Εδώ και καιρό υποστηρίζω πως η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς τελείωσε. Η Μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας γυρίζει σελίδα. Σε αυτό συνετέλεσε και η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που ευτέλισε τα ιδεολογήματα που κυριαρχούσαν για 45 χρόνια περίπου. Αλλά αυτό από μόνο του δεν ερμηνεύει το ξέφτισμα των ιδεών της Αριστεράς.
Στην Νέα Δημοκρατία αναδείχθηκε ένας ηγέτης, ο οποίος πολύ γρήγορα βρήκε τον βηματισμό του και πρόβαλε το ιδεολογικοπολιτικό προφίλ του, που στα περισσότερα σημεία του, είναι σαφές και κρυστάλλινο.
Δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Και αν τυχόν προκύψουν, τις διορθώνει. Το έχει αποδείξει.
Έτσι, χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατήγαγε μια στρατηγικής σημασίας νίκη επί του Α.Τσίπρα. Τον ανάγκασε να τιμήσει την μνήμη των νεκρών της Marfin μετά από δέκα χρόνια περίεργης - για να μην πω ένοχης - αφωνίας.
Ως γνωστόν ο πρωθυπουγός πήρε αυτός την πρωτοβουλία για την μαρμάρινη πλάκα μνήμης και κάλεσε όλους τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων να παραστούν στην τελετή.
Ο Α.Τσίπρας δεν προσήλθε. Επειδή όμως το διαμορφωμένο πολιτικό κλίμα δεν του έδινε την δυνατότητα να μην παραστεί, πήγε μόνος του, αγνοώντας την παρουσία των συγγενών των θυμάτων που παραβρέθηκαν στην επίσημη τελετή.
Απρέπεια.
Αυτό το σκηνικό που είδαμε στις τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο, αποτελεί ιδεολογική και επικοινωνιακή ήττα τόσο του ίδιου του Α.Τσίπρα όσο και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Προχώρησαν σε μια πράξη την οποίαν, επιμελώς, απέφευγαν επί μια δεκαετία.
Η ιδεολογική ηγεμονία ενός χώρου έχει δύο διαστάσεις.
Στην πρώτη διάσταση ο ιδεολογικοπολιτικός αντίπαλος αυτολογοκρίνεται. Πριν δηλώσει κάτι, υπολογίζει πώς αυτό θα το εκλάβει η άλλη, η κυρίαρχη πλευρά, και αναλόγως πράττει.
Είτε το καταπίνει, αν προβλέπει πως ο αντίπαλος θα του επιτεθεί, δηλαδή θα τον αποκαλέσει π.χ. «αντικομμουνιστή» ή «ψυχροπολεμικό» είτε δειλά-δειλά το εκφέρει, αν κρίνει πως αυτό δεν θα ενοχλήσει τον αντίπαλο.
Αυτό το λέμε και ιδεολογική υποτέλεια.
Η άλλη διάσταση αφορά την ολοκληρωτική αποδοχή βασικών ιδεολογημάτων του αντίπαλου χώρου. Παράδοση αμαχητί. Κλασσικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι η φράση «τιμούμε την Αριστερά και τους αγώνες της».
Χθες τι είχαμε; Έναν Τσίπρα που υπέκυψε στη ιδεολογική πρόκληση του Μητσοτάκη. Αναγκάσθηκε να συρθεί πίσω του. Τίμησε τα θύματα πρακτικών που και ο ίδιος υποδαύλισε.
Ως γνωστόν η ριζοσπαστική Αριστερά έχει μιαν ιδιόμορφη αντίληψη για την άσκηση πολιτικής βίας. Τυπικά την αποδοκιμάζει, ουσιαστικά όμως την θεωρεί μιαν αποδεκτή πολιτική πρακτική, καθώς της προσδίδει «ανθρωπιστικά» κίνητρα. Μάλιστα, τα όρια μεταξύ του ακτιβισμού και της πολιτικής βίας πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.
Πέραν όλων των ανωτέρω να υπενθυμίσω στον αναγνώστη τις δηλώσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των τρομοκρατών, το αμέριστο ενδιαφέρον που έδειχναν για τα δικαιώματα τους, ενδιαφέρον που δεν έδειξε ο Α. Τσίπρας όταν ο πρώην πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος κόντεψε να χάσει την ζωή του από εκρηκτικό μηχανισμό.
Ο Τσίπρας δεν του έκανε ούτε ένα - έστω τυπικό - τηλεφώνημα.
Τώρα, έστω μίζερα, έστω μικρόψυχα, αναγκάστηκε να κάνει αυτό που απέφευγε να κάνει επί δέκα χρόνια. Προφανώς δεν άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο αρχηγός του.
Εδώ όμως μιλούμε για την εικόνα και τον συμβολισμό της, που αποτύπωσε την ιδεολογική κυριαρχία του Μητσοτάκη. Αυτή είναι η χθεσινή φωτογραφία.
Ο Κυριάκος ανάγκασε τον Τσίπρα να παίξει στο γήπεδο του, με τους δικούς του όρους. Οι καιροί άλλαξαν.
