Στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ μετά ομιλία του, στην οποία αποκαθήλωσε τον Στάλιν, ο Νικίτα Χρουτσόφ, επέστρεψε στη θέση του. Εκεί λέγεται βρήκε ένα ανυπόγραφο σημείωμα που τον ρωτούσε: «Κι εσύ τι έκανες τότε σύντροφε;». Ο Χρουτσόφ σηκώθηκε όρθιος και οργισμένος απάντησε: «Ο,τι κάνεις και συ τώρα σύντροφε, που δεν αποκαλύπτεις το όνομά σου. Δεν τολμούσα να εκφράσω ευθέως τις απόψεις μου».
Προς Θεού, δεν κάνουμε παραλληλισμό συστημάτων. Απλώς θυμηθήκαμε την φράση «Δεν τολμούσα να εκφράσω ευθέως τις απόψεις μου», με αφορμή το κείμενο απολογισμού για τα αίτια της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο συνέταξαν οι κ.κ. Γ. Δραγασάκης, Α. Μπαλτάς και Θ. Δρίτσας, και το οποίο θα τεθεί προς έγκριση στην Κ.Ε. το Σαββατοκύριακο.
Οι συγγραφείς είτε δεν έχουν ευκρινείς και ρεαλιστικές απόψεις, είτε δεν τολμούν να τις εκφράσουν ευθέως, και προβαίνουν δειλά σε στρογγυλοποιημένες διαπιστώσεις, διατηρώντας τις ισορροπίες χωρίς να βάζουν το νυστέρι στα κακώς κείμενα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Επόμενο είναι να επιδίδονται και σε λογικά άλματα με συμπεράσματα που αλληλοαναιρούνται.
Γράφουν π.χ.: «Η τελική διαπραγμάτευση του Ιουλίου 2015 κατέληξε μεν σε επώδυνο συμβιβασμό –αφού όχι μόνο το μνημόνιο δεν καταργήθηκε αλλά υπογράφηκε νέο, με πρόσθετους δυσβάσταχτους όρους για τον ελληνικό λαό– αλλά η τελική συμφωνία ήταν πράγματι μετρήσιμα ευνοϊκότερη από εκείνη που είχε τεθεί στην ελληνική κυβέρνηση πριν το δημοψήφισμα».
Οι φράσεις αλληλοακυρώνονται: Παραδέχονται ότι υπογράφηκε νέο μνημόνιο με «πρόσθετους δυσβάστακτους όρους» αλλά η τελική συμφωνία ήταν μετρήσιμα ευνοϊκότερη. Μετρήσιμα είναι δηλαδή τα 100 επί πλέον δις, ή έστω 35 που είχε υπολογίσει ο δικός τους Σάκης Παπαδόπουλος, η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, τα πλεονάσματα ως το 2060, τα capital controls κ.α. Όντως ήταν μετρήσιμα και καθόλου ευνοϊκότερα!
Σε άλλο σημείο οι συντάκτες δείχνουν να μην έχουν γείωση με τη κοινωνία και τα προβλήματά της. Τι άλλο δείχνει η «παραδοχή» ότι «υποτιμήσαμε την απήχηση που μπορούσε να αποκτήσει ο λόγος της ΝΔ περί τάξης και ασφάλειας, όπως και τα επικοινωνιακά μπαράζ που εξαπολύθηκαν με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι και στη Μάνδρα ή ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών»; Αποδίδουν δε τα ανωτέρω στην «επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του -που – «δεν στάθηκε άξια των περιστάσεων».
Η προσπάθεια να μεταθέσουν το πρόβλημα στην επικοινωνιακή αδυναμία κόμματος και κυβέρνησης, πέραν του να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους σε δευτερεύουσες αιτίες, δείχνει ότι ουδόλως κατανοούν τα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία. Μεγαλωμένοι με τους μύδρους της Αριστεράς κατά του μετεμφυλιακού αστυνομικού κράτους (όχι ότι αν είχαν νικήσει αυτοί θα πρόσφεραν λουλούδια στους αντιπάλους) δεν κατανοούν την αγωνία της κοινωνίας για ασφάλεια και τάξη που επί ΣΥΡΙΖΑ διασαλεύτηκαν εκτρωματικά. Τα εκλαμβάνουν ως μορφή συντηρητισμού, μικροαστισμού και αδικαιολόγητης φοβίας των νοικοκυραίων «κυρ Παντελήδων», και όχι ως αναγκαία ευνομία που αποτελεί συνθήκη δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Για το Μάτι επίσης λανθάνουν. Η οργή της κοινωνίας δεν ήταν τόσο για τους νεκρούς. Γι' αυτούς υπήρχε λύπη, αλλά τμήματα της κοινωνίας πίστευαν ότι ήταν τέτοια η ένταση των καιρικών φαινομένων που με οποιαδήποτε κυβέρνηση τα αποτελέσματα θα ήταν περίπου τα ίδια. Οργή υπήρξε για την κακότεχνη κυνική παράσταση που έστησε πάνω στους άθαφτους νεκρούς ο πρώην Πρωθυπουργός. Τότε που σιωπούσε, δεν εκστόμισε μια λέξη λύπης, και ρωτούσε υποκριτικά αν θα πετάξουν το πρωί τα καναντέρ. Ήταν τέτοιο το σοκ της κοινωνίας από την αναλγησία της εικόνας, που δεν χρειαζόταν κανένα επικοινωνιακό μπαράζ της ΝΔ για να σοκαριστούν οι θεατές.
