Ο Αλέξης Τσίπρας εξαντλεί την πυγμή του απέναντι στον Παύλο Πολάκη δια των κύκλων του για ακόμη μια φορά όπως έπραξε και με την κρητική βεντέτα που άνοιξε ο προεδρικός, συριζαίος, βουλευτής όταν ο κολλητός του δεν συμπεριλήφθηκε στο ψηφοδέλτιο των Χανίων.
Ο κ. Τσίπρας δεν κατονομάζει, δεν χρησιμοποιεί ένα δημόσιο βήμα για να εξακοντίσει τα βέλη που χρησιμοποιεί μέσω των φραστικών υπαινιγμών, σε μια πλαδάρη -για το πολιτικό ύψος της υπόθεσης- επίσημη ανακοίνωση, ότι ο αψύς βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκτός του κομματικού παράσημου με τον τομέα διαφάνειας που του ξήλωσε, θα δει τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να του κουνάει και το κομματικό μαντίλι, πετώντας τον έξω από τα «υπόγεια» της Κουμουνδούρου.
Το κέντρο απ’όπου βυσσοδομούσε χάριν της κομματικής στρατηγικής και της κυριακάτικης αναγκαιότητας των κολλητών του στον ανεξάρτητο, ερευνητικό τύπο ή κατά την κυβέρνηση τα βασικά γρανάζια των ρυπαρών δικτύων που σήκωσαν το βάρος να κυλιστεί η χώρα στον βούρκο της τοξικότητας.
Εκ του αποτελέσματος, ακόμη μια δημόσια τοποθέτηση του Πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ακόμη ένα πολιτικό φληνάφημα. Η πρόχειρη άμυνα του Αλέξη Τσίπρα για να δικαιολογήσει τις ακατανόμαστες πράξεις και τα πρωτοφανή ανομήματα του ισχυρότερου υποστηρικτή του, συμπυκνωνόταν στη φαιδρή κατηγορία ότι «η Νέα Δημοκρατία παρήγαγε περισσότερο Πολάκη από ότι μπορούσε να καταναλώσει».
Μόνο που όπως καταμαρτυρούν σήμερα, στον κ. Τσίπρα, οι πάλαι ποτέ σύντροφοι της συριζαιϊκής εμπροσθοφυλακής, από τις αλήστου μνήμης ημέρες, της «πρώτης φοράς», «ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται ο κ. Πολάκης ήταν γνωστός στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ», όπως επίσης: «Το ίδιο γνωστή ήταν στον κ. Πολάκη και η ενσωμάτωση και παράδοση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο ολιγαρχικό σύστημα μετά την συνθηκολόγηση το βράδυ της 5ης Ιουλίου του 15'. Ας μην κοροϊδεύομαστε».
Το νόμισμα όμως αυτής της σύγκρουσης Τσίπρα – Πολάκη έχει πολλές ομοιότητες με εκείνο του εμφυλίου ανάμεσα στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τον υπουργό της κυβέρνησης του, Παναγιώτη Λαφαζάνη. Έχοντας ξεπουλήσει ιδέες και συντρόφους μαζί με το όραμα της πλατείας και αφού οδήγησε το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας στο χείλος του γκρεμού, ο κ. Τσίπρας είχε φτάσει στο σημείο να δηλώσει σε συνεργάτες του, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής: «Η Ζωή και ο Παναγιώτης μου έτρωγαν το συκώτι. Αισθανόμουν σαν τον Προμηθέα Δεσμώτη».
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει ή να αποκλείσει εάν ο Αλέξης Τσίπρας θα επιστρατεύσει εκ νέου την ίδια ταύτιση. Η τακτική όμως είναι πανομοιότυπη, αλλάζει όμως ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πουλημένου συντρόφου. Τον Αύγουστο του 2015 και μετά το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, ήταν ο υπουργός του κ. Τσίπρα που αναζητούσε στη Μόσχα γραμμή χρηματοδότησης και οργάνωνε έφοδο στο Νομισματοκοπείο.
Μερικά 24ωρα πριν από τις εκλογές του 2023 είναι ένας πρώην υπουργός, που ψήφισε το μνημόνιο Τσίπρα, και έγινε ανεκτός επί δεκαετία για τις απειλές του κατά της δικαιοσύνης, κατά των πολιτικών αντιπάλων και των δημοσιογράφων. Ένα κρεσέντο παραβατικότητας και αγοραίας συμπεριφοράς που έως και στο παραπέντε της κάλπης ήταν απλώς τμήμα της υποτιθέμενης πολυσυλλεκτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως την χαρακτήριζε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.
