Του Γιάννη Σιδέρη
Οι θανατερές μέρες που ζήσαμε με το ολοκαύτωμα του Ματιού, η αποθέωση της κρατικής ανικανότητας, οι φτηνές κυβερνητικές σκηνοθεσίες για απόκρυψη ευθυνών και η έλλειψη ενσυναίσθησης των κρατούντων απέναντι στους χαροκαμένους, «θόλωσαν» εν πολλοίς την οικονομική πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής, που έχει τη δική της ολόμαυρη ράχη.
Μοναδική εξαίρεση στην ειδησεογραφία το άρθρο του Μοσκοβισί, ίσως επειδή αν και φίλα προκείμενος, κατακεραύνωσε την κυβέρνηση τονίζοντας ότι «δεν θα είχαμε αυτό το μνημόνιο εάν το 2015 δεν υπήρχε η καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό… διέλαθε της προσοχής του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος περιχαρής ανήγγειλε ότι ο Μοσκοβισί διακήρυξε το τέλος των μνημονίων.
Αυτό είναι δεδομένο, ως τυπική συνθήκη, αλλά φευ συνεχίζουμε να διανύουμε ένα τοπίο στάχτης. Χθες ο ESM εκταμίευσε την καθυστερημένη, λόγω του γερμανικού καψονιού, δόση, και ο Κλάους Ρέγκλινγκ διεμήνυσε ότι τώρα η Ελλάδα πρέπει να αποδείξει αυτά που έχει δεσμευτεί στους εταίρους της και τις αγορές, όχι μόνο να μην ανατρέψει παλιές μεταρρυθμίσεις, αλλά και να επιδιώξει βιώσιμες οικονομικές και δημοσιονομικές πολιτικές.
Το μήνυμα πάντως από τις αγορές εκλαμβάνεται ως μη ληφθέν, με την απόδοση του δεκαετούς να ίπταται άνω του 4% και να δυσχεραίνει την έξοδο σε αυτές, ενώ ο Μάριο Ντράγκι μας απέκλεισε και από το QE.
Αναφορά στο οριστικό τέλος των ελπίδων για ποσοτική χαλάρωση και waiver έκανε χθες και η γερμανική FAZ, με τον εύγλωττο τίτλο «Κακά νέα για την Αθήνα». Η εφημερίδα απέδωσε την εξέλιξη αυτή στην «ξεροκεφαλιά» Τσίπρα, που αντιτέθηκε στην προληπτική γραμμή στήριξης και προτίμησε την «καθαρή έξοδο».
Φυσικά η εφημερίδα δεν τους ξέρει και δεν μας ξέρει. Ο Πρωθυπουργός προτίμησε τη λύση αυτή γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να οργανώσει φιέστες και να πείσει το ποίμνιο ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια, και ότι υπό την αρχηγία του, και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινάει μια νέα εποχή οικονομικής ανάπτυξης και δημοσιονομικής ελευθερίας για τη χώρα (κούνια που μας κούναγε).
Φυσικά ώσπου να γίνει συνείδηση στον λαό και να καταρρεύσει η ψευδής κατασκευή, θα έφτανε ο καιρός των εκλογών. Ετσι νόμιζαν, αλλά τους πρόλαβε η αποφράς ημέρα όπου κατεδείχθη συν τοις άλλοις, η διοικητική ανυπαρξία τους.
Εκείνο το ελατήριο που περίμενε πριν ενάμισι χρόνο ο πρωθυπουργός, ακόμη να εκτιναχτεί, αφού με την πολιτική τους φρόντισαν να το κρατούν καθηλωμένο και θα παραμείνει έτσι. Η Κομισιόν, το ΔΝΤ και πλείστοι άλλοι οργανισμοί, είναι αρκετά φειδωλοί για τις προοπτικές της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου διατηρούνται υψηλές, το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων είναι αρνητικό, ενώ η Εκθεση της Βιωσιμότητας του Χρέους της Κομισιόν, προβλέπει ρυθμούς ανάπτυξης περί τα 1% , μετά το 2022.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το Χρηματιστήριο - που δεν είναι μόνο τζογαδόρικος καπιταλισμός όπως το νομίζει η φιλολογία του ΣΥΡΙΖΑ (είναι και αυτό) - αλλά κυρίως μηχανισμός άντλησης ρευστότητας από τις επιχειρήσεις, παραμένει ασάλευτο σε λιμάζοντα ύδατα, ενώ επί Σαμαροβενιζέλων είχε προσεγγίσει τις 1500 μονάδες. Αλλά ποιος να το κατανοήσει αυτό πέραν του οικονομικού επιτελείου; Το αναφέρεις σε κοινοβουλευτικά στελέχη και σου απαντούν ότι οι ψηφοφόροι τους δεν έχουν μετοχές (όπως δεν είχαν και καταθέσεις όταν κηρύχτηκαν τα capital controls – άλλωστε τα μεγαλοστελέχη έχουν τα λεφτά τους εκτός Ελλάδας…). Σε μία χώρα που βγαίνει από τα μνημόνια, οι επενδυτές μειώνουν τις θέσεις τους αντί να τις αυξήσουν, μη αποδεχόμενοι την κυβερνητική «δοξολογία» περί επερχόμενης ανάπτυξης - για την οποία θα τρίβαμε τα μάτια μας, όπως έλεγε ο εξ απορρήτων πρωθυπουργικός σύμβουλος κ. Φλαμπουράρης.
Ήδη η ΕΚΤ εκφράζει αμφιβολία εάν η Ελλάδα θα μπορεί να βγει στις αγορές τον Σεπτέμβριο. Εντάξει υπάρχει το μαξιλάρι (cash buffer) αλλά το να βασίζονται σε αυτό, επειδή σκούπισαν τα αποθεματικά του Δημοσίου, είναι απόδειξη αποτυχίας.
Η αποτυχία καταγράφεται σε όλους του τομείς: Κοινωνικό κράτος, διοικητική αποσάρθρωση, ισχνή οικονομία, αχνή προοπτική. Πάντως η κοινωνική αδράνεια δείχνει ότι ο λαός περί άλλων τυρβάζει.
