Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Από τα πρώτα πράγματα που διδάσκονται οι Έλληνες στο σχολείο είναι η λέξη «ύβρις» και μάλιστα σε διάφορα context. Ο φόβος που προκαλεί ο κίνδυνος να επιδείξεις ακατανόητο θράσος επειδή προέκρινες τον εαυτό σου από το ηθικά σωστό ή το γενικό καλό, «στοιχειώνει» την ελληνική παράδοση από αρχαιοτάτων χρόνων, στην κυριολεξία.
Γι'' αυτό και έχουμε μείνει εμβρόντητοι από την ύβριν που διαπράττουν ένα προς ένα τα στελέχη της κυβέρνησης μετά την τραγωδία στο Μάτι.
Μόλις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση, μπορούσαμε να δεχτούμε ότι δεν ήξεραν πολλά πράγματα και δεν είχαν και τη στοιχειώδη εκπαίδευση και τις δεξιότητες που απαιτούνταν για να κυβερνήσουν σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, που τις είχαν βέβαια επιδεινώσει οι ίδιοι με τα κατορθώματά τους ως αντιπολίτευση, ακόμα.
Άλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, απολύτως και καθολικά αδαής για το πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος, έπεσε θύμα του Βαρουφάκη. «Αμετροεπείς» και «πολιτικούς υποκριτές» τους χαρακτηρίζαμε μέχρι πριν από δέκα μέρες, καταλογίζοντάς τους ότι ηθικοποίησαν την πολιτική, επικαλούμενοι το δικό τους ηθικό πλεονέκτημα για να αποδομούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και να αποκρύψουν το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν τα παλαιότερα και τα σαθρότερα υλικά του «παλαιού οικοδομήματος» που κατηγορούσαν με κάθε ευκαιρία.
Ωστόσο, καθώς πληροφορούμασταν μέσα από τις μαρτυρίες των επιζώντων και τις αντικρουόμενες δηλώσεις υπουργών και υπεύθυνων της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας τις συνθήκες που προκάλεσαν την εκατόμβη των νεκρών, περιμέναμε οι άνθρωποι αυτοί που είναι στην κυβέρνηση να συντριβούν μαζί με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό, να σκύψουν το κεφάλι και να αφοσιωθούν στην ανακούφιση των πληγέντων. Περιμέναμε οι αρμόδιοι να παραιτούνταν μαζικά, τελετουργικά ει δυνατόν, επιδεικνύοντας ψήγματα ευθιξίας και εκτονώνοντας έτσι και μέρος της δίκαιης οργής.
Όμως, όχι. Αντ' αυτών σε καθημερινή βάση από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας, γινόμαστε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς σόου προσβολών και ύβρεως απέναντι στα θύματα και τους συγγενείς τους. Κυβερνητικοί κάθε είδους και μεγέθους κατηγορούν τα θύματα της πυρκαγιάς γι'' αυτό που τους συνέβη, ειρωνεύονται και επιτίθενται στην κοινή γνώμη επειδή τολμάει, «άκουσον άκουσον!», να τους κρίνει, άλλοι δε, οι θρασύτεροι όλων, αποκαλούν την κοινή γνώμη αγράμματη και ως εκ τούτου ανίκανη να αντιληφθεί το μεγαλείο της κυβέρνησης (το διαβάσαμε κι αυτό να έχει γραφτεί έτσι ακριβώς).
Η ανακοίνωση της κίνησης «Πράττω», των Κοτζιά - Τόσκα, που βγήκαν να μας πουν λίγο-πολύ ότι «μαζί τα κάψαμε», μπορεί να είναι η τελευταία πρόκληση, αλλά ανακεφαλαιώνει έξοχα το ύφος της εξουσίας αυτής της κυβέρνησης. Αλαζονεία, έπαρση, κυνισμός.
Το κερασάκι στην τούρτα θα το δούμε να μπαίνει σε δεκαπέντε ημέρες, όταν θα διοργανώνουν τη φιέστα για την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Οι άνθρωποι έχουν απασφαλίσει.
Αναρωτιόμαστε μόνο αν θυμούνται ότι η νέμεσις είναι συχνά μεγαλύτερης έντασης από την ύβριν που έχει προηγηθεί.
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 3 Αυγούστου
