Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ξευτιλίζεται, με τη νέα προσπάθεια διαγραφής Κασσελάκη ώστε να μη δυνηθεί να θέσει υποψηφιότητα, στο ΠΑΣΟΚ ανοίγουν οι κάλπες για εκλογή προέδρου.
Η παιδαριώδης γελοιότητα της εσωκομματικής ίντριγκας στον ΣΥΡΙΖΑ, αναβιώνει συνειρμικά στο εκλογικό σώμα και τις απίθανες φάσεις της συριζαϊκής διακυβέρνησης. Όλα μαζί, τα πρώην και τα νυν, λειτουργούν διαβρωτικά στην εικόνα του, σε βαθμό που η βλάβη γίνεται ανήκεστος.
Η στροφή του κόσμου της κεντροαριστεράς και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ προς το ΠΑΣΟΚ δεν είναι άμοιρη της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έλαμψε ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ ως νέα ελπίδα. Είναι παλιά, δοκιμασμένη και πολυκαιρισμένη.
Έζησε στη γέννησή του χρόνια δοξαστικής λατρείας επί Αντρέα, ώριμης εμπιστοσύνης επί Σημίτη, αδικαιολόγητου ενθουσιασμού επί ΓΑΠ, και απαράδεκτης αυτό-ενοχοποίησης επί Βενιζέλου. Ώσπου η – απροσδόκητα - ατσάλινη θέληση της Φώφης το κράτησε εν ζωή.
Ναι, είναι πολυκαιρισμένη ελπίδα, δε φέρνει ενθουσιασμό και οράματα και δεν είναι δυνατόν να φέρει. Ζούμε σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, οι χώρες δεν είναι αυτόνομα νησιά, ξεκομμένοι πλανήτες. Έχουν κανονιστικές δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και ιδεολογικές επιρροές. Οι στόχοι που μπορούν να βάλουν τα κεντροαριστερά κόμματα είναι πραγματιστικοί, όχι ιδεατοί. Τους ιδεατούς τους έβαλε ο Τσίπρας με τη γνωστή κατάληξη.
Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ανώριμη και αυτάρεσκη την αρθρογραφία κάθε είδους δημοσιολογούντων, που ανακάλυψαν εκ νέου το ΠΑΣΟΚ μόλις είδαν ότι εξέπνευσε ο αγαπητός τους ΣΥΡΙΖΑ. Άρχισαν να κατηγορούν τους υποψήφιους, και γενικότερα το κόμμα, ότι δεν έδωσε, λέει, όραμα. Ή ότι οι υποψήφιοι δεν πήραν θέση για τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη!
Όλη αυτή μεγαλόστομη κριτική είναι είτε ανωριμότητα είτε ακκισμός για προσωπική επίδειξη. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει απλώς μια εσωκομματική διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγού του τρίτου κόμματος της Βουλής. Προσώρας τίποτε άλλο.
Ο υποψήφιοι μιλούσαν σε οικείο ακροατήριο χρησιμοποιώντας τους κοινούς τους κώδικες. Και με αιχμιακό σημείο αν θα μπορέσουν να νικήσουν τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Αυτό ήταν το διακύβευμα της εκλογής τους – όπως άλλωστε θυμίζουμε και της εκλογής Κασσελάκη. Δεν έχουμε εθνικές εκλογές ώστε να προτείνουν λύσεις για τα εθνικά και παγκόσμια προβλήματα ή το Μεσανατολικό.
Αν το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην επιφάνεια είναι κυρίως έργο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο πολιτικός πολιτισμός που εξέπεμψε (παρά τα κάποια φάλτσα του Δούκα o οποίος ανακάλυψε troll του Ανδρουλάκη στο διαδίκτυο, όταν όλο το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ούτε για δείγμα troll, ενώ χαρακτήρισε και όσους του κάνουν κριτική ως φερέφωνα του Μαξίμου), το ΠΑΣΟΚ θύμισε στον λαό ότι πρόκειται για σοβαρό κόμμα με ενσωματωμένη και καθοδηγούσα τη θεσμική μνήμη του κυβερνητισμού.
Η πολιτισμένη προεκλογική διαδικασία τον διαβεβαίωσε ότι τουλάχιστον δεν τον περιμένουν εκπλήξεις από αλλόκοτες εμπνεύσεις και φαεινές αποφάσεις μαθητευόμενων μάγων, όπως επί ΣΥΡΙΖΑ.
Και στις οργανωτικές διευθετήσεις της εκλογής και του ντιμπέϊτ, πάλι μέτρο σύγκρισης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - και ου μόνον. Στην εκδήλωση για τα πενηντάχρονα του ΠΑΣΟΚ προσήλθαν όλοι οι πρώην αρχηγοί του, καταπνίγοντας τις όποιες πικρίες (πέραν των δικαιολογημένων του Βενιζέλου, παρακάθισαν και ο Σημίτης με τον ΓΑΠ, ο οποίος τον είχε διαγράψει!).
Στην αντίστοιχη της ΝΔ έλειψαν δύο πρώην της, που τιμήθηκαν από το κόμμα να είναι και πρωθυπουργοί της χώρας. Όμως η εκδήλωση ήταν γιορτή γενεθλίων για τα πενηντάχρονα της ΝΔ, όχι σπονδή και αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής Μητσοτάκη. Και σε αυτό θέμα το ΠΑΣΟΚ έδειξε «πιο κόμμα», πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, και απέναντι στη ΝΔ…
Το ενδιαφέρον σήμερα για το ΠΑΣΟΚ εστιάζεται στον αριθμό του κόσμου που θα προσέλθει στην ψηφοφορία. Σαφώς η μεγάλη πλειοψηφία του είναι οπαδοί του και κάποιος κόσμος που στα δύσκολα χρόνια το εγκατέλειψε και τώρα επανακάμπτει. Το διαπιστώνουν στελέχη της επαρχίας, εκεί όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, όχι μόνο σε χωριά αλλά και σε πρωτεύουσες νομών.
Όμως ο αριθμός όσων θα συμμετάσχουν είναι εξ αρχής υπονομευμένος. Γιατί ουδείς ξέρει εάν όλοι όσοι αυτοί θα είναι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Ή αν ένας μικρός αλλά κρίσιμος αριθμός ψηφοφόρων άλλων κομμάτων, θα προσέλθει να ψηφίσει υπέρ του υποψήφιου που θεωρεί ότι είναι ευνοϊκός για το κόμμα του.
Ας όψονται οι μοντερνιές του ΓΑΠ, στις οποίες τα κόμματα ενέδωσαν αλλά πρέπει κάποτε να τις τελειώσουν.
