Του Σάκη Μουμτζή
Την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας δεν μπορούμε να την σχολιάζουμε πλέον με πολιτικούς όρους, όπως θα έπρεπε να γίνεται. Δυστυχώς, καταφεύγουμε σε λέξεις που παραπέμπουν ευθέως στο θυμικό μας. Τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες ξεφεύγουν εντελώς από το πλαίσιο μιας ψύχραιμης πολιτικής ανάλυσης.
Μέσα σε μιαν ημέρα—ναι μέσα σε μιαν ημέρα, την χθεσινή—είχαμε τα εξής γεγονότα:
1.Tην αποστρατεία του υποστρατήγου της Πυροσβεστικής που αποκάλυψε πως ο Τσίπρας γνώριζε για την ύπαρξη νεκρών στο Μάτι
2. Την αποκάλυψη του βουλευτή του «Ποταμιού» Αμυρά πως ο Στ. Θεοδωράκης ανέλαβε δέσμευση για να ψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών. Και ο βουλευτής ερωτά έναντι ποίου αναλήφθηκε αυτή η δέσμευση. ( Και με ποια ανταλλάγματα, συμπληρώνω εγώ.)
3.Την απαράδεκτη και, άνευ ουσίας, κυβερνητική πρόταση για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, και
4. Το θλιβερό σήριαλ της παραίτησης του βουλευτή Παπαχριστόπουλου και τις απειλές του Π.Καμμένου για αποκαλύψεις. Προφανώς, ο τέως υπουργός Αμύνης γνωρίζει πολλά και δεν μπλοφάρει, γι΄αυτό και τον τρέμουν οι Συριζαίοι.
Αφήνω κατά μέρος την επιθυμία της κυρίας Μεγαλοοικονόμου να δημιουργήσει δικό της κόμμα, ως μια φαιδρή δήλωση.
Πού οφείλεται όλος αυτός ο ευτελισμός των κοινοβουλευτικών θεσμών; Πώς είναι δυνατόν η Δημοκρατία μας να ζει τέτοιες στιγμές κατάπτωσης;
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως οι Έλληνες πολίτες, μέσα στον οίστρο της αντιμνημονιακής απάτης, επέλεξαν για βουλευτές άτομα που δεν πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Με πρώτον-πρώτον τον πρωθυπουργό.
Αυτοί οι άνθρωποι επειδή δεν πιστεύουν στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς είτε τους αγνοούν ευθέως είτε τους καταπατούν με πλήρη επίγνωση της πράξεως τους.
Έχουν μια διαφορετική κοσμοθεώρηση, που παρακάμπτει όλους τους κανόνες που ρυθμίζουν την αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία, αν αυτό απαιτεί ο πολιτικός τους σχεδιασμός.
Αυτά τα βλέπαμε να ξετυλίγονται μπροστά μας εδώ και τέσσερα χρόνια—κάποιοι λίγοι τα επισημαίναμε από τότε—αλλά η πλειοψηφία των πολιτών τα προσπερνούσε. Τα θεωρούσε φαίνεται ένα φυσιολογικό σύμπτωμα της άσκησης εξουσίας.
Όμως, καθώς ο χρόνος περνά και η ώρα της πτώσης έρχεται, τα γεγονότα σήψης και διαφθοράς πυκνώνουν, καθώς οι κυβερνώντες βρίσκονται σε απόγνωση. Γνωρίζουν πως δεν αγωνίζονται για την εκλογική νίκη, αλλά για μιαν αξιοπρεπή και πολιτικά διαχειρίσιμη ήττα. Γι΄αυτό και η συσσώρευση όλων αυτών των γεγονότων.
Και θα υπάρξει και συνέχεια.
Ο ευτελισμός του κοινοβουλίου-- στον οποίον συμμετέχει και ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής – με την περίπτωση του βουλευτή Παπαχριστόπουλου, αποτελεί ένα φαινόμενο που ουδέποτε εμφανίστηκε στην Μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία. Δεν ξαναζήσαμε στιγμές, τέως υπουργός Εθνικής Αμύνης να εκβιάζει τον πρωθυπουργό με αποκαλύψεις ούτε βουλευτής να αποκαλύπτει πως ο αρχηγός του ήταν «βαποράκι» ξένων συμφερόντων σε ένα εθνικό ζήτημα. Ούτε βέβαια πρόεδρος βουλής να εκλιπαρεί βουλευτή να μην παραιτηθεί για τέσσερις ημέρες!
Και το χειρότερο όλων αυτών: και ο πρωθυπουργός υποκύπτει στον εκβιασμό του τέως υπουργού του και ο πολιτικός αρχηγός σιωπά στην καταγγελία του βουλευτή του.
Το πρόβλημα πλέον δεν είναι μόνον πολιτικό. Δεν αφορά μόνον τον σεβασμό των κοινοβουλευτικών θεσμών. Φαίνεται πως είναι κατά βάση ηθικό, καθώς αφορά τόσο το μορφωτικό επίπεδο όσο και το ήθος των ανθρώπων που ασκούν την εξουσία.
Η Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα με βαθιές τις κοινοβουλευτικές ρίζες, οφείλει να επανατοποθετήσει τις πάγιες ηθικές αρχές πάνω στις οποίες ασκείται η πολιτική πράξη.
