Η τρομοκρατία έχει σβήσει στον δυτικό κόσμο. Είτε με τη RAF στα γερμανικά «Λευκά Κελιά» του Σταμχάιμ, είτε με την «Αυτοκριτική του αντάρτικου» των Ερυθρών ταξιαρχιών και της Λότα Κοντίνουα στην Ιταλία, είτε με παράδοση των όπλων και συμφωνίες ειρήνευσης του ΙΡΑ στην Ιρλανδία και της ΕΤΑ στην Ισπανία.
Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξε η παραδοχή της αποτυχίας. Οι λαϊκές μάζες για την «απελευθέρωση» των οποίων αγωνίζονταν, δεν είδαν στο πρόσωπό τους απελευθερωτές αλλά κοινούς εγκληματίες και απέστρεψαν το πρόσωπό τους.
Τι ίδιο έγινε και στη μήτρα του Αντάρτικου Πόλης, τη Λατινική Αμερική (Ουρουγουάη, Βραζιλία, Αεγεντινή). Εκεί από όπου ξεκίνησε, μέσα στις άθλιες, βρώμικες και ανήλιαγες φαβέλες. Εκεί όπου δεν υπήρχε μέλλον στους απόκληρους του λούμπεν προλεταριάτου, στους απελπισμένους που συγκεντρώνονταν στις φρικτές τενεκεδουπόλεις, στις παρυφές των λατινικών μεγαλουπόλεων, για ένα κομμάτι ψωμί, για μια φέτα ζωής.
Είχαν να αντιπαλέψουν την απόλυτη φτώχεια, τους πλουτοκράτες εγκληματίες, τους τσιφλικάδες, τους εντεταλμένους από την CIA πραξικοπηματίες στρατηγούς. Είχαν ζοφερό φόντο ζωής με ανελευθερία, καταπίεση, τρόμο, φυλακίσεις. Απόστολοι και μέντορές τους ο Κάρλος Μαριγκέλα που κωδικοποίησε το «Εγχειρίδιο του αντάρτη των πόλεων» και ο βετεράνος του Ισπανικού εμφυλίου Αμπραάμ Γκιγέν.
Τελευταία αναλαμπή ήταν το ημιαστικό κίνημα τον Ζαπατίστας στην επαρχία Τιάπας στο Μεξικό. Και αυτό ξέφτισε και εξέπεσε σε φτηνό τοπικιστικό συνδικαλισμό, όπως ιδίοις όμμασι διαπίστωσε ο υποφαινόμενος το Καλοκαίρι που μας πέρασε, ευρισκόμενος στα χωριά τους. Μετράνε βέβαια και οι ηγέτες. Οι Ζαπατίστας άνθησαν με τον κομαντάτε Μάρκος, που είχε δηλώσει ότι το EZLN είναι «το αντάρτικο που έχει ρίξει περισσότερες λέξεις παρά σφαίρες». Εκτοτε στέρεψαν και οι λέξεις...
Αυτά αφορούν άλλους κόσμους και άλλες εποχές. Πλέον στη Δύση οι μόνοι που ασκούν τρομοκρατία είναι οι «πολεμιστές του θεού», οι Τζιχαντιστές. Αλλά αυτοί δεν φιλοδοξούν να ξεσηκώσουν τους λαούς της Δύσης. Εκδικούνται ακόμη την αποικιοκρατία και τις δυτικές επεμβάσεις. Η επέλαση των Αράβων και η κατοχή για 700 χρόνια της Ιβηρικής δεν μετράνε. Υπάρχει μόνο η δυτική αποικιοκρατία, αν και ιστορικά έχει κλείσει τον κύκλο της.
Η ιστορική αποτυχία της δυτικής τρομοκρατίας θα έπρεπε να έχει γίνει γνώση, να αποτελεί κατευθυντήριο οδηγό των αψίκορων που νομίζουν ότι θα ξεκινήσουν… επανάσταση βάζοντας βόμβες εδώ κι εκεί.
Το μόνο που θα κατορθώσουν θα είναι να σκληρύνουν και να «επιστημονικοποιηθούν» οι μέθοδοι των διωκτικών αρχών. Ο Έλληνας αστυνομικός θα αποκτήσει τεχνική εξειδίκευση και με τη συνδρομή ξένων αρχών και τη βοήθεια της τεχνολογίας. Το πλέον πιθανό είναι ότι θα τους αποκαλύψει.
Έγινε και παλιότερα με τη «17 Νοέμβρη», τους «Πυρήνες της Φωτιάς» κ.α. Τότε που ακόμη η Αστυνομία είχε τη νοοτροπία και την εκπαίδευση που μας δείχνουν οι ασπρόμαυρες ελληνικές κωμωδίες. Τότε που στη Λουίζης Ριανκούρ αστυνομικοί και τρομοκράτες βρέθηκαν πλάι πλάι και οι τρομοκράτες γελούσαν με την ατζαμοσύνη των αστυνομικών.
Και όμως τελικά αποκαλύφθησαν, όχι γιατί έσκασε η Βόμβα στα χέρια του Ξηρού. Η αστυνομία, εκείνη η γραφική αστυνομία, τους είχε ήδη προσεγγίσει, όταν έπαψε η ιδεοληψία να ψάχνει τη 17Ν στον Αντρέα, τον Κοροβέση και τον Καραμπελιά. Όταν έμαθε και από τους ξένους που είχαν προϋπηρεσία στις χώρες τους.
Ενδεικτικό της «δουλειάς μυρμηγκιού» των Άγγλων, είναι ένα στιγμιότυπο που αναφέρει ο Μίμης Ανδρουλάκης σε ένα από τα βιβλία του. Είχε γίνει η δολοφονία του Άγγλου στρατιωτικού και διπλωμάτη Στίβεν Σόντερς. Αργότερα έπεσε μια μολότοφ - άνευ ουδεμίας λογικής αιτίας - στο σπίτι του μεγάλου φιλέλληνα και πολεμιστή Πάτρικ Λη Φέρμορ στην Καρδαμύλη (ήταν αυτός που οδήγησε την ομάδα κομάντος που απήγαγε το 1944 τον Γερμανό διοικητή Χάινριχ Κράιπε στην Κρήτη).
Ο Ανδρουλάκης έψαχνε κάποια στοιχεία για τον Β’ παγκόσμιο στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Το έμαθε η ΜΙΤ (!) και τον πλησίασε. Τον κάλεσε ευγενικά σε δείπνο για να μάθει τον λόγο της έρευνας!
Εκτός βέβαια αν αυτοί που τοποθέτησαν τις βόμβες στη βάση των ΜΑΤ και προχθές στο υπουργείο Εργασίας, δεν είναι αφελείς επαναστατημένοι νεαροί. Στην εποχή μας με όσα έχουν αποκαλυφθεί για το κατευθυνόμενο από τη Σοβιετική Ένωση φιλειρηνικό κίνημα των 70s, αλλά και την πλουσιοπάροχη σε ρούβλια, προσπάθεια του Πούτιν για αποδυνάμωση του δυτικού κόσμου, δικαιούμαστε να είμαστε καχύποπτοι.
Θα μπορούσαν να είναι και πράκτορες υπό τη λεοντή των ακροαριστερών, για να επιφέρουν αποσταθεροποίηση στη χώρα. Μετά το ουκρανικό, αιτίες υπάρχουν.
