Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την ομιλία του στη ΔΕΘ, ακολουθώντας τον αγγλοσαξονικό κανόνα που απαιτεί ένα εναρκτήριο αστείο ή ανέκδοτο. Και επέλεξε προφανώς σαν αστείο, την καταγγελία για την καθυστέρηση της έναρξης λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης, που ο ίδιος είχε δήθεν εγκαινιάσει με τα ακίνητα βαγόνια, τους μουσαμάδες που παρίσταναν τα ταμεία και την κλασσική φωτογραφία του ίδιου, να περιμένει στη πλατφόρμα το επόμενο βαγόνι. Και εκεί τέλειωσαν τα αστεία.
Ακολούθησε μια ομιλία που χαρακτηρίστηκε από καταγγελίες και υποσχέσεις που απευθύνονταν μόνο σε Λωτοφάγους. Προσπαθώντας να κινητοποιήσει το θυμικό με σκηνές από ασπρόμαυρες ταινίες του δακρύβρεχτου ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Ας αφήσουμε όμως τα μελό και δράματα, στους λάτρεις του παλαιού σινεμά και ας εστιάσουμε στα ουσιαστικά σημεία της ομιλίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας επανήλθε για μια ακόμα φορά στην πρόταση του για την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, μέσω της ανάκτησης του 51% του μετοχικού της κεφαλαίου, από το Δημόσιο. Και ενώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αυτήν τη φορά είναι κοστολογημένο, πουθενά στην ομιλία δεν υπήρχε αναφορά στον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η κρατικοποίηση. Αλλά και στο ποσό που θα χρειαστεί για την επαναγορά των μετοχών που υπάρχουν στα χέρια των ιδιωτών επενδυτών. Και φυσικά δεν αναφέρθηκε, στο ποια θα είναι τα οφέλη από την εκ νέου κρατικοποίηση της ΔΕΗ.
Στο θέμα της ενέργειας, ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για τη στρεβλή και προβληματική λειτουργία του χρηματιστηρίου ενέργειας, το οποίο ωστόσο λειτουργεί με βάση το ιδρυτικό πλαίσιο που είχε σχεδιάσει, νομοθετήσει και θεσπίσει η δική του κυβέρνηση.
Για τους μισθωτούς υπόσχεται αύξηση του κατώτατου μισθού και την εφαρμογή της τιμαριθμικής προσαρμογής, επαναφέροντας στο μυαλό μας την καταστροφική αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, που επί ΠΑΣΟΚ είχε εκτοξεύσει τον πληθωρισμό, μέχρι να καταργηθεί κακήν κακώς.
Για τους συνταξιούχους υποσχέθηκε «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», με βάση ένα άγνωστο σε όλους μας δημόσιο πορτοφόλι, την ίδια στιγμή που επιθυμεί να επαναφέρει το αφορολόγητο στα 10.000 ευρώ, στρεβλώνοντας τη φορολογική συνδρομή και συνείδηση ακόμα περισσότερο.
Για την εργασία αναφέρθηκε και πάλι αόριστα στην ασυδοσία, στην εκμετάλλευση, δίχως να μπορεί να αντιμετωπίσει με επιχειρήματα ούτε τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας που έχει επιτύχει η ελληνική οικονομία, εν μέσω κρίσης, ούτε τις ψηφιακές κάρτες εργασίας των εργαζομένων. Και υπόσχεται 35ωρη εργασία, σε ένα φανταστικό κόσμο, που ίσως να έχει στο μυαλό του.
Στις προτάσεις για τη Δημόσια Παιδεία, πρώτη και καλύτερη φιγουράρει η κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων, συμπεριλαμβανομένου του νόμου της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Εκτός από τη ΔΕΗ, στο στόχαστρο των κρατικοποιήσεων του Αλέξη Τσίπρα μπαίνει και η Εθνική Τράπεζα, που θα μετατραπεί σε έναν ισχυρό δημόσιο πυλώνα του τραπεζικού συστήματος που «θα κατευθύνει τα χρηματοδοτικά εργαλεία στην πραγματική οικονομία, στη βάση της εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής και θα εφαρμόζει πολιτική προσανατολισμένη στο δημόσιο συμφέρον για τη διαχείριση των κόκκινων δανείων». Ο τρόπος και οι πόροι του ανωτέρω εγχειρήματος, παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό.
