», δεν βλέπαμε τα μηνύματα. Αργά νιώσαμε την στυφή γεύση της ήττας, υπογράφοντας ένα νέο σκληρότερο μνημόνιο, κυρίως λόγω εγωκεντρικής αδιαφορίας των ηγητόρων για τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Αλλά επειδή τα παιδιά «τουλάχιστον προσπάθησαν», τα στεφανώσαμε εκ νέου νικητές, για να τακιμιάσουν για δεύτερη φορά με τον ομοιότυπο (και μόνο θεωρητικώς αντίπαλο) ακροδεξιό συγκυβερνήτη τους.
Έκτοτε οι ομολογημένες αυταπάτες του αρχηγού (για τις οποίες ακόμη δεν έχει ζητήσει από το λαό ένα γενναίο συγγνώμη), κατέρρευσαν και τσαλαπατήθηκαν από τον οδοστρωτήρα των μνημονιακών επιταγών. Και μαζί τους τα ρόδινα όνειρα όσων περίμεναν σεισάχθεια, 13η κανονική σύνταξη, ελεύθερη διέλευση στα διόδια (αφού είναι δικαίωμα του λαού), μισθό στα 751 ευρώ, αντίσταση στους κατακτητές Γερμανούς που θα τους πάρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις, και άλλα ηρωικά και χαρμόσυνα.
Και στην συνέχεια συνέβησαν πολλά:
Η μεσαία τάξη (πολυπληθής και απροσδιόριστη) παρακολούθησε την απίσχνασή της, ενώ η χρυσοκάνθαρη ελίτ της χώρας, κατά της οποίας μας καλεί ο αρχηγός σε αγώνα, έμεινε απείραχτη στα χρυσοποίκιλτα ενδιαιτήματά της! Ένα νέο έθνος δημιουργήθηκε εκ του μη όντος και άνευ λόγου, το Μακεδονικό. Η λατρεία της εξουσίας για την εξουσία έφερε αταίριαστους συμμάχους – υποστυλώματα (λέγε με Παπακώστα, Κουντουρά, Κουίκ κ.α.).
Την ίδια ώρα καταβυθίζονταν οι υπηρεσίες και επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, π.χ. ΔΕΗ, ΟΑΣΘ, ΕΛΤΑ, Νοσοκομεία - όλα δηλαδή όσα είχαν ανάγκη οι μη προνομιούχοι, οι φτωχοί για τους οποίους στα λόγια εκόπτετο η κυβέρνηση.
Οι υπουργοί της προσέβαλαν τον κόσμο οικτίροντας τις κοινές πολιτισμικές παραδοχές. Οι οικογένειες ήθελαν τα παιδιά τους να αριστεύουν αλλά η αριστεία ήταν ρετσινιά και η καριέρα χολέρα. Τον προσέβαλαν ακόμη και με βρισιές, αφού όποιος δεν ήταν μετ΄ αυτών ήταν κατ΄ αυτών (Ο Πολάκης δεν ήταν μοναδικός). Τους λοιδορούσαν ακόμη και γιατί δυσανασχετούσαν όταν τα «δικά τους παιδιά», Ρουβίκωνες και μπαχαλάκηδες έκαναν ανέξοδη επανάσταση στου κασίδη το κεφάλι, με τις όντως ακίνδυνες, αλλά επιβαρυντικές στη διεθνή εικόνα της χώρας, επιθέσεις σε πρεσβείες ή στη Βουλή (εντάξει θα τη βάψουμε).
Ζήσαμε επίσης την ύστατη ύβρη νεκρών, αφού κάηκαν ή πνίγηκαν γιατί κατοικούσαν σε αυθαίρετα, και «θόλωναν» την εικόνα τη αποτελεσματικής επιχειρησιακής μας δράσης. Ζήσαμε σκευωρίες αλλά και κοινοβουλευτικές σκηνοθεσίες σπίλωσης αντιπάλων.
Ελλειπτικά τα ανωτέρω, απλώς ενδεικτικά, για ένα νοσηρό κλίμα που κράτησε τεσσεράμισι χρόνια. Ο λαός φαίνεται ότι δείχνει διάθεση η δημόσια σφαίρα να επιστρέψει στην κανονικότητα. Με κυβερνήσεις που θα είναι πετυχημένες ή λιγότερο πετυχημένες (εν πράξει φαίνονται αυτά), αλλά που θα έχει μαζί τους κοινή γλώσσα.
Φυσικά η σπορά της εχθροπάθειας που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά στην πραγματική κοινωνία έχει ήδη καταλαγιάσει.
ΥΓ: Θετικό και άκρως ενδιαφέρον το δείγμα της νέου τύπου συνέντευξης Μητσοτάκη, να ερωτάται από εξειδικευμένους - ανά τομείς - δημοσιογράφους. Γίνεται στο εξωτερικό, καιρός να ισχύσει και στη χώρα μας. Πρέπει να τελειώσουν εν πολλοίς οι συνεντεύξεις με παρουσιαστές – σταρ γενικής ενασχόλησης, καθώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν και για Παιδεία, και για Υγεία και για Οικονομία, και για Δικαιοσύνη, και για Εξωτερική Πολιτική, και για Άμυνα κλπ.
Βέβαια περισσότερο ενδιαφέρον θα έχει να το τηρήσει και του χρόνου, που θα έχει να απολογηθεί επί πεπραγμένων.
