Τα «μέτωπα», τα οποία καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση, έχουν ένα ιδιότυπο χαρακτηριστικό, καθώς τα δύο από τα τρία έχουν «ανοίξει» ουσιαστικά με…πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ήταν επιλογή του Μεγάρου Μαξίμου για παράδειγμα να φέρει τώρα το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, όπως επιλογή ήταν και η προώθηση του νομοσχεδίου για τη λειτουργία μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα.
Και στις δύο περιπτώσεις, το κυβερνητικό επιτελείο είχε επίγνωση του ντόμινο αντιδράσεων, που θα ακολουθούσε, ενεργοποιώντας εντελώς διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Το τρίτο «μέτωπο» των αγροτικών κινητοποιήσεων ανέκυψε όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, προφανώς με τα χαρακτηριστικά της εγχώριας κατάστασης σε κάθε μία από αυτές.
Το «κοκτέιλ» των κοινωνικών και πολιτικών αντιδράσεων γίνεται «εκρηκτικό» μόνο με την προσθήκη μιας πραγματικής κατάστασης, της ακρίβειας, που αγγίζει ως πρόβλημα την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Σε αυτό το σκηνικό καταγράφεται και μία «πρωτοτυπία», καθώς η κυβέρνηση είτε κατανοεί τις ενστάσεις που υπάρχουν, για παράδειγμα στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, είτε ακόμη δίνει δημοσίως το «δίκιο» σε όσους διαμαρτύρονται, όπως τους αγρότες και τους καταναλωτές. Εξαίρεση σε αυτό το κλίμα κατανόησης αποτελούν οι φοιτητικές καταλήψεις, που τόσο στην ουσία των αντιδράσεων, όσο και στον τρόπο διαμαρτυρίας, που επιλέγεται, η κυβέρνηση βρίσκεται «απέναντι», μιλώντας για μειοψηφίες και αναζητώντας τρόπους για να ξεπεραστούν οι αρνητικές συνέπειες για όσους φοιτητές διαφωνούν με τα κλειστά πανεπιστήμια.
Η στρατηγική της κυβέρνησης εντάσσεται σε μια απλή πολιτική τακτική, που θέλει τα δύσκολα θέματα, που αποτελούν επιλογή της και δεν προκύπτουν από εξωγενείς παράγοντες, να έρχονται στην αρχή της τετραετίας. Κυρίως, όταν πρόκειται για μια δεύτερη τετραετία, στην οποία προχωρά έχοντας ένα υψηλότατο εκλογικό ποσοστό. Τόσο το θέμα των μη κρατικών πανεπιστημίων, όσο και το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών, περιλαμβάνονταν ως βασικές θέσεις στο κυβερνητικό της πρόγραμμα, έχοντας το πρόσημο των μεταρρυθμίσεων και την λογική της προσαρμογής στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, σε βασικούς τομείς, όπως η παιδεία και η κοινωνία, αντίστοιχα.
Το Μέγαρο Μαξίμου επέλεξε τα δύο αυτά θέματα να έρθουν στο προσκήνιο σε μια χρονική στιγμή, που η κυβέρνηση απολάμβανε την απόλυτης στήριξης της εκλογικής της βάσης, γεγονός που της έδινε τον κατάλληλο χρόνο για τη διαχείριση των αντιδράσεων, χωρίς να τεθεί εν αμφιβόλω η κυβερνητική σταθερότητα και με το σκεπτικό να υπάρχει το χρονικό περιθώριο ώστε το πολιτικό κόστος, που θα προκύψει, να μπορεί να αναστραφεί.
Μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου και τα δύο αυτά θέματα, αναμένεται να έχουν γίνει νόμος του κράτους, περνώντας την κοινοβουλευτική «βάσανο» και αφήνοντας από τον Μάρτιο και μετά έναν «καθαρό» δρόμο για άλλες κυβερνητικές πολιτικές, με θετικό αποτύπωμα και στήριξη από το σύνολο των πολιτών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η νέα αύξηση του κατώτατου μισθού, με το υπουργικό συμβούλιο να συζητά στα μέσα Μαρτίου το θέμα και την ισχύ του να προσδιορίζεται την 1η Απριλίου. Αυτή η κίνηση, μάλιστα, άπτεται ευθέως και στο ζήτημα των πληθωριστικών πιέσεων και της ακρίβειας, ικανοποιώντας τη θέση της κυβέρνησης ότι μοναδική απάντηση θα πρέπει να είναι τα μόνιμα μέτρα, κυρίως αυτό της ενίσχυσης των εισοδημάτων πολιτών, που θα παραμείνει και όταν ο πληθωρισμός υποχωρήσει.
Ακόμη και στο θέμα των αγροτικών κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση εκφράζει την κατανόησή της στα αιτήματα που αφορούν στο αυξημένο ενεργειακό κόστος και κόστος παραγωγής για τους αγρότες, επιμένει ότι είναι ανοιχτή στον διάλογο, ωστόσο στέλνει σαφές μήνυμα ότι τα δημοσιονομικά περιθώρια για μέτρα στήριξης έχουν εξαντληθεί και φέρνει στο θέμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παραπέμποντας ουσιαστικά τις όποιες λύσεις στην κοινές ευρωπαϊκές αποφάσεις.
Αυτό, που απομένει να μετρηθεί είναι ο αντίκτυπος αυτών των αντιδράσεων στα δημοσκοπικά ποσοστά της κυβέρνησης και κυρίως, το εύρος της φθοράς, που θα καταγραφεί. Για τον κυβερνητικό σχεδιασμό συνεκτιμώνται δύο στοιχεία, πρώτον το γεγονός ότι ο πολιτικός χρόνος έως τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου είναι εξαιρετικά πυκνός και δεύτερον, η αδυναμία έως σήμερα της αντιπολίτευσης να προβληθεί στους πολίτες ως εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Σε αυτό τον χρόνο θα μετρηθούν και οι αντοχές της κυβέρνησης, που σε κάθε περίπτωση θα έχει συνταγματικά μπροστά της τρία ακόμη χρόνια για την ολοκλήρωση της θητείας της.
