Η συντριπτική πλειοψηφία των κάθε λογής «αναλυτών» είναι χωρίς καμιά αμφιβολία ρωσόφιλοι. Ή, για να μην αδικήσω μερικούς, εκφράζουν απόψεις που εξ αντικειμένου προβάλλουν τις ρωσικές θέσεις. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που, είτε εκ πεποιθήσεως είτε εξ ανάγκης, λένε αυτά τα προκλητικά που λένε στα ΜΜΕ. Που λίγο - πολύ παρουσιάζουν την εισβολή ως μια ειρηνευτική εκστρατεία ή προσπάθεια να απελευθερωθεί ο ουκρανικός λαός από τους νεοναζί. Αναφέρομαι σε αυτούς οι οποίοι κάτω από τον μανδύα ενός έγκυρου, σοβαροφανούς και δήθεν αντικειμενικού λόγου, πλασάρουν τις θέσεις της ρωσικής πρεσβείας.
Το οξύμωρο είναι πως κάποιοι από αυτούς είναι τουρκοφάγοι και ρωσολάγνοι μαζί. Απίστευτο και όμως αληθινό! Σύγχυση ή ξεφτίλα;
Επικαλούνται την απειρία του Ζελένσκι η οποία ενέπλεξε την Ουκρανία σε αυτήν την τραγωδία, αγνοώντας υποκριτικά πως στο σκηνικό υπάρχει μόνον εισβολέας και αμυνόμενος, υπάρχει μόνον θύτης και θύμα. Το να μεταθέτουν τις ευθύνες στον Ζελένσκι γιατί ο Πούτιν εισέβαλε στην χώρα του, είναι τόσο παράλογο που προσωπικά με εμβάλλει σε σκέψεις για την ηθική ακεραιότητα όλων αυτών που προβάλλουν αυτήν την άποψη.
Ο Ζελένσκι κάνει αυτό που θα έκανε κάθε ηγέτης ο οποίος σέβεται την πατρίδα του και τον εαυτό του, κάθε ηγέτης που έχει αξιοπρέπεια. Αμύνεται για να αποκρούσει τον εισβολέα.
Οι ίδιοι «αναλυτές» προτείνουν ως λύση την παραίτηση του και την αντικατάσταση του από κάποιον αρεστό στον Πούτιν. Πρωτοφανή πράγματα από ανθρώπους που με το δημόσιο λόγο τους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
Τι μήνυμα στέλνουν στα νέα παιδιά με αυτά που υποστηρίζουν; Πώς αν δεχτούμε επίθεση από μια υπέρτερη δύναμη να υποταχθούμε, για να αποφύγουμε τις καταστροφές και την αιματοχυσία; Βέβαια, από αυτά που υποστηρίζουν όλοι αυτοί - που επαναλαμβάνω είναι και τουρκοφάγοι - προκύπτει πως καλό θα ήταν να αποφεύγαμε να προκαλέσουμε τους Τούρκους, με τους εξοπλισμούς των νησιών μας για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται από αυτά που υποστηρίζουν για την Ουκρανία. Γιατί αν απλώς άλλα υποστηρίζουν για την Ουκρανία και άλλα για την Ελλάδα, είναι είτε ανόητοι είτε αργυρώνητοι.
Ο Ζελένσκι, αυτός ο «ασήμαντος» άνθρωπος, γράφει Ιστορία. Έχει ανατρέψει έναν ολόκληρο σχεδιασμό μιας υπερδύναμης και αποτελεί πρότυπο ηγέτη που δεν εγκαταλείπει στις τραγικές στιγμές τον λαό του, ενώ θα μπορούσε να βρίσκεται ασφαλής σε μια γειτονική χώρα. Και αντί όλοι αυτοί οι πουτινολάγνοι «αναλυτές» να εκθειάζουν τη στάση του, προτείνουν ως λύση την αντικατάσταση του.
Δεν γνωρίζω αν αντιλαμβάνονται πως με αυτά που υποστηρίζουν ουσιαστικά αποτελούν μια 5η φάλαγγα, καθώς πρεσβεύουν πως ο αδύναμος θα πρέπει να υποτάσσεται στον ισχυρότερο για να αποφεύγει τα χειρότερα. Πως καλόν είναι η αντίσταση να είναι συμβολική και για την «τιμή των όπλων», γιατί διαφορετικά θα σκοτωθούν άνθρωποι, όπως είπε το «βατράχι».
Είτε από πολιτική μυωπία είτε από «κάτι άλλο», αδυνατούν να κατανοήσουν πως την πατρίδα μας τη συμφέρει η ταπείνωση και η απομόνωση του κάθε εισβολέα, του κάθε επιτιθέμενου - στην προκειμένη περίπτωση της Ρωσίας του Πούτιν - που θέλει με την ισχύ του να διαμορφώσει νέα σύνορα στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Σήμερα η Ουκρανία. Αύριο ποιος έχει σειρά;
