Ο ορυμαγδός των διαρκώς αποκαλυπτόμενων περιστατικών διαφθοράς, σε πολλούς «επιρρεπείς» ή πρόσφορους θύλακες του ελληνικού κράτους, μου θύμισε το εξής παλιό περιστατικό που μου είχε αφηγηθεί διπλωμάτης μας: Νεοδιορισμένος σε πρεσβεία ασιατικής χώρας διοικητικός υπάλληλος δέχτηκε ισχυρή πίεση από τη νεαρή ευειδή φιλενάδα τότε, μετέπειτα σύζυγο, ήδη δε χήρα του ηλικιωμένου επιτόπιου πρέσβη.
Αρχικά με απειλές, στη συνέχεια με προσφορές (να μετέχει και ο ίδιος σε ένα ποσοστό του «πλεονάσματος»). Αυτό, προκειμένου να καταγράφει και να υπογράφει λειτουργικές δαπάνες της πρεσβείας καθώς και αυτές για τις δημόσιες σχέσεις του πρέσβη πολλαπλάσιες από τις πραγματικές. Οπωσδήποτε πολλαπλάσιες από αυτές για τις οποίες υπήρχαν γνήσια αυθεντικά δικαιολογητικά παραστατικά. Μετά από άρνησή του, με το σκεπτικό πως σε περίπτωση ελέγχου αυτός ήταν που θα έμπλεκε, και επειδή οι πιέσεις μαζί με τις απειλές εντείνονταν και πολλαπλασιάζονταν, κατήγγειλε τα πάντα στην κεντρική υπηρεσία του ΥΠΕΞ. Ποια υπήρξε η πορεία των πραγμάτων για τους τρεις πρωταγωνιστές της ιστορίας;
Ο διοικητικός ταλαιπωρήθηκε απίστευτα και τελικά μετακινήθηκε σε άλλη πρεσβεία. Ο πρέσβης, τότε πληρεξούσιος υπουργός Α’, έφτασε στον ανώτατο βαθμό του διπλωματικού κλάδου και απήλαυσε, όσο και με όποιους τρόπους υπήρξε δυνατόν -τα λίγα ακόμη χρόνια που του έμελλε να ζήσει- τη νεαρά κυρία. Αυτή δε, χάρη και στην επιρροή του συζύγου(;), αργότερα εισήχθη επίσης στο διπλωματικό σώμα: σήμερα, φέρουσα πρεσβευτικό βαθμό, υπηρετεί σε πολύ σημαντική ευρωπαϊκή χώρα. (Μη ασκούσα ωστόσο παρά τον βαθμό της πρεσβευτικά καθήκοντα, αφού είμαστε η μόνη χώρα του κόσμου όπου «πρέσβεις» λειτουργούν ως πρόξενοι, αντισυνταγματάρχες διοικούν τάγματα, πρωτοβάθμιοι καθηγητές πανεπιστημίου κάνουν τους επιτηρητές στις εξετάσεις φοιτητών κ.λπ.)
Από άλλον, δε, διπλωμάτη μας έχω ακούσει για περίπτωση συναδέλφου του, διαπρέψαντος στην όλως επικερδή δραστηριότητα του εμπορίου βιζών, ο οποίος, «για να προστατευθεί το ΔΣ», μόνη «κύρωση» που υπέστη υπήρξε να υπηρετήσει ως πρέσβης στην υποσαχάριο Αφρική.
Τι δηλούν ή μάλλον τι σκέψεις προκαλούν τα προαναφερόμενα περιστατικά, τα οποία θα μπορούσαν να αθροιστούν σε αναρίθμητα άλλα ανάλογα (σε τελωνεία, πολεοδομίες, εφορίες και λοιπές ευαγείς υπηρεσίες);
Πάντα και σε όλους τους τομείς -ακόμη και στο δικαστικό σώμα, όπου υπάρχει η δυνατότητα οι συντεχνιακές βλέψεις να ικανοποιούνται δια νομιμοφανούς οδού, μέσω ακραίων ερμηνειών του Συντάγματος- υπάρχουν οι επιρρεπείς στη λαμογιά. Η τάση προς πλουτισμό ίσως αποτελεί εξέλιξη δύο πρωτογενών ενστίκτων του ανθρώπου, του ένστικτου επιβίωσης και του apetitus dominandi, δηλαδή της διάθεσης για επιβολή και κυριαρχία επί των άλλων, μέσω του πλούτου και της συνακόλουθης επίδειξης. Ως πρωτογενής και ενστικτώδης παρόρμηση λοιπόν, η συγκεκριμένη ψυχική τάση αποτελεί ανεκρίζωτη σε πολλούς ανθρώπινη ροπή, υπηρετούμενη με ορμή. Η ανθρώπινη φύση, όμως, δεν αλλάζει.
Αυτό που καθιστά το κράτος μας διεφθαρμένο είναι, συνακόλουθα, ο πληθωρισμός -εν πολλοίς άχρηστων- «κρατικών λειτουργών» και δη ανώτατων. Μολονότι όλες οι υπηρεσίες παραπονούνται για «υποστελέχωση», στην οποία αποδίδουν τις χαμηλές επιδόσεις τους, έχουμε απίστευτα υψηλό σε σχέση με τον πληθυσμό μας αριθμό διπλωματών, πανεπιστημιακών, δικαστών, αξιωματικών, στελεχών των σωμάτων ασφαλείας κ.ο.κ. Και αναλόγως υψηλό αριθμό πρέσβεων σε σχέση με τους διπλωμάτες, καθηγητών σε σχέση με τους πανεπιστημιακούς, ακυρωτικούς δικαστές και αντιπρόεδρους των ανωτάτων δικαστηρίων σε σχέση με το σύνολο των υπηρετούντων στους δικαιοδοτικούς θεσμούς, στρατηγούς, ναυάρχους και πτεράρχους σε σχέση με το σύνολο των ενστόλων κ.ο.κ.
Όσο αυτές οι παθογένειες δεν αντιμετωπίζονται για όσο (δηλαδή στην πραγματικότητα στο διηνεκές), ο όγκος άρα η διαφθορά του ελληνικού κράτους δεν περιορίζεται. Αν δεν κάνω λάθος πρώτος ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης ανέδειξε αυτή την πτυχή του υπερδιογκωμένου κράτους, όπου η αυξημένη διαφθορά προστίθεται στις λοιπές δυσλειτουργίες του, π.χ. την υπέρμετρη γραφειοκρατία του, τις δυσκαμψίες του, την επικάλυψη αρμοδιοτήτων, την αυτοϋπηρέτηση των κρατικών υπαλλήλων αντί της εξυπηρέτησης της κοινωνίας κ.ο.κ.
Σημειωτέον, δε, πως και στον τομέα αυτό -χωρίς να εκμηδενίζω κάποιες πρωτοβουλίες, γιατί άλλο να επισημαίνεις και να καταγγέλλεις νοσηρότητες, άλλο δε να πράττεις προσκρούοντας σε κατεστημένα συμφέροντα ή σε δύσκαμπτες δομές- (και) η παρούσα κυβέρνηση απειροελάχιστα έπραξε με διάθεση «υπερβατική» ή έστω διορθωτική.
Το τελευταίο έργο του Θανάση Διαμαντόπουλου «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πλαστουργός Ιστορίας» θα παρουσιαστεί στις 2 Απριλίου, ώρα 8.30μμ, στο Public Συντάγματος από τους καθηγητές Ευάγγελο Βενιζέλο, Παναγιώτη Δουδωνή, Δημήτρη Καιρίδη και Πάνο Λαζαράτο.
