Αν σε κάτι διακρίνεται, μόνιμα και διαχρονικά η ελληνική αριστερά, είναι οι άριστες επιδόσεις της στην αγιογράφηση διαφόρων προσωπικοτήτων, ιδίως αν αυτές περιβάλλονται από το φωτοστέφανο της αμφιλεγόμενης προσφοράς τους στα κοινά.
Μετά από κάθε ήττα, παράλληλα με την αδυσώπητη εξόντωση, κάθε φωνής προβληματισμού, ελέγχου της σκοπιμότητας συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων ή αμφισβήτησης της πεφωτισμένης και αλάνθαστης πάντα ηγεσίας, ξεκινάει το «ξόδι» του υπό κατασκευή «αγίου», τον οποίο με δόξα και τιμή, συνοδεύουν στο «αριστερό» εικονοστάσι και κατατάσσουν στην «τάξη των αγίων».
Μπορεί η εν λόγω διαδικασία να μην έχει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της αντίστοιχης εκκλησιαστικής, παραμένει, ωστόσο, βαθύτατα θεολογική, μόνο που αυτή η τελευταία είναι κοσμική και διαφέρει ως προς τα λατρευτικά της χαρακτηριστικά.
Αυτός ο μηχανισμός, τέθηκε σε λειτουργία χθες, λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση όχι της παραίτησης, αλλά του «παραμερισμού για να περάσει η επόμενη γενιά» του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Με ομοβροντίες αναρτήσεων στα social media με προεξάρχοντες γνωστούς υμνητές του ηγέτη (οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια υμνούσαν άλλον), άρθρα ακαδημαϊκών - συνεργατών του, απλών χρηστών - πιστών, προσπάθησαν να θέσουν τις βάσεις μιας νέας αγιολογικής προσπάθειας και περιγραφής του κ. Τσίπρα σχεδόν ως ανθρώπου που θυσιάστηκε για να άρει τις αμαρτίες ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία ούσα αχάριστη δεν τον κατενόησε και τον καταψήφισε για έκτη φορά.
Δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι πρώτες στιχοπλοκές της αριστερής, ποιητικής μελαγχολίας και της κινηματικής κατάθλιψης, ενώ δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε μία νέα ειδικότητα σε κάποιο από τα περιφερειακά πανεπιστήμια με θέμα την υμνολογία του ηγέτη. Μας έχουν συνηθίσει σε κάτι τέτοια, τα οποία θα ήταν διασκεδαστικά, αν δεν ήταν τραγικά ατάλαντα.
Οι υποψήφιοι αγιογράφοι επιστράτευσαν κάθε δυνατό επιχείρημα για να πεισθεί το αριστερό ποίμνιο περί της αγιοσύνης, του άθλου και του ηρωισμού του ηγέτη, ώστε η αγιοκατάταξή του να επέλθει σε σύντομο χρονικό διάστημα, μήπως και καταφέρουν να τον μεταπείσουν, σε δεύτερο χρόνο, να επανέλθει ως παράκλητος και να αναλάβει την ηγεσία του στρατεύματος των πιστών, αγνών και μαχητικών πολιτών που θέλουν να σώσουν την κοινωνία. Όπως το έκαναν το καλοκαίρι του 2015, κλείνοντας τις τράπεζες, επιβάλλοντας περιορισμούς στις συναλλαγές, καταστρέφοντας χιλιάδες επιχειρήσεις, εκτοξεύοντας στα ύψη την ανεργία και εξοντώνοντας με φόρους τους βασικούς τους εχθρούς: τη μεσαία τάξη.
Επιστρατεύτηκε ακόμη και το επιχείρημα της κομψότητας ως προς το στιλ και το ύφος της ανακοίνωσης «παραμερισμού» και αβίαστα ο νους πήγε στην άτσαλη στάση κατά την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου ή μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, για να μην αναφερθώ καν στη στάση του σώματος κατά τις διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους της Τρόικας, η οποία εν μια νυκτί μετατράπηκε από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε «θεσμούς» και επιβλήθηκε σχεδόν δια της βίας στα ΜΜΕ. Η κομψότητα είναι αποτέλεσμα όχι των συμβουλών κάποιων επικοινωνιολόγων, αλλά σύμφυτη με την αρετή, με την οποία ο εν λόγω αγιογραφούμενος, έχει πάρει διαζύγιο από την πρώτη ημέρα της πολιτικής του δράσης.
Οι επίδοξοι αγιογραφούντες, ουσιαστικά, καλούν τους πολίτες να ξεχάσουν όλα όσα έζησαν την τελευταία δεκαπενταετία. Να σβήσουν από τη μνήμη τους την αγωνία του ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος, τις γκροτέσκο φιέστες του συνοδοιπόρου του υποψήφιου αγίου για τους Σαλαμινομάχους ή τις δηλώσεις «περί εγγυήσεων της εσωτερικής δημόσιας τάξης από τον στρατό».
Τους ζητούν να λησμονήσουν τα σκάνδαλα με το παραδικαστικό κύκλωμα, την προσπάθεια κατασυκοφάντησης των πολιτικών τους αντιπάλων και το κλείσιμο τους στη φυλακή με τη λογική «θα βάλουμε 4 - 5 μέσα και θα κερδίσουμε τις εκλογές» ή τις απειλές του πρωτοπαλίκαρου του αγίου «θα σας χώσουμε τρία μέτρα κάτω από το χώμα». Και πολλά άλλα, πάρα πολλά που ανέδειξαν και απογύμνωσαν από κάθε ψιμύθιο το λεγόμενο αριστερό, ηθικό πλεονέκτημα.
Ορισμένοι από αυτούς, αν και θεωρούν πως θεραπεύουν την επιστήμη της ιστορίας, παραγνωρίζουν μέσα στη σπουδή τους για την αγιοκατάταξη του εκλεκτού τους, τον καθοριστικό ρόλο του χρόνου. Και αυτό γιατί ξέρουν πολύ καλά πως ο χρόνος δουλεύει εναντίον τους.
