Του Γιάννη Σδέρη
Η «kolotoumba», που εμπλούτισε το διεθνές πολιτικό λεξιλόγιο και έγινε σήμα κατατεθέν της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν μία αιχμιακή αλλά μοναδική στιγμή στην πορεία της. Είναι εμβληματική λέξη γιατί χαρακτηρίζει συνολικώς την κυβερνητική πορεία, που στο διάστημα τριάμισι χρόνων έχει αποτινάξει όλο το αξιακό περιεχόμενο που υποτίθεται ότι έφερε και περιέφερε, ενδύοντάς το με τον «πλουμιστό» ισχυρισμό του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Ας ξεστρατίσουμε λίγο από τα μεγάλα θέματα της επικαιρότητας, καθότι το εκπεπτοκός ήθος ορίζεται από τα μικρά, αλλά εμβληματικά. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν μας απασχολεί ως πρόσωπο, αλλά ως περίπτωση. Λίγες μέρες αφότου εκλήθη σε απολογία από το «Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» (σαν flash back 70 χρόνια πίσω), για κατηγορίες που αφορούν το μισό ποινικό κώδικα, του εστάλη νέα κλήση σε απολογία για ενδεχόμενη δίωξη σε παράβαση άρθρων του ποινικού Κώδικα που αφορούν το αδίκημα διατάραξης Κοινής Ειρήνης (ιδιώνυμο) και το αδίκημα της παρακώλησης ανταγωνισμού!
Και όλα αυτά γιατί έμεινε συνεπής (ως αγνός ή αφελής) στις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής όπου προέβαλε εριστικά μια απλοϊκή θέαση των προβλημάτων που ταλάνιζαν τη χώρα, και των επίσης απλοϊκών λύσεων που πρότεινε.
Τότε που φάνταζε αριστερό και φιλολαϊκό να απαιτείς κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη, γιατί αρκούσε η πολιτική βούληση και ένα ρωμαλέο κίνημα (που θα έλεγε και ο Γαβρόγλου) για να μη πάρουν τα σπίτια του λαού οι τρισκατάρατοι τραπεζίτες, να εφαρμοστεί η Σεισάχθεια, να γλυτώσουν άπαντες τα δάνειά τους, και φυσικά να κατεδαφιστούν τα διόδια που ξεζούμιζαν το λαϊκό κοσμάκη υπέρ των εργολάβων της διαπλοκής, και του στερούσαν τη δυνατότητα ελεύθερης (δηλαδή τσάμπα) μετακίνησης (πως θα χρηματοδοτούνταν οι δρόμοι δεν τους απασχολούσε).
Σε αυτά τα απλοϊκά έμεινε πιστός ο Λαφαζάνης. Μόνο που τότε, στην εποχή του αγανακτισμένου ψεκασμού, φέρονταν παρομοίως η πλειοψηφία των υψηλόβαθμων στελεχών του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ, επί κακών δηλαδή ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά, ουδείς εκλήθη σε απολογία και ουδείς αντιμετώπισε τον κίνδυνο φυλάκισης. Η αστική δημοκρατία των μνημονιακών ήταν ανεκτική και μεγάθυμη σε πράξεις που ενέπιπταν στον Ποινικό Κώδικα για κατηγορίες ίδιες και χειρότερες από αυτές για τις οποίες εγκαλείται ο Λαφαζάνης.
Αποκαλυπτική και σοκαριστική ήταν η δημοσίευση του Πρώτου Θέματος ότι αστυνομικοί υποδυόμενοι τους καμεραμάν παρακολουθούσαν τον Λαφαζάνη.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζηλώσας δόξαν Ποντίου Πιλάτου, υποστήριξε ότι ο πρώην σύντροφός του, (και κοτζάμ πρώην υπουργός) ψεύδεται και θέλει να αυτοηρωποιηθεί. Διέρρηξε δε τα ιμάτιά του ότι η κυβέρνηση έδωσε τέτοια εντολή, και διαβεβαίωσε ότι ποτέ δεν έγινε κανενός παρακολούθηση, όπως αυτή που ισχυρίζεται ο πρώην υπουργός. Ωστόσο ο αρχηγός της ΛΑΕ αντιτείνει ότι ο νομικός του σύμβουλος έχει στα χέρια του την επίσημη δικογραφία στην οποία υπάρχουν οι παρακολουθήσεις, οι μαγνητοφωνήσεις και οι βιντεοσκοπήσεις!
Η αριστερά όπου γης, ως κυβερνητική εξουσία έχει επιδείξει διαφόρους βαθμούς και εντάσεως σκληρότητα και βαρβαρότητα επί των αντιπάλων της. Τουλάχιστον όπου ανήλθε μέσω σκληρών συγκρούσεων είχε το αιτιολογικό ότι έπρεπε να προστατέψει τη νέα κατάσταση, γιατί και οι αντίπαλοι τα ίδια μέσα μετέρχονταν. Αυτή η αιτιολογία βοήθησε φυσικά ώστε η νέα (έκτακτη αρχικά) κατάσταση να μεταλλαχθεί σε νέο καθεστώς. Παρόμοια δυστυχώς σπέρματα εκπέμπει και η νυν κυβέρνηση. Η στοχοποίηση Λαφαζάνη δεν είναι μια απλή διοικητική και αστυνομική πράξη, προς υπεράσπιση της ευνομίας και της κοινωνικής ευταξίας που απαιτούν οι μνημονιακές υλοποιήσεις.
Αυτό θα ίσχυε για οιονδήποτε άλλο «λαϊκό αγωνιστή», όπως αρέσκονται να ονομάζονται οι αντιδρώντες στους πλειστηριασμούς. Όμως ο Λαφαζάνης είναι κάρφος εν οφθαλμώ γιατί δεν αρκείται σε καταγγελίες δι' ανακοινώσεων. Τους είναι απεχθής γιατί με τη φυσική του παρουσία στους τόπους αντίδρασης (ο ίδιος το λέει αντίστασης), τους θυμίζει εμπράκτως ποιοι ήταν, τι έκαναν, τι έλεγαν, και ποιοι είναι και τι κάνουν τώρα. Πολύ περισσότερο που και ο ίδιος είχε υπουργική εξουσία και την απεκδύθηκε προκειμένου να μείνει πιστός στις όποιες αρχές του - κάτι που δεν έκαναν οι ίδιοι.
Φυσικά ξέρουν ότι ο ίδιος δεν θα σιγήσει. Ελπίζουν ωστόσο ότι η περιπέτειά του να λειτουργήσει διδακτικά προς τους υπόλοιπους.
Κυρίως όμως στοχεύουν να υπενθυμίζουν ποιος είναι το αφεντικό στη χώρα!
