«Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια
Πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν
Κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια…»
Αυτούς τους στίχους τους έγραψε πριν από μισόν αιώνα ένας μετανάστης, ο Αλέξανδρος Καγιάντας, τους μελοποίησε ο Γιώργος Ζαμπέτας και τους τραγούδησε ο Γιάννης Πουλόπουλος. Άπαντες οι δημιουργοί αγνοούσαν πως κάποτε θα εμφανιζόταν ένας ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η άδοξη πτώση θα μπορούσε να αποτυπωθεί με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το τραγούδι. Οι μεγάλοι δημιουργοί βλέπουν μπροστά από την εποχή τους…
Σήμερα, οι «προεδρικοί», από αναμφισβήτητη θέση ισχύος, κουνούν τα μαντήλια τους στους μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουν πως οι αποχωρούντες, πολιτικά, θα είναι μια αμελητέα δύναμη, καθώς αυτοί διαθέτουν όλους τους μηχανισμούς, τους πανίσχυρους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και κυρίως το χρήμα. Συνεπώς τους εύχονται «καλό ταξίδι».
Κι εμείς τι κάνουμε;
Θα μπορούσαμε, ζώντας τις στιγμές του απόλυτου θριάμβου, να τους πούμε «σας τελειώσαμε», απαντώντας στον κρυπτόμενο εκπεσόντα ηγέτη τους, τότε που στις στιγμές της παντοδυναμίας του, αγκαλιά με τον συνεταίρο του, μας απειλούσε. Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια, μόλις οκτώ. Δεν το λέμε όμως διότι δε θα πρέπει να ασχολούμαστε με τα πτώματα που ξεβράζει η Ιστορία. Οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά και να τους αφήσουμε στον κόσμο των νεκρών ιδεών τους.
Σήμερα ο χώρος της Αριστεράς έχει από τη μια μεριά το ΚΚΕ με τις βεβαιότητές του και από την άλλη πλευρά τη ριζοσπαστική Αριστερά με τα συμπτώματα της αποσύνθεσης.
Για το ΚΚΕ δεν έχουμε να πούμε και πολλά πράγματα, καθώς πορεύονται ευτυχισμένοι μέσα από την καθημερινή τους δικαίωση, όπως γράφουν και υποστηρίζουν. Η ριζοσπαστική Αριστερά ξεψυχά. Οι λόγοι είναι πολλοί και έχουν αναλυθεί πολλάκις διεξοδικά. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει ο κόσμος που την ακολουθούσε. Και δεν αναφέρομαι στο 30%, αυτό δεν υπάρχει, αλλά σε αυτό το φτωχό 17,5%.
Θα ακολουθήσει τον νέο ηγέτη; Θα αποστασιοποιηθεί απογοητευμένο; Πόσοι θα συνταχθούν με τα ιστορικά στελέχη που αποχωρούν; Ίσως στις ευρωεκλογές θα ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο, αλλά μέχρι τότε ο πολιτικός χρόνος των οκτώ μηνών είναι μεγάλος.
Προς παρόν, εμείς οι του αντι - ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, απολαμβάνουμε τον θρίαμβό μας, μάλλον με σκωπτική διάθεση, διότι δεν είμαστε τυμβωρύχοι. Πάντως, να το ξαναπώ - άλλωστε και οι ίδιοι το παραδέχονται- η συγκρότηση αυτού του μετώπου συνέβαλε σημαντικά στις αλλεπάλληλες ήττες τους και στη σημερινή τους κατάντια.
Στη συνέχεια όμως, μήπως θα πρέπει πλέον να στρέψουμε την προσοχή μας -αφού ο μεγάλος μας αντίπαλος βρίσκεται στο καναβάτσο - στο κυβερνητικό έργο; Να ασκούμε κριτική στις καθυστερήσεις και στις άστοχες συμπεριφορές που είναι λογικό να εμφανιστούν στη δεύτερη τετραετία;
Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ μας τελείωσε, γλεντήσαμε το τέλος του, τώρα ασχολούμαστε με την ουσία της πολιτικής, δηλαδή τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που απαιτούν ρήξεις με νοοτροπίες πολλών δεκαετιών και με μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Κριτική υποστήριξη, διότι ο πήχυς, όταν παίζεις χωρίς αντίπαλο, μπαίνει ψηλά.