(Να θυμίσουμε ότι το 2019 στο Κάιρο ένα τρένο εκτροχιάστηκε και έπεσε στην αποβάθρα σκοτώνοντας περί τους 25 ανθρώπους. Ο αρμόδιος υπουργός Συγκοινωνιών της τριτοκοσμικής Αιγύπτου ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και παραιτήθηκε. Εδώ ούτε για τους πνιγμούς της Μάνδρας ούτε για τους καμένους του Ματιού βρέθηκε ένας αρμόδιος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να παραιτηθεί. Αντιθέτως παρουσίαζαν fake δορυφορικούς χάρτες υπονοώντας σαμποτάζ).
Το κείμενο αναφέρονται και σε εκείνη την αφελή προσδοκία «κάποιων πλευρών του ΣΥΡΙΖΑ «ότι η Ρωσία ίσως και η Κίνα θα βοηθούσαν την Ελλάδα. Καμία πλευρά ωστόσο δεν ήταν διατεθειμένη να διακινδυνεύσει στρατηγικά της συμφέροντα «προχωρώντας σε αποφασιστικές πράξεις συμπαράστασης». Καλώς ήρθαν στον πραγματικό κόσμο.
Δεν ονομάζουν ποιες είναι εκείνες οι πλευρές. Πάντως δεν ήταν μόνο οι ιδεολόγοι του Λαφαζάνη που διάβαζαν στα βιβλία για διεθνιστική αλληλεγγύη και νόμιζαν ότι τα μεγάλα κράτη είναι γκρουπούσκουλα της Αριστεράς και παραγνωρίζουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα στον παγκόσμιο χάρτη. Ήταν και ο Αλέξης που μπρος στον Πούτιν έλεγε και εκείνα τα αδιανόητα περί ναυτικού λαού που ξέρουμε να βρίσκουμε και άλλα λιμάνια, και μετά ο Πούτιν τον κάρφωσε στον Ολαντ ότι έψαχνε να τυπώσει δραχμές! Και ο Αλέξης ήταν ο Πρόεδρος, δηλαδή σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι «κάποιες πλευρές»
Ονομαστικά αναφέρεται το κείμενο στον Γιάνη Βαρουφάκη. Τον εγκαλεί καταλογίζοντάς του «ιδιάζουσα ευθύνη» για την διαπραγματευτική τακτική που ακολούθησε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Και εδώ λείπει ο Αλέξης. Ο Βαρουφάκης δεν δρούσε μόνος. Είχε την συναίνεση και κάλυψη του τότε Πρωθυπουργού. Θυμίζουμε ότι ο ευρωβουλευτής Χρυσόγονος είχε στείλει πριν το Πάσχα του ‘15, επιστολή στον Τσίπρα με την οποία τον προειδοποιούσε ότι ο Γιάνης με την τακτική του στέλνει τη χώρα στα βράχια. Ο Πρωθυπουργός ουδέν έπραξε, μέχρι που κατάλαβε όταν οι άλλοι ευρωπαίοι υπουργοί άρχισαν να κατεβάζουν τα ακουστικά στις συνεδριάσεις.
Πάντως κάνουν και μια παραχώρηση. Αποδίδουν εμμέσως κάποια ευθύνη στον Αλέξη, αφού αναγνωρίζουν ότι στοίχισε εκλογικά η επιλογή των ταυτόχρονων εκλογικών αναμετρήσεων, ευρωεκλογών, περιφερειακών και δημοτικών.
Δεν πιστεύουμε ότι τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά, αλλά δεν μας πέφτει λόγος.
