Του Βασίλη Γεώργα
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να είναι ηγέτης. Συγκεντρώνει πολλά από εκείνα τα χαρίσματα που αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός πολιτικού ταγού. Παρά τα μεγάλα ψέματα και τα εγκληματικά του λάθη, ο Τσίπρας θα μπορούσε να είναι ακόμη και σήμερα ο «εκλεκτός». Να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις, να ενώσει, να γκρεμίσει τις παλιές διαχωριστικές γραμμές και να δώσει προοπτική διεξόδου στους πολίτες και πνοή στη χώρα μέσα από ένα αυθεντικό ανανεωτικό πρίσμα.
Θα μπορούσε. Αλλά δεν μπορεί, ούτε και θέλει να το κάνει. Η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι αντί να κοιτάξει μπροστά, έχει αφεθεί να παρασυρθεί από το παλιό βαθύ ΠΑΣΟΚ. Στην προσπάθειά του να μεταλλαχθεί από ξεπερασμένο ριζοσπάστη σε ανανεωτικό σοσιαλδημοκράτη, έχει παραδώσει το τιμόνι στους μηχανοδηγούς του χθες. Αυτοί τον οδηγούν και όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε προς τα πού. Πάντως όχι στη σοσιαλδημοκρατία.
Αυτό που βλέπουμε ως κορμό της δήθεν στρατηγικής μετατόπισης του Αλέξη Τσίπρα προς το «κέντρο», είναι η συστηματική αξιοποίηση των ίδιων εργαλείων που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις ένδοξες ημέρες παντοκρατορίας του βαθέως ΠΑΣΟΚ.
Είναι οι μονταζιέρες που μπορεί να δείχνουν τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να χαιρετάει μια κούκλα, είναι τα fake news και οι στημένες δημοσκοπήσεις. Είναι επίσης οι εξεταστικές επιτροπές που καλλιεργούν την εντύπωση πως όλοι οι υπόλοιποι είναι διεφθαρμένοι, είναι ο διαρκής στιγματισμός και η προσπάθεια απαξίωσης των πολιτικών αντιπάλων, ο ασυγκράτητος λαϊκισμός, η δημιουργία τεχνητών διαχωριστικών γραμμών που τεμαχίζουν τον λαό σε «δημοκράτες» και «ακροδεξιούς», είναι η συνεχής καλλιέργεια της αίσθησης πως μόνο εκείνοι αξίζουν να έχουν το μονοπώλιο της λαϊκής αντιπροσώπευσης.
Μήπως δεν τα έχουμε ξαναζήσει όλα αυτά στο παρελθόν; Όπως τότε που τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής είχαν τη φωτογραφία του Κ. Μητσοτάκη αγκαλιά με τα SS και η οποία αποδείχθηκε κατασκεύασμα της Στάζι;
Το παλιό βαθύ ΠΑΣΟΚ δεν έχει απλώς διεισδύσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που σιγά-σιγά επικρατεί του «προηγούμενο» και αξιοποιεί τον Αλέξη Τσίπρα ως γέννημα της ίδιας μήτρας για να επικυριαρχήσει.
Με τον Κώστα Λαλιώτη σε ρόλο γεφυροποιού, τον Κουρουμπλή, τον Σπίρτζη, τον Κοτσακά καθοδηγητές και έναν μεγάλο αριθμό πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ που πολέμησαν κάθε εγχείρημα αποκόλλησης από το παρελθόν, να κινούνται πίσω από τις κουίντες, η ανανέωση που ευαγγελίζεται ο Αλέξης Τσίπρας έχει τη βαριά μυρωδιά της ναφθαλίνης και δεν μπορεί να γεννήσει σύγχρονα πολιτικά οράματα.
Όπως ποτέ δεν υπήρξε ανανεωτικό το κομμάτι του βαθέως ΠΑΣΟΚ που κινεί σήμερα τα νήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ίδιος ο Αλέξης ενστερνίστηκε τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Οι αξίες του βρίσκονταν στην απέναντι όχθη από εκείνες του Παπαγιαννάκη, του Κύρκου, του Λεντάκη και του Ηλιού.
Ας μην γελιόμαστε. Παρότι θα μπορούσε να γίνει, ο Αλέξης δεν είναι έκφραση ούτε της ανανεωτικής αριστεράς, ούτε της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην εθνικολαϊκιστική Δεξιά, στην λαϊκίστικη «αριστερά» και στο αναχρονιστικό βαθύ ΠΑΣΟΚ που προέρχεται από τα σκοτεινά χρόνια των εμφυλιοπολεμικών παθών και της διαίρεσης.
Φωτογραφία από Milos Bicanski/Getty Images/Ideal Image
