Το άσμα του τίτλου, που τραγουδούσε η λαϊκή αοιδός πριν περίπου μισό αιώνα, αποτελεί απεικόνιση του σημερινού πολιτικού σκηνικού, ενώ η νυν μουσική του επένδυση δεν θα είχε χαρμόσυνες νότες.
Ως το δεύτερο γύρο των εθνικών εκλογών μπορούσαμε καλή τη θελήσει, να μιλάμε για σκηνικό του ενάμισι κόμματος. Μεγάλο κυρίαρχο η ΝΔ, και δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και σαν… καχεκτική σαρανταποδαρούσα, που θα έλεγε με το άνοστο χιούμορ του ο Ευκλείδης.
Από τις αυτοδιοικητικές εκλογές αυτό το ετεροβαρές σκηνικό, ανετράπη. Διαμορφώνεται μια πρωτοφανής συνθήκη, η ΝΔ να εγκαθίσταται ως κυρίαρχη, μόνη, και αδιαφιλονίκητη, πολιτική δύναμη, και γύρω της τρία κόμματα αδύναμα να την αμφισβητήσουν.
Κατά την GPO στην πρόθεση ψήφου συγκεντρώνει 36,6%. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει στο 12,9%, το ΠΑΣΟΚ παραμένει στο 11,9% και ακολουθεί το ΚΚΕ με 8,5%. Την κυριαρχία της ΝΔ επιβεβαίωσε και η χθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis, η οποία κατέγραψε επίσης την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, την ακινησία του ΠΑΣΟΚ και την αισθητή, για τα μέτρα του, άνοδο του ΚΚΕ (ΝΔ 38%, ΣΥΡΙΖΑ 15,2%, ΠΑΣΟΚ 13,4% και ΚΚΕ 10,2%).
Και όσοι ανοητεύουν μιλώντας ακόμη για πετσωμένες δημοσκοπήσεις, ας εγκύψουν στις διαπιστώσεις του κομματικού «εκλογολόγου» Κ. Πουλάκη, που προσδιορίζει τη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ πέριξ του 13%.
Είναι εντυπωσιακή η απομάγευση του κόμματος, καθώς είχε υπέρ του δυο θετικά στοιχεία: Την εκλογή νέου αρχηγού, που πάντα αναζωπυρώνει τις ελπίδες του κομματικού ακροατηρίου και έλκει το ενδιαφέρον των παρακείμενων δυνάμεων, και την τηλεοπτική υπέρ προβολή του.
Ο Κασσελάκης όλο αυτό το διάστημα δεν ήταν απλώς ένας νέος πολιτικός αρχηγός. Η γνωστή ελαφρότητα της τηλοψίας τον ανέδειξε ως ανερχόμενο αστέρα. Είχε βέβαια και το «πακέτο»: Νέος, ωραίος, φωτογενής, πλούσιος, ερωτικά αντισυμβατικός. Ολη αυτή η τηλεοπτική χρυσόσκονη έγινε όμως στάχτη και μπούρμπερη σε ένα μήνα.
Και δεν φταίει ο πόλεμος που του έκανε η εσωκομματική αντιπολίτευση. Αυτή επιτάθηκε μετά τις εκλογές και με βάση και τις επιλογές του ιδίου. Ο ανατέλλων αστήρ ταχέως χλόμιασε, επειδή ήταν απροετοίμαστος να παρουσιάσει μια στοιχειωδώς ιδεολογική «πλατφόρμα» - δεν αναφερόμαστε σε πρόγραμμα.
Όσα έλεγε ήταν πρόχειρες, διαθλασμένες, ανοργάνωτες θέσεις των δημοκρατικών των ΗΠΑ. Παράλληλα σε εσωκομματικό επίπεδο το επιτελείο που επέλεξε, στερείται του πολιτικού βάρους και της εμβέλειας του αντίστοιχου επιτελείου του Τσίπρα.
Ο ίδιος όντας άπειρος, επέλεξε αστεία αυταρχικές λύσεις του στυλ «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος» (αντιγράφοντας τον Αντρέα αλλά σε στελέχη που είναι σημεία αναφοράς για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αντρέας όμως όταν το έλεγε το εννοούσε).
Οι αντιδράσεις του δείχνουν να είναι υπό τον αστερισμό, αν όχι υπό την καθοδήγηση, του Παύλου Πολάκη. Αναμενόμενο! Πρόκειται για ένα γκόλντεν μπόι χωρίς επαφή με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και χωρίς ουδεμία γνώση του τοξικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κυοφορήθηκε, αναπτύχθηκε (και εξακολουθεί να κυοφορεί) το κόμμα του οποίου είχε τη θρασεία αφέλεια να αναλάβει την αρχηγία.
Πάλι καλά. Το κοινό έχει αρνητική γνώμη κατά 72% για τον ίδιο, σύμφωνα με τη Metron Analysis. Υπολείπεται της αρνητικότητας του κόμματός του που συγκεντρώνει τη δυσαρέσκεια του 85% της κοινής γνώμης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ αρνητικότητας!
Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ κοντεύει να σπάσει το ρεκόρ ακινησίας. Το ξεπέρασε σε ανοδική κινητικότητα και το ΚΚΕ. Βέβαια, το τελευταίο δεν εντυπωσίασε ξαφνικά με το πρόγραμμά του. Συμβάλουν στη δειλή άνοδό του δύο λόγοι: Το συμπαθές πρόσωπο του Δημήτρη Κουτσούμπα (πρώτος αρχηγός σε δημοτικότητα κατά τη Metron analysis, δεύτερος κατά την GPO.
Δεύτερη αιτία είναι η τάση φυγής των αριστερών από τον ΣΥΡΙΖΑ και η εύκολη παρηγοριά για τις αριστερές τους τύψεις, η ψήφος στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν ψηφίζεται ως εν δυνάμει αυριανή… κυβερνητική λύση. Ψηφίζεται ως αξιοπρεπής δύναμη διαμαρτυρίας. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραδέρνει, τόσο θα «τσιμπάει».
Αυτό είναι καλό για τη ΝΔ, αλλά είναι αδιέξοδη εμπλοκή του πολιτικού συστήματος. Ένα κόμμα κυρίαρχο και τρία που θα περιστρέφονται σαν ηλεκτρόνια γύρω του, χωρίς προοπτική να το αμφισβητήσουν. Δεν είναι και η καλύτερη προοπτική, για τη χώρα, αλλά δεν φταίει γι’ αυτό το κυβερνών κόμμα. Φταίνε αυτοί που δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν.
Και εντάξει, το ΚΚΕ είναι στοχοπροσηλωμένο και ιδεολογικά αμετακίνητο. Δεν θέλει την εξουσία ως ότου «ωριμάσουν οι συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ γέννημα των καιρών της οργής, δεν έχει την πολιτική κουλτούρα να δράσει επιτυχώς σε συνθήκες κανονικότητας.
Το ΠΑΣΟΚ όμως που από ιστορική μνήμη είναι κόμμα εξουσίας, αν παραμείνει έτσι, σύντομα θα βρεθεί προ εσωτερικών προβλημάτων. Και κυρίως προβλημάτων αμφισβήτησης του προέδρου του.
