Του Γιάννη Σιδέρη
Ο Αλέξιος αφίχθη εν Πολυτεχνείω, ως Ιησούς εν Ιορδάνη, ίνα βαπτισθήναι υπό του λαού. Βέβαια στο κατά Ματθαίον διαβάζουμε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κήρυσσε στους βαπτιζόμενους «ποιήσατε ούν καρπόν άξιον της μετανοίας», ήτοι: για να σωθείτε δεν αρκεί το βάπτισμα, αλλά πρέπει να κάνετε και έργα που θα είναι καρπός και απόδειξη της μετανοίας.
Ο Αλέξης δεν έχει πλέον την δυνατότητα να παραγάγει καρπόν, ή θα την έχει μετά από πολλά χρόνια. Την είχε επί τεσσεράμισι συναπτά, και δεν έκανε τα ελάχιστα από όσα η στοιχειώδης αριστεροσύνη του επέβαλε. Οπως ας πούμε τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος ως την καθιέρωση του μαθήματος της θρησκειολογίας, από την αξιοκρατία στον δημόσιο βίο και την αντικειμενικότητα των δημοσίων Μέσων Ενημέρωσης, ως την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων (όχι ότι το τελευταίο είναι σημαίνον για την στήλη, αλλά επί χρόνια το κόμμα του διατυμπάνιζε την πρόθεσή του και απέδιδε στις παρελάσεις κατά φαντασίαν αντιδημοκρατικές επιδράσεις).
Αναφερθήκαμε παραδειγματικά και μόνο σε θέματα εκσυγχρονισμού της δημόσιας ζωής που δεν προϋπέθεταν οικονομικό κόστος. Θα είχε ένα κάποιο πολιτικό κόστος βέβαια, αλλά εάν ένα κόμμα της αριστεράς τρομάζει από το κόστος να θεσμοθετήσει αυτά τα στοιχειώδη, τότε δεν χρειάζεται να υπάρχει.
Φυσικά ο Αλέξης εκμεταλλεύεται και την πρόθεση του νυν Πρωθυπουργού να μην ανασκαλέψει - κακώς - την πολιτεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με «βιομηχανία εξεταστικών», προκειμένου να επιτύχει ήρεμο δημόσιο κλίμα. Ετσι χάνεται η ουσία και ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτεται από τις εντυπώσεις ότι «μας έβγαλε από τα μνημόνια», από τα οποία θα είχαμε βγει νωρίτερα και με ελαφρύτερο βάρος, ενώ δεν έχει γίνει κατανοητό πόσο στοίχισε οικονομικά στη χώρα η έλευσή του στην εξουσία...
Εάν όμως πρέπει να γίνει βιομηχανία εξεταστικών, γιατί όχι; Γιατί δεν θα πρέπει, για παράδειγμα, να υιοθετήσει ο Πρωθυπουργός την πρόταση της Γεννηματά , να γίνει μια εξεταστική για την Οικονομία από το 2000, ώστε να καταδειχθούν οι παράγοντες που οδήγησαν στην πτώχευση; Θα είναι σημαντικό και βοηθητικό στην κατανόηση του θέματος από εκείνο το τμήμα του λαού που εξακολουθεί να πλέει σε πελάγη άγνοιας και να αποδίδει την πτώχευση σε ψευδείς και μυθολογημένες αιτίες. Γιατί δεν θα πρέπει να ανασκαλέψει, πάλι ως παράδειγμα, την υπόθεση της ΔΕΗ, για την οποία ο πρώην αρμόδιος υπουργός Γιάννης Μανιάτης, έλεγε ότι κάποιοι πρέπει να πάνε φυλακή;
Ετσι ο Αλέξης, με την ευχέρεια που έχει από πάντα η Αριστερά στις σκηνοθετημένες προπαγανδιστικές παραστάσεις, επιδόθηκε στο πρωτότυπο: Παρουσιάστηκε ως γκεστ σταρ στην Πορεία. Είναι ο πρώτος πρώην Πρωθυπουργός που πορεύτηκε ως λαϊκός αγωνιστής, αλλά και με την προσωπική του φρουρά που του παρέχει το κράτος! Δεν έφτασε ως την αμερικάνικη Πρεσβεία. Πώς να φτάσει και να φωνάξει «φονιάδες των λαών αμερικάνοι», όταν ηχούν ακόμη στ' αυτιά οι τεμενάδες στον Τραμπ – τεμενάδες που ήταν πέραν των τυπικών και αναγκαίων προσφωνήσεων μεταξύ αρχηγών κρατών: «η προσέγγιση του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποία αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό».
Ούτως ή άλλως εδώ και 45 χρόνια η ημέρα προσφέρεται για πολλαπλή πολιτική εκμετάλλευση και ανίερη οικειοποίηση. Πάντα ξεχνάμε – και τα ΜΜΕ που χαϊδεύουν τον λαό δεν το αναφέρουν συχνά- ότι σε μια Αθήνα τριών εκατομμυρίων, ήταν τρεις με τέσσερις χιλιάδες οι εύψυχοι του Πολυτεχνείου. Οι υπόλοιποι τα σπιτάκια τους. Κατανοητό και ανθρώπινο αυτό. Κατανοητό όμως δεν ήταν το ότι μετά την πτώση της χούντας παρουσιάστηκαν δέκα εκατομμύρια ανένδοτοι αντιχουντικοί.
Από σήμερα επανερχόμαστε στη κάθε άλλο παρά ηρωική καθημερινότητα. Η υπόθεση Novartis και όλα όσα όζοντα αναδύονται, θα είναι η Λυδία Λίθος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτή, εφόσον αναδεχθεί ότι υπήρξε σκευωρία κατά πολιτικών αντιπάλων, θα φανεί ο έμπρακτος «σεβασμός» στη Δημοκρατία. Και θα είναι πιο δύσκολο πρόβλημα από το δίλημμα εάν το κόμμα θα γίνει Κεντροαριστερά ή θα παραμείνει - κατά τη θεωρία - ριζοσπαστική Αριστερά.
