Του Γιάννη Σιδέρη
Η αριστερής φόρτισης φράση «να μη γίνει η Ευρώπη φρούριο», έρχεται από τους καιρούς που υπήρχε η άνεση να κυριαρχεί ιδεολογικά ο ανθρωπιστικός διεθνισμός, καθώς το πρόβλημα των εισροών δεν είχε προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις και δεν καθόριζε την εσωτερική πολιτική σκηνή των ευρωπαϊκών κρατών.
Πλέον το πρόβλημα εσωτερικεύεται, διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις, αναδύει κόμματα που βρίσκονταν στο σκιερό περιθώριο της πολιτικής ζωής, και ως εκ τούτου γίνεται κεντρικό πολιτικό πρόβλημα, που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
Ήδη οι σχέσεις των Χριστιανοδημοκρατών της Ανκελα Μέρκελ με τους Χριτιανοκοινωνιστές του Χορστ Ζεεχόφερ βρίσκονται σε διακεκαυμένη ζώνη, μετά το τελεσίγραφο του τελευταίου για επαναπροώθηση από 1ης Ιουλίου στις χώρες που έχουν καταγραφεί.
Πριν την σύνοδο κορυφής στις 28 και 29 Ιουνίου, με πρωτοβουλία της Γερμανίδας καγκελαρίου θα πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες έκτακτη ανεπίσημη σύνοδος με συμμετοχή Γερμανίας, Αυστρίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας και Βουλγαρίας, καθώς οι τέσσερις τελευταίες είναι και χώρες εισαγωγής.
Η Αυστρία δεν θα μπορούσε να λείπει για δύο λόγους:
Ο καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς έχει αναλάβει, μη αρεστό μεν, κεντρικό δε, ρόλο στη δημιουργία της Ευρώπης- φρουρίου. Παράλληλα έχει συγκροτήσει έναν άτυπο άξονα πού τάσσεται υπέρ του σφραγίσματος των συνόρων και ήδη παράγει αποτελέσματα. Ήδη ο Κούρτς έχει έρθει σε παρασκηνιακή επαφή με τους ηγέτες της Αλβανίας Έντι Ράμα και Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ (ως χώρες εκτός Ε.Ε.), καθώς και με την ηγεσία της Τυνησίας, προκειμένου να δημιουργηθούν στρατόπεδα κράτησης και επιλογής των μεταναστών που δικαιούνται ασύλου. Η πρωτοβουλία του υποστηρίζεται και από τις σκανδιναβικές χώρες και φυσικά από τις χώρες του Βίσεγκραντ, οι οποίες δεν δέχονται πρόσφυγες/μετανάστες στο έδαφός τους.
Ο δεύτερος είναι ότι τον χρειάζεται η κα Μέρκελ για να παίξει το ρόλο του σκληρού και άκαμπτου, ώστε οι χώρες της Νότιας Ευρώπης να αναγκαστούν να αποδεχθούν τον «συμβιβασμό» που θα προτείνει η ίδια. Αναμένεται να υποστηρίξει με έμμεσο τρόπο, ότι αδυνατεί να επιστρέψει στη Γερμανία χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, με τον Ζεεχόφερ να απειλεί να ρίξει την κυβέρνησή της.
Άλλωστε το πνεύμα της πολιτικής Κουρτς γίνεται αποδεκτό και θα συζητηθεί στην σύνοδο κορυφής. Ηδη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ παρουσίασε προσχέδιο συμφωνίας που προβλέπει πλατφόρμες αποβίβασης σε χώρες εκτός Ε.Ε. όπου θα μεταφέρονται οι διασωθέντες από τα ναυάγια της Μεσογείου. Στα κέντρα αυτά θα γίνεται ο διαχωρισμός ανάμεσα σε όσους δικαιούνται άσυλο, και σε όσους χαρακτηρίζονται ως οικονομικοί μετανάστες.
Η είδηση σαφώς κάθε άλλο παρά χαρμόσυνη είναι. Θα είναι ένα είδος νήσου Ναούρου, όπου στέλνει η Αυστραλία τους πρόσφυγες, ή μια νήσος Έλις, όπου συγκέντρωναν οι αρχές ΗΠΑ τους μετανάστες στα τέλη του 190υ αι. (νησί φόβου και δακρύων).
Ο φόβος για την Ελλάδα είναι μήπως αναβιώσει κατά το αυστηρότερο το Δουβλίνο, και επιστρέφονται στις χώρες αρχικής προέλευσης οι μετανάστες και πρόσφυγες της Κεντρικής Ευρώπης. Σε μια χώρα όπως η δική μας, αρκετά επιβαρυμένη από τις προσφυγικές ροές, με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία και ακόμη πιο δεδομένη την διοικητική ανικανότητα (π.χ. συνθήκες Μόριας), ένα τέτοιο μέτρο θα επιδεινώσει την κατάσταση με το μεταναστευτικό να μεταβάλλεται σε μια βραδυφλεγή κοινωνική βόμβα.
Ωστόσο, ενώ Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και άλλες χώρες έχουν σχέδιο και για το εσωτερικό των χωρών τους, οι πολιτικές τους δυνάμεις συζητούν και συγκρούονται δημόσια για τα μελλούμενα του μεταναστευτικού, εδώ στη χώρα που «λιάζονται οι μετανάστες», δεν έχει γίνει γνωστό κανένα σχέδιο, γιατί προφανώς δεν υπάρχει. Ουδείς γνωρίζει με ποιες θέσεις θα παρουσιαστεί ο κ. Τσίπρας τόσο στη μίνι σύνοδο, όσο και στην επίσημη στις 28, πέραν του γνωστού, να θέτει την Ε.Ε. «ενώπιον των ευθυνών της, να δείξει αλληλεγγύη».
Οι αριθμοί τρομάζουν
Οι αριθμοί που έδωσε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, με αφορμή τη χθεσινή ημέρα των προσφύγων, είναι τρομακτικοί - παρότι βέβαια δεν είναι όλοι πρόσφυγες, είναι και οικεία βουλήσει παράνομοι μετανάστες. Ούτως ή άλλως δεν παύουν να είναι ξεριζωμένοι. Ο ΟΗΕ κάνει λόγο για 68,5 εκατομμύρια ανθρώπους από τα οποία τα 25,4 έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους λόγω συρράξεων και διώξεων. Είναι 2,9 εκατ. περισσότεροι από το 2016!
Οι αριθμοί καταγράφουν ανάγλυφα την ανθρώπινη δυστυχία. Ωστόσο από τη μια είναι τα εκατομμύρια ανθρώπινα δράματα και από την άλλη ο φόβος ότι αν η Ευρώπη παραμείνει με ανοιχτά σύνορα, μεγάλο ποσοστό θα στραφούν προς την ήπειρό μας, με όσα εσωτερικά προβλήματα αυτό θα επιφέρει, μεταξύ των οποίων και την άνοδο ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών δυνάμεων. Δυστυχώς ποτέ οι μεταναστεύσεις των λαών δεν έγιναν σε… ροζ χαρούμενο φόντο, τόσο για τους εισερχόμενους σε ένα τόπο, όσο και για τους γηγενείς.
Η δημιουργία της Ευρώπης ως φρουρίου μοιάζει να είναι αναπότρεπτη.