Για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δήλωσε ότι θα επαναφέρει την υποχρέωση απασχόλησης 400 εργαζομένων σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας και στην οικονομική ενίσχυση εφημερίδων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ με βάση τις «πραγματικές ανάγκες» και με διαφανή κριτήρια, χωρίς εύνοιες και εξαιρέσεις. Η λέξη επιχειρηματικότητα είναι προφανώς άγνωστη στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, που επιθυμεί τα ΜΜΕ να εξαρτώνται απολύτως από την κυβέρνησή του, αφού αυτή θα καθορίζει ποιες είναι οι «πραγματικές» ανάγκες των μέσων.
Και τέλειωσε τον λόγο του λέγοντας πως στις επόμενες εκλογές, «οι πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν πράγματι, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Οι υπηρέτες των συμφερόντων ή οι υπηρέτες της λαϊκής πλειοψηφίας; Μια αγία οικογένεια ή μια προοδευτική συμμαχία;» Χρησιμοποιώντας έστω και συγκαλυμμένα τα χυδαιότερα των συνθημάτων που χρησιμοποιούν τα υπόγεια trolls της Κουμουνδούρου και οι γεροντικοί ημιπιτσιρικάδες στο φεστιβάλ Σπούτνικ.
Δυσάρεστη εντύπωση προκάλεσε η ισχνή αναφορά του στα εθνικά θέματα, στις αμυντικές συμφωνίες, στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στις τουρκικές απειλές και τις ισχυρές συμμαχίες της Ελλάδας. Αντιθέτως το περασμένο χρονικό διάστημα ήταν λαλίστατος για τις νησίδες, τα ανύπαρκτα νεκρά παιδάκια, μη προσεγγίζοντας καν το θέμα της εργαλειοποίησης των μεταναστών από την τουρκική πλευρά.
Ωστόσο σήμερα γενικολογώντας περί ειρήνης και γέφυρας, έκλεισε τα μάτια μπροστά στα ρωσικά εγκλήματα πολέμου και τους ομαδικούς τάφους εκτελεσμένων της Μπούτσα και του Ιζιούμ. Δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο πλήρως, όσους τον χλευάζουν για την εγγραφή του στην ΚΝΕ, την εποχή που κατέρρεε το διεθνές κομμουνιστικό καθεστώς, σαν προφανές δείγμα ιδεοληπτικής εμμονής και αδυναμίας ανάγνωσης της πραγματικότητας.
Τι το ουσιαστικό όμως θα μπορούσε να πει, για τα εθνικά μας θέματα, για την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και τις δυτικές αξίες, όταν οι τρεις από τους δώδεκα εκπροσώπους των δικτατοριών, των ολιγαρχικών, απολυταρχικών, κομμουνιστικών και θεοκρατικών καθεστώτων, που συναντήθηκαν στα πλαίσια του αντιΝΑΤΟ στο Ουζμπεκιστάν, ήταν εκείνοι στους οποίους είχε απευθυνθεί για βοήθεια, προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από τη Δύση, την οικονομική νομενκλατούρα της Ευρώπης και τα «go back». Και οι τρεις αυτοί πολιτικοί ηγέτες είναι οι πρόεδροι της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας. Τρεις χώρες που συγκροτούν τη βάση του αντιδυτικού μετώπου.
Αμετανόητος και θλιβερός. Αδιόρθωτος και μοιραίος. Που επιθυμεί να φέρει τη χώρα στα πλαίσια μιας προοδευτικής κυβερνητικής συμμαχίας, με μοναδικό συνεκτικό ιστό τον αντιμητσοτακισμό. Παρέα με απολιτικές κομματικές ομάδες και παράλογες παρεούλες, που μόνο σε περιπέτειες θα οδηγήσουν τη χώρα. Περιπέτειες, που συγκρινόμενες μαζί τους, οι αντίστοιχες που ζήσαμε την περίοδο 2015-2019, θα μοιάζουν με βόλτα στην παιδική χαρά.
