Τελικά μοιάζει άνευ αξίας ότι κάποιοι ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την δολοφονία των τριών νέων ανθρώπων και ενός αγέννητου παιδιού μέσα στο κτίριο της Marfin από τις μολότοφ ψυχρών δολοφόνων, δεν έμαθαν «πως» ακριβώς να σταθούν απέναντι σε αυτό το απαράγραπτο στίγμα της βαρβαρότητας, του φανατισμού και του μίσους μιας ταραχώδους πολιτικής και κοινωνικής περιόδου.
Χθες, έξω από κτίριο που έχασαν άδικα και τραγικά τη ζωή τους η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Πολιτεία εξόφλησε ένα μικρό τμήμα του «χρέους» της απέναντι σε αυτούς και τους συγγενείς τους.
Οι φωνές των πουλιών ήταν το μόνο που έσπαγε την αιδήμονα σιωπή στα αποκαλυπτήρια της πλακέτας που θα θυμίζει σε όλους τι πραγματικά συνέβη εκείνη την άγρια μέρα του Μαϊου.
Το χρέος θα ξεπληρωθεί στο ακέραιο όταν η Πολιτεία φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τους «άγνωστους κουκουλοφόρους» με τις μολότοφ που - πέραν πάσης αμφιβολίας - σκοτώνουν και ήταν αυτές που έκαψαν ζωντανούς τους τρείς ανθρώπους και το αγέννητο μωρό. Τους ηθικούς αυτουργούς και όσους ,από τους «διαδηλωτές» είχαν γίνει έρμαιο του πολιτικού μίσους ουρλιάζοντας «κάψτε τους» ας τους «δικάζει» καθημερινά η συνείδηση τους.
Αυτό που νοηματοδότησε τη χθεσινή μέρα, δεν ήταν η αμήχανη εικόνα Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν «αναγκαστικά» μετά από 10 ολόκληρα χρόνια στο πεζοδρόμιο της τραγωδίας. ‘Ηταν το χαμηλωμένο βλέμμα και τα πλεγμένα δάχτυλα – δείγμα τεράστιας ενσυναίσθησης – της Προέδρου της Δημοκρατίας μπροστά στην 10 χρονη κόρη της αδικοχαμένης Παρασκευής , των γονέων της τραγικής εγκύου Αγγελικής και των συγγενών του Επαμεινώνδα. ‘Ηταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλάι πλάι με την Φώφη Γεννηματά.
Ήταν ο απεριόριστα αξιοπρεπής μέσα στο μαύρο κοστούμι με το λευκό πουκάμισο και το μπαστούνι με την ασημένια λαβή, πατέρας της Αγγελικής που αγγίζει την πλακέτα με την τρυφερότητα που θα άγγιζε την κόρη και το εγγόνι του. ‘Ενας τραγικός πατέρας δίπλα σε έναν γιο ( τον Δήμαρχο Αθηναίων Κ. Μπακογιάννη) που είδε ως παιδί, τον δικό του πατέρα,- τον Παύλο Μπακογιάννη - να πέφτει νεκρός από μια δράκα δήθεν « επαναστατών- ιδεολόγων» και επί πολλά χρόνια μερίδα πολιτικών και πολιτών αμφίθυμη να καταδικάσει τους δολοφόνους του.
Η δικαίωση των νεκρών της Marfin, έστω και με τους χρονικούς και άλλους αστερίσκους εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και δικαίωση της επιλογής του πρωθυπουργού να συνεχίσει τη μάχη κατά της πολιτικής βίας. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης , θεώρησε ως πολιτική παγίδα, μια μοναδική ευκαιρία να αποτινάξει από πάνω του το «άγος» εκείνων των ημερών.
Έκανε ένα βήμα έστω και από λάθος ανάγνωση, των προθέσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πως έρχονται κι άλλες σκληρές μέρες και είναι προς όφελος της χώρας ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην «ηγηθεί» ξανά του πεζοδρομίου. Το τι θέλει η χώρα και οι πολίτες φαίνεται στις σκληρές μέρες της πανδημίας. Επιζητούν να ζήσουν μέσα σε κοινωνική ειρήνη, αλληλεγγύη και συλλογική υπευθυνότητα. Ποια πολιτική επιλογή θα κάνει ο κ. Τσίπρας θα φανεί καθαρότερα προσεχώς.
